Jak zgrywać, montować, kompresować wideo - z komórki, aparatu, kamery

Przeniesienie filmu z kamery do komputera nie powinno dzisiaj sprawiać żadnego kłopotu. Sposób postępowania zależy od rodzaju urządzenia użytego do rejestracji obrazu. W wielu wypadkach sprowadza się do podłączenia sprzętu kablem USB i skopiowania pliku wideo na pulpit. Ale na tym nie koniec: film trzeba jeszcze zmontować i skompresować. Oto poradnik, jak sobie poradzić z tymi wszystkimi niezupełnie intuicyjnymi czynnościami.

W najlepszej sytuacji są posiadacze kamer cyfrowych rejestrujących wideo wprost na płycie CD i DVD. Teoretycznie krążki takie można od razu odtwarzać w stacjonarnych czytnikach DVD, ale w praktyce nakręcone filmy potrzebują obróbki.

Dość łatwo jest przenieść nagranie wideo z kamery zapisującej obraz na twardym dysku lub kasecie mini DV, a wyposażonej w port USB.

Jeśli kamera ma tylko FireWire, może okazać się, że jest to problem - zwłaszcza gdy domowy komputer to kilkuletnia maszyna bez takiego portu. To częsty kłopot początkujących amatorów filmowania, skuszonych promocyjnymi cenami sprzętu w sklepach. Najtańsze kamery z reguły nie mają portu USB, konieczne jest dokupienie odpowiedniej karty, na szczęście to nieduży wydatek (około 40-7. zł). Zgrywanie wideo przez FireWire ma swoje zalety - nie występuje problem "gubienia klatek", który zdarza się przy przechwytywaniu materiału przez USB.

Najwygodniejsze w użyciu są te urządzenia, które po podłączeniu do komputera są widoczne jako dyski przenośne, a zarejestrowane wideo jest dostępne w postaci plików AVI czy MPEG. Z taką sytuacją mamy do czynienia w wypadku większości kompaktowych aparatów cyfrowych z funkcją rejestracji wideo, a także - kamer cyfrowych wykorzystujących wbudowane twarde dyski. Filmy można nagrywać także za pomocą telefonów komórkowych. To, co jeszcze kilka lat temu wydawało się dziwactwem, dzisiaj jest w pełni uprawnionym sposobem rejestracji wideo.

Do przeniesienia materiału wideo z kamery cyfrowej na twardy dysk potrzebne będzie nie tylko połączenie przez USB czy FireWire (gniazdo oznaczone jako DV), ale też odpowiednie oprogramowanie. Standardowy Windows Movie Maker nie zawsze dobrze radzi sobie z wykryciem sprzętu i przechwytywaniem obrazu, nawet gdy urządzenie jest poprawnie zainstalowane w systemie ( dotyczy to zwłaszcza przypadku połączenia kamery z komputerem przez USB ).

Polecamy użycie darmowego, ale potężnego narzędzia: VirtualDub. Przechwytywanie wideo odbywa się w czasie rzeczywistym: kamera powinna być ustawiona na tryb odtwarzania. W wypadku kamer zapisujących nagranie na krążku Mini CD/Mini DVD, karcie pamięci lub wbudowanym twardym dysku mamy do czynienia ze znacznie prostszą sytuacją, plik można skopiować za pomocą Eksploratora Windows. Wideo można nagrać także bez dodatkowych urządzeń, rejestrując zdarzenia na ekranie komputera, np. za pomocą bezpłatnego programu CamStudio 2.0.

Po podłączeniu kamery przez port USB lub FireWire ustaw ją na tryb odtwarzania i przewiń kasetę do momentu, od którego chcesz rozpocząć zgrywanie materiału. Pamiętaj, że w wypadku kasety Mini DV nie sposób przyspieszyć tego procesu - wideo będzie wędrować na komputer dokładnie z szybkością odtwarzania. Warto zaoszczędzić trochę czasu i dokonać wstępnego montażu już na etapie zgrywania filmu.

Przenieś do komputera tylko najlepsze ujęcia, zamiast mozolnie zgrywać sceny, które i tak zostaną usunięte w programie do edycji wideo. Narzędzia do domowego montażu umożliwiają zapisanie materiału wideo w kilku różnych formatach.

W wypadku zgrywania wideo z kamery nie warto oszczędzać: wybierz najlepszą możliwą jakość. Kompresja obrazu powinna zostać dokonana dopiero na ostatecznej wersji filmu, po montażu.

Film nagrany za pomocą kamery internetowej i Windows Movie Maker jest zapisany w formacie WMV i automatycznie importowany do aplikacji, gotowy do dalszego montażu. Krótkie filmy można rejestrować także za pomocą kompaktowych aparatów cyfrowych. W tym wypadku przeniesienie ich na twardy dysk w komputerze nie powinno sprawić żadnych kłopotów. Procedura jest identyczna, jak przy zgrywaniu zdjęć. Po połączeniu aparatu (powinien być ustawiony na tryb odtwarzania lub tryb łączenia z PC) i komputera kablem USB można skopiować plik wideo za pomocą Eksploratora Windows. Jeśli dysponujesz czytnikiem kart pamięci, oczywiście możesz przenieść materiał wprost z nośnika, np. SecureDigital czy CompactFlash. Filmy nagrywane aparatem cyfrowym najczęściej są zapisywane w formacie AVI lub MPEG-2. Uwaga: w większości czytników nie należy umieszczać dwóch różnych kart jednocześnie. Jaki format kompresji wybrać?

Rodzaj kompresji musi być dostosowany do możliwości urządzenia, na którym film będzie odtwarzany oraz do pojemności nośnika. Przyjrzyjmy się kilku najczęściej stosowanym, najpopularniejszym formatom, poczynając od najlepszych, a kończąc na "najgorszych", tj. dających największe zniekształcenia, ale niewymagających wydajnych procesorów do dekodowania obrazu i dźwięku.

DivX, Xvid (MPEG-4 Part 2), WMV HD (WMV9. - najlepsze na mocnych laptopach

Najnowszy DivX i Xvid - to dwa niezwykle popularne formaty, w których wykorzystano kodek MPEG-4. Obydwa potrafią skompresować filmy do rozdzielczości Full HD (1920x1080) pikseli z szybkością 30 klatek na sekundę, choć Xvid od lat oferuje wyższy poziom kompresji przy identycznym poziomie jakości. DivX w trybie High Definition (profil High Def) może zapisywać nawet 13,5 MB na każdą sekundę kompresowanego obrazu. Gwarantuje to doskonałą jakość filmu, ale może spowodować błyskawiczne wypełnienie wolnej przestrzeni. Na szczęście w mało dynamicznych scenach wymagania co do pojemności spadają do akceptowalnego poziomu (każda minuta zabiera maksymalnie 30 MB miejsca).

W najbardziej wyśrubowanych ustawieniach, Xvid - oferuje równie dobrą jakość przy mniejszym zapotrzebowaniu na powierzchnię dyskową - albo lepszy obraz przy zapotrzebowaniu identycznym. Wszystko za sprawą obsługi globalnej kompensacji ruchu (ang. global motion compensation), algorytmu, który pozwala na większą kompresję klatek, w których cały kadr znajduje się w ruchu.

Standard MPEG-2 stosowany na płytach DVD i SVCD obsługuje, co prawda, rozdzielczość aż do 1920x115. pikseli, ale zalecamy wykorzystywanie go w rozdzielczości do 720x576 (lub 720x480 w wypadku NTSC) pikseli. Dzięki stosunkowo prostej konstrukcji, potrzebuje maksymalnie ok. 1 MB powierzchni na każdą zapisywaną sekundę filmu (do 10 Mb/s wraz z dźwiękiem), ale jego dekodowanie nie jest tak złożone obliczeniowo, jak formatów MPEG-4.

MPEG-2 to format, z którego dekodowaniem bez większych problemów poradzą sobie nawet starsze smartfony i PDA. Należy jednak uważać z rozdzielczością - zalecane maksimum to 352x28. pikseli.

Formaty 3GP, 3G2 i MP4 są bardzo często stosowane w telefonach komórkowych. Wykorzystują odmianę nowoczesnego MPEG-4 o nazwie MPEG-4 Part 1. (3GP i 3G2) lub MPEG-4 Part 14 (MP4). Co prawda, MPEG-1 jest formatem niezwykle archaicznym, ale nadal stosowanym na płytach VCD. Mimo znacznej różnicy wieku, obydwa standardy doskonale sprawdzają się na urządzeniach o niewielkiej mocy obliczeniowej. MPEG-1 zajmuje sporo miejsca na dysku, choć oferuje maksymalną rozdzielczość 352x288 pikseli (PAL).

Dla odmiany 3GP, 3G2 i MP4 gwarantują niewielką objętość (4. minut filmu można skompresować do 80 MB w rozdzielczości 320x240 pikseli), co pozwala na zabranie sporej wideoteki w podróż. Niestety, taka kompresja powoduje powstawanie artefaktów, dlatego oglądanie filmów MPEG-4 P12 lub P14 na większych ekranach nie jest zalecane.

Mało kto kompresuje pliki do formatu Flash (FLV, SWF), natomiast sporo osób z niego korzysta, pobierając wideo z YouTube'a. Pliki FLV wykorzystują kodek H.26. i MP3, dlatego przy standardowej rozdzielczości poradzą sobie z nimi nawet urządzenia przenośne (smartfony).

Choć zakresy stosowania opisywanych powyżej formatów częściowo się pokrywają (w dolnych przedziałach MPEG-1. MPEG-2 i MPEG-4 obsługują identyczną rozdzielczość), należy pamiętać, że im nowszy format, tym mniej miejsca zajmują pliki wynikowe, ale tym trudniejsze będzie zdekodowanie skompresowanego filmu. Generalna zasada jest taka, że należy wybierać najlepszy kodek pasujący do danej rozdzielczości (np. jeśli chcemy mieć film 720x576, MPEG-4 zwykle będzie lepszy niż MPEG-2) pamiętając przy okazji, by pod żadnym pozorem nie przekraczać maksymalnej rozdzielczości ekranu. Zmarnujemy tylko miejsce na dysku, niczego nie uzyskując w zamian: na nic nam film Full HD, gdy zechcemy go wyświetlić na notebooku z matrycą 1280x800 pikseli.

więcej w serwisie PC World Komputer »