Kluczowy system Rosjan. Był tak cenny, że Ukraińcy wezwali nalot bombowy

Rosjanie coraz częściej korzystają z północnokoreańskich Koksanów, których szybkostrzelność i celność jest bardzo niska, ale z drugiej strony pozwala razić cele na dystansie ponad 30 km. Jest to bardzo istotne, ponieważ Ukraina otrzymuje coraz więcej systemów artyleryjskich w natowskim kalibrze 155 mm w wersji z długą lufą, co pozwala osiągnąć zasięg skuteczny 30 km na najtańszej amunicji.

Z kolei w przypadku Rosjan artyleria lufowa kal. 122 mm czy większość systemów kal. 152 mm może razić cele na dystansie co najwyżej około 20 kilometrów. Wyjątkiem są tutaj armatohaubice 2A36 Hiacynt-B, których jest niewiele, przez co każda jest wartościowym celem.

Na poniższym nagraniu widać, że Ukraińcy uznali ją na tyle cenną, aby wykorzystać samolot Su-27, który zbombardował jej pozycję wraz z polowym składem pocisków za pomocą pary bomb szybujących GBU-39 SDB.

Armatohaubice 2A36 Hiacynt-B kal. 152 mm zostały wprowadzone do służby w ZSRR w latach pod koniec lat 70. XX wieku jako następca pamiętających czasy Stalina armat polowych M-46 kal. 130 mm.

Kluczową cechą Hiacynta jest bardzo długa jak na Rosjan lufa o długości 49 kalibrów (blisko 7,5 m), co przekłada się na donośność rzędu 27-30 km dla podstawowej amunicji bądź do 40 km dla pocisków z dopalaczem rakietowym. To wszystko przy szybkostrzelności rzędu do sześciu strz./min co jest nieporównywalnie lepszym wynikiem od Koksanów z KRLD, których szybkostrzelność to co najwyżej jeden strzał na minutę.

Takie parametry pozwalają już Hiacyntowi na prowadzanie pojedynków artyleryjskich np. z polskimi Krabami czy niemieckimi PzH 2000. System występował w wesji holowanej jako 2A36 Hiacynt-B oraz mniej licznej samobieżnej 2S5 Hiacynt-S.

Bomby GBU-39B Small Diameter Bomb (SDB) wprowadzone do użytku w Siłach Powietrznych USA w 2006 roku to precyzyjna szybująca bomba lotnicza można rzec "wagi piórkowej" w porównaniu do standardowych bomb ważących ponad 200 kg.

SDB waży jedynie 122 kg i ma długość 1,8 metra, ale jej mniejsza siła rażenia ma być kompensowana przez celność, sięgającą kilku metrów. Warto zaznaczyć, że bomba ma 93-kilogramową głowicę bojową o znacznie większej sile rażenia niż zwykły pocisk artyleryjski zawierający co najwyżej 9-10 kg ładunku wybuchowego.

Warto też zaznaczyć, że bomba może działać w różnych trybach. Jeden z nich umożliwia detonację w powietrzu, co powoduje powstanie odłamków zdolnych do przebicia wszystkiego, co nie jest chronione pancerzem lub nie znajduje się pod ziemią. Inne tryby obejmują eksplozję przy uderzeniu lub z opóźnieniem z możliwością przebicia do 90 cm zbrojonego betonu.

Bomba ma rozkładane skrzydła i w przypadku zrzutu z wysokiego pułapu umożliwia rażenie celów na dystansie nawet do 111 kilometrów, co zapewnia zrzucającemu je samolotowi ochronę przed systemami przeciwlotniczymi krótkiego zasięgu. Z kolei za trafienie w cel odpowiada system nawigacji inercyjnej i satelitarnej lub głowica naprowadzająca na odbitą wiązkę lasera.

Warto jednak zauważyć, że rosyjskie systemy walki elektronicznej znacznie ograniczyły precyzję tych bomb oraz innego uzbrojenia opartego głównie na GPS-ie w niektórych regionach. W tym celu lepiej użyć większej liczby bomb, co jest w przypadku GBU-39 SDB proste ze względu na zasobniki. BRU-61/A. Te mogą pomieścić aż cztery sztuki przy wykorzystaniu tylko jednego węzła podwieszeń.