Niemieckie Eurofightery będą bronić Łotwy. Mają to, czego brakuje Raptorom

Co ciekawe, aktualna zmiana w ramach misji Baltic Air Policing nie operuje z estońskiego lotniska Ämari ze względu na prace remontowe tylko z łotewskiego Lielvārde. Niemieckie Eurofightery wraz z belgijskimi F-16 czy francuskimi Mirage 2000-5 będą odpowiadać na dość liczne w ostatnich latach naruszenia przestrzeni powietrznej przez rosyjskie lotnictwo.

Eurofighter Typhoon, potężna maszyna będąca wynikiem międzynarodowej współpracy, której początki sięgają lat 70. XX wieku. Proces tworzenia tego myśliwca nie był łatwy — Francja, jedna z głównych zaangażowanych stron, odeszła z projektu w wyniku sporu o koncepcję maszyny, skupiając się na stworzeniu własnego samolotu wielozadaniowego Rafale. Mimo to pierwszy Eurofighter Typhoon wzbił się w powietrze w 1994 roku.

Co ciekawe, w 1998 roku kraje uczestniczące w programie podjęły decyzję o produkcji Eurofightera w trzech etapach, nazywanych transzami. Każda z nich miała wprowadzać nowe możliwości dla tej maszyny. Pierwsza transza (T1) skupiała się na stworzeniu samolotów przeznaczonych do zdobywania przewagi powietrznej. Natomiast maszyny z ostatniej, trzeciej transzy (T3), są już pełnoprawnymi konstrukcjami wielozadaniowymi.

Myśliwce Eurofighter Typhoon wykorzystują dość rzadko stosowany rodzaj skrzydła w układzie delta z usterzeniem kaczki. Ten mimo pewnych problemów pozwolił na stworzenie maszyny odznaczającej się doskonałą manewrowością, zarówno przy niskich, jak i naddźwiękowych prędkościach. Dzięki parze nowoczesnych silników Eurojet EJ200, o mocy 90 kN każdy, Eurofighter jest w stanie osiągnąć maksymalną prędkość 2 Ma, a także utrzymać lot z prędkością naddźwiękową bez użycia dopalaczy (1,2 Ma).

Warto zauważyć, że konstrukcja Eurofightera jest nowoczesna i innowacyjna — większość jego płatowca składa się z kompozytów (82 proc.), co korzystnie wpływa na jego sygnaturę radiolokacyjną. Ponadto piloci Eurofightera mają do dyspozycji wielofunkcyjne ekrany (Head down display systems - MHDD) lub dane są wyświetlane bezpośrednio przed ich oczami na hełmowym wyświetlaczu (Helmet mounted symbology system - HMSS).

Pozwala to na bardzo efektywne wykorzystanie bogatego arsenału uzbrojenia przenoszonego na 13 pylonach o łącznym udźwigu ponad 9 ton. Dostępne opcje obejmują m.in. najpopularniejsze w lotnictwie NATO pociski powietrze-powietrze średniego zasięgu z rodziny AIM-120 AMRAAM, najnowocześniejsze MBDA Meteor, pociski IRIS-T, bomby kierowane z rodziny Paveway lub JDAM/ER. Ponadto z Eurofighterem są integrowane pociski TAURUS KEPD 350 o zasięgu ponad 500 km.

Z kolei do naprowadzania wspomnianej broni na wykryte cele służy w najnowszej wersji Eurofightera potężny radar CAPTOR-E o zasięgu 200 km dla celów z RCS 1m2, a także pasywny system IRST PIRATE (Passive Infra-Red Airborne Track Equipment).

System IRST PIRATE to system umożliwiający wykrycie oraz śledzenie celu wyłącznie na podstawie jego sygnatury termicznej, co umożliwia zwalczanie nawet samolotów wykonanych w technologii stealth. Działa on na podstawie detektorów podczerwieni pracujących w pasmach 3-5 um oraz 8-11 um, co w sprzyjających warunkach (brak chmur lub mgły) pozwala na wykrycie celów na dystansie nawet 100 km.

Ponadto ten system w przeciwieństwie do radaru działa całkowicie pasywnie, ponieważ nie emituje fal radiolokacyjnych, które mogą zostać wychwycone przez systemy samoobrony celu. Te w zależności od stopnia zaawansowania mogą informować pilota samolotu przeciwnika, że jest obserwowany/namierzany lub nawet określić przybliżoną pozycję emitera fal radiolokacyjnych.