Dlaczego Rosjanie zaczęli trafiać? Przecież broń jest ta sama

Ukraińcy otrzymali od państw Zachodu znaczną liczbę systemów przeciwlotniczych, których skuteczność widać na przykładzie zwalczania dronów Shahed czy pocisków manewrujących pocisków manewrujących z rodziny Ch-101, Ch-55/555. Ale nie tylko brakuje pocisków do tych systemów, ale również problemem są pociski balistyczne (a tych Rosja w ostatnich dniach używa bardzo dużo), które efektywnie mogą zwalczać tylko nieliczne systemy na świecie.

Najbardziej liczne systemy obrony przeciwlotniczej, takie jak przenośne zestawy PPZR Piorun, Mistral, RBS-70 oraz cięższe systemy krótkiego zasięgu typu NASAMS czy IRIS-T, są zaprojektowane do neutralizowania samolotów i wolno lecących obiektów na niskiej wysokości, osiągających prędkość do Mach 2. Ich zasięg wynosi odpowiednio do 10 km i 40 km.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Systemy tego typu bardzo dobrze radzą sobie z celami w postaci dronów czy poddźwiękowych pocisków manewrujących, ale są bezradne wobec pocisków balistycznych. Te po prostu poruszają się za wysoko (spadają na ziemię z wyższych partii atmosfery) oraz zbyt szybko (Mach 7 czyli 2000 m/s), aby pociski stosowane w systemach krótkiego zasięgu były w stanie je sięgnąć bądź dogonić.

Inną istotną sprawą jest precyzja wykrywania celu i naprowadzania wystrzelonej rakiety, co można porównać do próby trafienia poruszającej się igły inną igłą. Tylko kilka systemów na świecie posiada takie zdolności. Cena pojedynczej rakiety, na przykład 5-7 milionów dolarów dla PAC-3MSE, jest uzasadniona jej zaawansowanymi możliwościami.

Ukraina otrzymała cztery baterie systemów obrony przeciwrakietowej (trzy Patriot i jeden SAMP/T) do zwalczania celów balistycznych, co stanowi uzupełnienie po stratach systemów S-300P i S-300W. To jednak niewystarczające wsparcie, gdyż zasięg antybalistyczny tych systemów to około 40 km, co ogranicza ochronę do Kijowa i kilku innych miejsc.

Tymczasem reszta miast Ukrainy jest w zasadzie bezbronna w przypadku ataków pociskami balistycznymi bądź naddźwiękowymi pociskami manewrującymi typu Ch-22. Sytuację może poprawić tylko dostawa kolejnych baterii systemów średniego zasięgu lub integracja systemów S-300 do wykorzystania pocisków z zachodnich rozwiązań. Warto zaznaczyć, że tego typu improwizacje tylko w przypadku systemów krótkiego zasięgu mają już miejsce.