Ukraińcy mają swojego HIMARS-a. Ma większy zasięg niż ten z USA

Ukraińcy już od początku wojny dysponowali ograniczoną liczbą systemów Wilcha-M i rakietami do nich. Oferują one większy zasięg niż dostarczone przez Zachód systemy M142 HIMARS i M270 MLRS załadowane podstawowymi rakietami GMLRS. Wyjaśniamy możliwości systemu Wilcha-M.

Ukraiński system Wilcha-M jest rozwinięciem i dostosowaniem do warunków nowoczesnego pola bitwy wieloprowadnicowej wyrzutni rakietowej BM-30 Smiercz podobnie jak ma to miejsce w przypadku rosyjskiej modernizacji Tornado-S. Ostatnio pojawiły się informacje o ostrzelaniu przez Ukraińców celów w Mariupolu leżącym poza zasięgiem HIMARS-ów z podstawowymi rakietami GMLRS.

Pokazuje to, że Ukraina wciąż może jeszcze mieć na stanie rakiety Wilcha-M wyprodukowane przed wojną lub co bardziej prawdopodobne przy pomocy zagranicznych partnerów odzyskała ograniczone możliwości ich produkcji podobnie jak ma, to miejsce przy amunicji artyleryjskiej i moździerzowej.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Bazę systemu stanowi stara 12-prowadnicowa wyrzutnia rakiet kal. 300 mm, która została zmodernizowana pod kątem komunikacji. Całkowicie nowe są jednak pociski rakietowe, które poza zewnętrznymi wymiarami nie mają nic wspólnego ze starszymi. Te były niekierowane oraz dysponowały zasięgiem 70-90 km w zależności od wersji przenosząc około 250 kg głowicę bojową (odłamkowo-burzącą , termobaryczną, czy kasetową z bombletami lub minami).

Z kolei pociski Wilcha-M wykorzystują do naprowadzania system GPS i INS pozwalający zapewnić celność na poziomie poniżej kilku metrów na odległościach około 150 km dla pocisków rakietowych Wilcha-M1 lub nawet aż 200 km dla wariantu Wilcha-M2. Te mogą przenosić głowicę bojową o masie 170-250 kg z uwzględnieniem wariantu kasetowego.

Większy zasięg w porównaniu do systemów M142 HIMARS oraz M270 MLRS bierze się głównie z większego zapasu paliwa rakietowego, ponieważ rakiety stosowane w BM-30 Smiercz mają większą średnicę i 8 m długości względem prawie 4-metrowyych rakiet stosowanych w systemie NATO. Dodajmy do tego progres związany ze zminiaturyzowaniem komponentów (np. bardziej kompaktowa głowica bojowa) i progresem w efektywności silników rakietowych i paliwa i mamy możliwe podwojenie zasięgu w stosunku do systemu z czasów ZSRR.