Pancerna pięść Zachodu w Ukrainie. Może być koszmarem Rosjan

Ukraina wreszcie otrzymała czołgi Challenger 2, które jak pokazała historia są w stanie przetrwać zmasowany ostrzał z broni przeciwpancernej z różnych kierunków. Wszystko to dzięki specjalnemu wielowarstwowemu pancerzowi Chobham/Dorchester drugiej generacji. Co ważne poziom ochrony można jeszcze polepszyć, ale wtedy masa czołgu o masie 62 ton jeszcze wzrośnie.

Jest ona jednak rekompensowana przez potężny sinik diesla o mocy 1200 KM będący jednak trochę słabszym od tego z czołgów Leopard 2 bądź turbiny gazowej z rodziny czołgów M1 Abrams.

Z kolei do niszczenia czołgów przeciwnika służy unikatowa gwintowana armata L30A1 kal. 120 mm o długości 55 kalibrów wykorzystująca amunicję rozdzielnego ładowania, gdzie ładunek prochowy i pocisk są ładowane osobno. Jest to jedyny taki przypadek w NATO, gdzie dominuje armata gładkolufowa i amunicja scalona.

Brytyjczycy mieli tutaj jednak ważny powód, ponieważ wykorzystują pociski odkształcalne HESH wymagające wprawienia w ruch obrotowy jeszcze w lufie. Pociski HESH cą bardzo skuteczne w przebijaniu fortyfikacji oraz w unikatowy sposób niszczą cele pancerne. Priorytetową bronią przeciwpancerną są penetratory APFSDS-T wykonane ze zubożonego uranu, które także trafiły do Ukrainy.

Nowością wcześniej niezapowiadaną są pochodzące z USA transportery Stryker będących w służbie US Army od 2002 roku. Aktualnie są wykorzystywane podstawowe warianty transportowe, rozpoznawcze, wersje pełniące rolę samobieżnego nośnika dla moździerza do kal. 120 mm lub przeciwpancernych pocisków kierowanych TOW-2B oraz od 2021 roku w służbie są też przeciwlotnicze warianty A1 IM-SHORAD. Amerykanie wykorzystują też Strykery jako platformy do testowania mobilnej taktycznej broni energetycznej opartej na laserach bądź falach mikrofalowych.

Konstrukcyjnie ośmiokołowe Strykery bazują na kanadyjskich transporterach LAV III będących z kolei wariantem szwajcarskich wozów Piranha III. Mamy więc tutaj konstrukcję opartą na stalowym pancerzu wyścielonym od wewnątrz warstwą antyodłamkową zapewniającym dookólną odporność na ostrzał z broni strzeleckiej pokroju karabinów maszynowych PKM kal. 7,62x54R m, a przód jest w stanie wytrzymać ostrzał pociskami kal. 14,5 mm.

Możliwe jest jednak wzmocnienie poziomu dookólnej ochrony do odporności na pociski kal. 14,5 mm przy pomocy dodatkowych pakietów pancerza ceramicznego oraz dodanie pancerza prętowego skutecznego przeciwko jednogłowicowym pociskom lub granatom kumulacyjnym.

Załogę Strykera stanowi kierowca i dowódca operujący też zdalnie sterowanym modułem uzbrojenia zawierającym najczęściej wkm M2 lub granatnik maszynowy Mk19 kal. 40 mm, a w przedziale transportowym może się zmieścić do dziewięciu żołnierzy desantu.

Bojowe wozy piechoty Marder były pierwszą konstrukcją NATO, która podobnie jak będący pionierem w tej kategorii radziecki BMP-1 służył nie tylko do transportu piechoty zmechanizowanej, ale miał też stanowić dla niej wsparcie dzięki silnemu uzbrojeniu.

Zaprojektowany w latach 60. XX wieku Marder dysponował armatą automatyczną Rheinmetall MK 20 Rh-202 kal. 20 mm z obustronnym zasilaniem umożliwiającym szybką zmianę taśmy nabojowej z odłamkowej na przeciwpancerną zdolną efektywnie razić cele na dystansie do 2,5 km. Ponadto sprzężony z główną armatą był karabin maszynowy MG3 oraz w razie konieczności konfrontacji z czołgami Marder dysponował też wyrzutnią przeciwpancernych pocisków kierowanych (ppk) Milan o zasięgu 2 km.

Do Ukrainy trafiły Mardery przynajmniej w wersji A2 lub A3 (modernizacja z przełomu lat 80 - 90. XX wieku), a te dysponują już celownikiem strzelca wyposażonym w termowizję, która jak pokazał dotychczasowy przebieg wojny w Ukrainie jest jedną z kluczowych technologii.

Marder poza trójosobową załogą może przewozić do siedmiu żołnierzy desantu, a przedni pancerz w wersji A3 może wytrzymać ostrzał z działek kal. 30 mm stosowanych np. BMP-2.