"Jastrzębie" dla Ukrainy. Pochodzą z drugiego końca świata
Ukraina dramatycznie potrzebuje systemów obrony przeciwlotniczej i antyrakietowej, a państwa Zachodu starają się je znaleźć na całym świecie, aby tylko znacznie nie ograniczać swojego potencjału. Teraz wygląda, że niektóre baterie MIM-23 HAWK podarowane przez USA pochodzą z Tajwanu. Przedstawiamy, co one potrafią.
Amerykanie przekazali Ukrainie baterie systemów MIM-23 HAWK, które mogły być sztukami z pustynnych składowisk po remoncie lub pochodzić z innego państwa. Teraz więcej światła na sprawę rzuca wypowiedź Tony'ego Hu będącego byłym urzędnikiem Departamentu Obrony i kierownikiem w firmie Raytheon odpowiedzialnym za sprzedaż i obsługę systemu Patriot dla Tajwanu.
Twierdzi on, że starsze systemy MIM-23 HAWK wycofane ze służby na Tajwanie trafiły do USA w 2023 roku w celu przekazania Ukrainie. Jest to kontynuacja tropu, o którym pierwsze informował portal Taiwan News. Warto jednak zaznaczyć, że władze Tajwanu zaprzeczają, aby taka umowa miała miejsce.
Dalsza część artykułu pod materiałem wideo
MIM-23 HAWK Phase III — nie taki bezużyteczny, na jaki się wydaje
Zestawy z Tajwanu były w ostatnim powszechnym standardzie Phase III produkowanym od 1989 roku, od którego nowszym są tylko nieliczne zestawy takie jak sztuki posiadane m.in. przez Hiszpanię. Nie są to więc systemy pamiętające lata 60. XX wieku, których użyteczność byłaby iluzoryczna.
Wersja Phase III obejmowała całkowicie nowy sprzęt i oprogramowanie systemu dowodzenia, nowe radary oraz możliwość atakowania paru celów jednocześnie. Ponadto w latach 90. XX wieku pojawił się też nowy pocisk MIM-23K/J, który znacznie ulepszono pod kątem zwalczania pocisków balistycznych. Największe zmiany dotknęły 54-kilogramowej głowicy bojowej (cięższe odłamki) oraz zapalnika zbliżeniowego.
Oczywiście możliwości zwalczania pocisków Iskander-M bądź ich północnokoreańskich kopii KN-23 nie mogą się równać z Patriotem czy SAMP/T, ale MIM-23 HAWK jest lepszą tarczą antybalistyczną niż nic. W przypadku pocisków MIM-23K/J maksymalny zasięg pocisków zwiększono do 45 km, a pułap przechwycenia do 20 km. Pociski są wystrzeliwane z holowanych lub samobieżnych wyrzutni mieszczących po trzy pociski każda.
Jest to jednak system starej generacji z pociskami z półaktywną głowicą radiolokacyjną. To oznacza, że w nosie pocisku jest tylko odbiornik fal radiolokacyjnych, a emiterem jest radar kierowania ogniem baterii przeciwlotniczej. Musi on oświetlać wiązką cel aż do chwili trafienia, co utrudnia zwalczanie wielu celów (wszystkie obiekty muszą się znajdować w polu widzenia anteny radaru).
Ponadto taka konstrukcja naraża baterię atak samolotów wyspecjalizowanych w tzw. misjach SEAD. Nowoczesne systemy Patriot czy SAMP/T wykorzystują pociski z aktywnymi głowicami radiolokacyjnymi, co pozwala na tryb "odpal i zapomnij", choć znacząco podnosi to koszty jednostkowe pocisków.
Przemysław Juraszek, dziennikarz Wirtualnej Polski
