Brytyjczycy modernizują karabiny L111A1. Ich konstrukcja jest wiekowa
FN UK otrzymało kontrakt na modernizację i wsparcie wielkokalibrowych karabinów maszynowych L111A1 dla brytyjskich sił zbrojnych. Umowa obejmuje 10-letni program poprawy i utrzymania tych broni. Przedstawiamy, czym one są.
Brytyjski żołnierz z L111A1 wzbogaconym o optykę.
FN UK będący filią belgijskiej grupy FN Herstal podpisał 10-letni kontrakt z brytyjskim Ministerstwem Obrony na modernizację i wsparcie wielkokalibrowych karabinów maszynowych L111A1 kalibru .50 (12,7x99 mm NATO). Kontrakt przyznany przez Defence Equipment & Support (DE&S) jest wart ponad 20 mln funtów (ponad 23 mln euro).
Program modernizacji ma na celu przezwyciężenie problemów związanych z wiekiem konstrukcji, poprawę skuteczności i niezawodności oraz redukcję kosztów utrzymania. Dzięki temu brytyjskie siły zbrojne, w tym British Army i Royal Navy będą mogły dalej z powodzeniem korzystać z WKM-ów L111A1.
Ponadto FN UK podkreśla, że wszystkie prace będą realizowane w Wielkiej Brytanii, co przyczyni się do utrzymania istniejących miejsc pracy oraz stworzenia nowych w zakładzie produkcyjnym w Kent.
Dalsza część artykułu pod materiałem wideo
Mający niemal 100 lat NATO-wski niezbędnik pojazdów, śmigłowców i okrętów
Wielkokalibrowe karabiny maszynowe (WKM) L111A1 to brytyjski wariant późnej wersji amerykańskiego Browninga M2 HB potocznie znanego też jako "Ma Deuce" wprowadzonego do służby w 1933 roku.
Dokładnie Brytyjczycy korzystają z wersji Browning M2A1, której korzenie sięgają późnych lat 90. XX wieku kiedy to Amerykanie zdecydowali się wyeliminować wypadki związane z koniecznością każdorazowej regulacji odległości zaporowej po wymianie lufy. Jeśli ta była za mała, to broń nie działała, a gdy była za duża, mogło dojść do pęknięcia mosiężnej łuski naboju i eksplozji groźnej dla strzelca. Rozwiązanie zostało szeroko wprowadzone do służby w 2010 roku w ramach wersji M2A1 wzbogaconej o zestaw QCB (quick change barrel).
WKM-y Browning M2 zasilane nabojem 12,7x99 mm NATO / .50 BMG zapewniają skuteczne rażenie celów na dystansie nawet ponad 2 km i idealnie nadają się do przebijania osłon takich jak np. ściany budynków na bliższych dystansach ze względu na energię wylotową pocisków wynoszącą około 16 tys. J. Są to parametry dla standardowej amunicji zdolnej przebić 23 mm utwardzanej sali pancernej z 182 m, a istnieją rozwiązania pozwalające na więcej.
Jednym z nich jest amunicja SLAP z wolframowymi penetratorami zdolnymi przebić 19 mm stali pancernej na dystansie aż 1371 m lub 50,8 mm tytanu z parudziesięciu metrów. To już pozwala atakować nawet cele w rodzaju transporterów opancerzonych.
WKM Browning M2 działa na zasadzie krótkiego odrzutu lufy, a ryglowanie zamka odbywa się za pomocą dużego rygla wahliwego działającego w płaszczyźnie pionowej. Co więcej, Browning M2 strzela z zamka zamkniętego, co nie jest typowym rozwiązaniem stosowanym w karabinach maszynowych, ponieważ pogarsza chłodzenie komory nabojowej, ale z drugiej strony poprawia celność. Z kolei jego zasilanie odbywa się z odcinków taśmy nabojowej, a szybkostrzelność wynosi 450-600 strz./min.
Wszystko to osiągnięto w konstrukcji o masie 38,15 kg, przez co w praktyce jest stosowany w zasadzie na wszystkim w NATO i nie tylko, co jeździ, pływa bądź lata. W przypadku lekkich pojazdów takich jak np. HMMWV, czy łodziach motorowych stanowi często główne uzbrojenie podczas gdy w czołgach M1 Abrams lub śmigłowcach Sea Lynx służy jako uzbrojenie pomocnicze. Ponadto Browning M2 może też służyć do obrony fortyfikacji, ale wtedy do masy WKM-u należy doliczyć 20-kilogramowy trójnóg.
