Znacząca strata Rosjan. Części S-300W poległy w starciu z dronem
Drony w Ukrainie stały się nieodłącznym elementem pola bitwy. W ostatnich miesiącach szczególnie użyteczne modele sterowane poprzez światłowód stosowane są m.in. do polowania na tzw. wartościowe cele. Do tej kategorii definitywnie zalicza się bateria systemu przeciwlotniczego S-300W4. Przedstawiamy kulisy ataku oraz osiągi tego systemu.
Wyrzutnia systemu S-300W4 zbombardowana przez Ukraińców.
Ukraińcy pochwalili się atakiem drona, używając najpewniej maszyny określanej jako "Wampir" bądź "Baba Jaga". Urządzenie jest wyposażone w kamerę termowizyjną. Dron wedle wpisu Ukraińców zbombardował wyrzutnię systemu przeciwlotniczego średniego zasięgu S-300W4, gdzieś na terenie obwodu zaporoskiego, wywołując pożar. Następnie wylądował kawałek dalej, aby nagrać skutki.
Na poniższym nagraniu widać pożar i biegających w panice Rosjan. Ogień nie wywołał jednak eksplozji pocisków w tubach wyrzutni, jeśli te w nich były (możliwe, że doszło do tego później).
Dalsza część artykułu pod materiałem wideo
Dron vs system przeciwlotniczy za setki mln dolarów -
Systemy przeciwlotnicze średniego zasięgu zaprojektowane do zestrzeliwania samolotów na dystansie ponad 100 km bądź do pocisków balistycznych, to niezwykle drogie systemy. Przykładowo Egipt w 2014 r. zamówił z Rosji cztery baterie eksportowej wersji tego systemu (Antey-2500) za 1 mld dolarów.
Nie oznacza to jednak, że system S-300, jak i konkurenci w jego klasie, nadają się do zwalczania wszystkiego. Broń ta nie radzi sobie z wolnymi celami poruszającymi się tuż nad ziemią i tutaj uzupełnieniem powinny być systemy krótkiego zasięgu zoptymalizowane do zwalczania np. dronów lub pocisków manewrujących. Najwyraźniej w przypadku tej baterii ich nie było, zawiodło też wyszkolenie załóg lub sieć systemów była zbyt rzadka.
System S-300W4 - jeden z najlepszych systemów Rosji
Zaprezentowany w 2014 r. system S-300W4 powstał jako rozwinięcie wersji S-300W, różniącej się znacząco od liczniejszych zestawów S-300P. Oba systemy opracowano w latach 70. XX wieku w zakładach Ałmaz-Antiej, choć do służby S-300W trafił dopiero w latach 80. XX wieku.
Ten wariant został specjalnie stworzony dla radzieckich sił lądowych, które potrzebowały mobilnego rozwiązania przeciwko pociskom balistycznym i manewrującym, używanym przez siły NATO. Z tego względu to właśnie S-300W wykazuje lepsze właściwości w eliminowaniu tego typu zagrożeń w porównaniu do S-300P, który został zaprojektowany do użycia przez lotnictwo i marynarkę wojenną.
Początkowe założenia systemu S-300W przewidywały niszczenie samolotów na dystansie do 100 km oraz zwalczanie pocisków balistycznych na krótszych dystansach (według danych rosyjskich - do 40 km). W miarę rozwoju technologii stworzono bardziej zaawansowane pociski dwustopniowe 9M82M, które osiągają zasięg dwukrotnie większy. Ich najnowsze wersje pozwalają na eliminację zagrożeń lotniczych na odległości nawet do 400 km.
Pociski tego systemu charakteryzują się wysoką prędkością, sięgającą nawet 1700 m/s. Jednakże sposób naprowadzania i niszczenia celów wciąż różni się od tych, które stosowane są w zaawansowanych pociskach zachodnich, takich jak PAC-3 MSE.
Rosyjski system ciągle korzysta z tradycyjnego, półaktywnego naprowadzania radiolokacyjnego, wymagającego, aby radar kierowania ogniem wyrzutni stale śledził cel aż do jego trafienia. Niszczenie celu odbywa się za pomocą odłamkowej głowicy bojowej o masie około 150 kg.
