"Bombowy czteropak" w akcji. Grupa szturmowa Rosjan unicestwiona

Ostrzał artyleryjski nie zawsze jest w stanie zniszczyć mocnych fortyfikacji bądź głębokich piwnic z grubym stropem i czasem potrzeba czegoś z większym ładunkiem trotylu. Na poniższym nagraniu widać, jak na pozycje Rosjan spadły trzy bomby GBU-39B SDB zrzucone najprawdopodobniej przez samolot MiG-29.

Rosjanie mają wykorzystywać takie odporne obiekty nieopodal ukraińskich pozycji, aby przez kilka godzin bądź nawet dni kumulować z przedzierających się do kryjówki żołnierzy grupy szturmowe piechoty wielokrotnie przewyższające liczebnością obrońców.

Ukraina po paruletnim okresie niemocy rośnie w siłę dzięki dostawom nowych maszyn pokroju F-16A/B MLU i Mirage 2000-5F oraz podtrzymywaniu możliwości floty samolotów MiG-29 poprzez dostawy części zamiennych i kompletnych egzemplarzy z Polski i Słowacji. Obecni piloci MIG-ów mają w Ukrainie największe doświadczenie bojowe więc nic dziwnego, że są preferowani do przeprowadzania misji uderzeniowych.

Kluczem do sukcesu jest lot na niskim pułapie w celu uniknięcia obrony przeciwlotniczej średniego zasięgu i zrzucenie bomb podczas manewru TOSS polegającego na gwałtownym wznoszeniu się tuż przed ich zrzutem. Dzięki temu bomby zrzucone pod kątem i przy dużej prędkości mają więcej energii i mogą polecieć dalej o parę kilometrów, niż ma to miejsce w normalnych warunkach.

Bomby GBU-39B Small Diameter Bomb (SDB) zostały wprowadzone do użytku w Siłach Powietrznych USA w 2006 r. W porównaniu do zwykłych bomb o masie 225 czy 450 kilogramów to są dość lekkie, ponieważ ważą zaledwie 122 kg. Dzięki temu na jednym pylonie zdolnym udźwignąć 600 kg można przenosić aż cztery bomby w specjalnym zasobniku BRU-61/A.

Pozwala to na czterokrotne zwiększenie liczby atakowanych celów podczas jednego lotu, ale zwykle Ukraińcy zdają się preferować trzy bądź cztery bomby na obiekt. Każda bomba ma 93-kilogramową głowicę bojową zdolną przebić do 90 cm zbrojonego betonu lub eksplodować w momencie uderzenia bądź tuż nad nim w powietrzu.

Bomba GBU-39B SDB należy do rodziny precyzyjnego uzbrojenia szybującego ze względu na rozkładane skrzydła, co przy zrzucie na wysokim pułapie daje nawet zasięg do 111 kilometrów. Warto jednak zaznaczyć, że zasięg ten jest znacznie mniejszy przy zrzucie z niższego pułapu.

Precyzja trafienia bomb SDB wynosi około metra. Jednak w przypadku zakłóceń sygnału GPS celność może się obniżyć z powodu ograniczeń nawigacji inercyjnej (INS). Istnieje jednak wersja GBU-39B/B, która zamiast GPS wykorzystuje głowicę naprowadzającą na wiązkę lasera odbitą od celu.

Dzięki temu nawet w trudnych warunkach precyzja trafienia w ruchome cele pozostaje na wysokim poziomie. Jednakże, aby ten wariant był skuteczny, cel musi być oświetlany laserem przez obserwatora naziemnego, samolot lub drona aż do momentu trafienia.