USA szukają następcy Stingera. Najlepszą broń na świecie produkuje Polska

FIM-92 Stinger przez dziesięciolecia był synonimem MANPADS-a (man-portable air-defense system), czyli przenośnego przeciwlotniczego zestawu rakietowego. Swoją sławę zyskał w Afganistanie, gdzie – po dostarczeniu mudżahedinom – stał się postrachem sowieckiego lotnictwa, wcześniej działającego niemal zupełnie bezkarnie.

Od debiutu Stingera w 1981 r. minęło już ponad 40 lat. Choć nadal jest groźną i skuteczną bronią, jego potencjał modernizacyjny jest ograniczony, a stare rozwiązania techniczne utrudniają produkcję i zwiększają jej koszty. Problem przybrał na sile z powodu wojny w Ukrainie.

Wynika to z faktu, że amerykańska pomoc dla Kijowa obejmuje m.in. zestawy FIM-92 Stinger, a lawinowo rosnące zapotrzebowanie skutkuje nietypowym problemem: zmagazynowane zapasy podzespołów, potrzebnych do produkcji Stingera, zostały wyczerpane. Dodatkowo części do niego nie są już produkowane.

Zobacz także: Rozpoznasz te myśliwce i bombowce?

Ponowne uruchomienie produkcji potrzebnych podzespołów wymaga ich zaprojektowania (a tym samym testów i certyfikacji) od podstaw. Na domiar złego, personel ma problemy z opanowaniem produkcji sprzętu, którego ostatnie egzemplarze opuściły linie produkcyjne w 2005 roku. Ratunkiem okazało się ponowne zatrudnienie emerytowanych specjalistów, ale jest to rozwiązanie doraźne.

Dlatego Amerykanie już przed wojną w Ukrainie poszukiwali następcy Stingera (w celach porównawczych zamówili m.in. kilkadziesiąt Piorunów), a rosyjska agresja sprawiła, że cały program mocno przyspieszył.

Jak opisuje Defence 24, Pentagon przyznał dwóm konkurencyjnym koncernom zbrojeniowym (Raytheon i Lockheed Martin) po 700 mln dolarów, za które mają opracować następcę Stingera. Dla porównania – polski Piorun powstał za mniej niż 25 mln dol.

Nowe pociski mają powstać zarówno w wariancie wystrzeliwanym z wyrzutni naramiennej, jak i w wersji przeznaczonej dla zestawów M-SHORAD, umieszczonych na kołowych podwoziach Stryker A1.

Są one wyposażone w działko 30-mm, podwójną wyrzutnię pocisków AGM-114 Hellfire (docelowo będzie zlikwidowana) i poczwórną wyrzutnię pocisków przeciwlotniczych FIM-92 Stinger, więc nowy pocisk musi mieć wymiary zbliżone do swojego poprzednika.

Jak zauważa Defence 24, produkcja MANPADS-ów to obecnie obszar, gdzie polski przemysł dysponuje kompetencjami większymi od amerykańskich. Plan zamówienia przez Pentagon tysięcy pocisków i wyrzutni oznacza zatem dużą szansę dla producentów Pioruna i ich kooperantów.

Warto przypomnieć, że niezależnie od tego polska broń ma już za sobą sukcesy eksportowe. Poza dostawami do Ukrainy i Stanów Zjednoczonych, Piorun został zamówiony przez Norwegię, Estonię i Litwę.

Choć Amerykanie prawdopodobnie opracują własną broń, zastosowane w niej rozwiązania mogą pochodzić z Polski. Szansa na to jest tym większa, że już w czerwcu producent Pioruna, firma Mesko, informował o podpisaniu umów o współpracy z partnerami amerykańskimi: firmami Raytheon i Lockheed Martin, a zatem z obydwoma podmiotami, rywalizującymi o zamówienie Pentagonu.