Wciskają nam kit. Chodzi o emisję dwutlenku węgla

Jednym ze współczesnych sposobów na redukcję emisji dwutlenku węgla jest jego przechwytywanie i składowanie. Ta technologia nadal jest eksperymentalną, ale bez nieśmiałości sięga po nie coraz więcej zakładów przemysłowych. Poniekąd słusznie. Istnieją gałęzie przemysłu, gdzie nie ma szans na ograniczenie emisji szkodliwych substancji do atmosfery. Pozbywanie się dwutlenku węgla nie jest jednak tym samym co ograniczanie jego emisji, a o tym świat zdaje się zapominać.

Wychwytywanie dwutlenku węgla (CCS lub CCUS) wymaga specjalistycznej instalacji w miejscu jego emisji, na przykład zakładzie przemysłowym. Jej zadaniem jest zasysanie zanieczyszczenia, które następnie jest transportowane do miejsca składowania. Może zostać wpompowane pod ziemię lub ponownie użyte.

Zastosowanie dla nadwyżek dwutlenku węgla nie jest jednak rozległe. Przydają się one produkcji suchego lodu lub do nasycania CO2 produktów spożywczych, ale niewiele więcej. Proces wtłaczania dwutlenku węgla pod ziemię lub dno morskie powoduje zaś, że olbrzymim kosztem energii zostaje on tam uwięziony.

Tylko jedna technologia składowania pozwala wykorzystać takie złoże ponownie i wymaga wyjątkowych warunków. Stosują ją Islandczycy, którzy mieszają dwutlenek węgla z wodą i wpompowują pod ziemię w okolicach złóż geotermalnych. Naturalna mineralizacja następuje wtedy bardzo szybko, a dwutlenek węgla reaguje ze skałą bazaltową. W ten sposób zmienia się w kamień, który można wykorzystać w budownictwie.

Przechwytywanie dwutlenku węgla nie jest więc opłacalne i przypomina przerzucanie problemu w inne miejsce. Nie neutralizuje szkodliwych substancji tylko ogranicza ich wpływ na atmosferę.

Tymczasem stosowanie technologii przechwytywania dwutlenku węgla staje się coraz bardziej atrakcyjne. Według publikacji dostępnej na portalu Energetyka24 powodem są czynniki instytucjonalne.

Rozpoczęło się od rekomendacji Międzynarodowa Agencja Energii. Przed trzema laty instytucja ta wskazała, że przechwytywanie i składowanie jest zalecaną drogą do zerowej emisji dwutlenku węgla. Bardzo szybko podchwyciły to Stany Zjednoczone, a wciąż rozwijająca się technologia została tam integralnym elementem procesu dekarbonizacji. Projekty z nim związane mogą liczyć na potężne wsparcie federalne. W Europie mniej intensywnie, ale wpiera je także Komisja Europejska.

Wszystko to dzieje się bez istotnego balansu, a nad stosowaniem technologii przechwytywania zastanawiają się firmy transportowe, górnictwo i przemysł energetyczny. Tymczasem przechwytywania dwutlenku węgla może odciążać produkcję chemiczną.

Warto tę technologię stosować w zakładach wytwarzających cement, chemikalia lub stal. Nie można nią jednak "załatwić" problemu wysokiej emisyjności energetyki węglowej, transportu czy rolnictwa. Nie jest drogą do czystego powietrza wszędzie, gdzie można zrobić coś więcej, czyli zredukować źródło emisji.