Program Orka. Jakie okręty podwodne dla Polski?

Konsultacje rynkowe to wstępny etap działań, których zadaniem jest wyłonienie najlepszej dla Polski oferty. Ostatecznym celem całego procesu jest pozyskanie nowych okrętów podwodnych w ramach programu Orka. Na tym etapie Agencja Uzbrojenia ma zamiar uzyskać wiedzę na temat możliwości dostępnych na rynku okrętów podwodnych i zastosowanych w nich rozwiązań.

Konsultacje dotyczą m.in. takich cech jednostek jak głębokość zanurzenia, prędkość nawodna i podwodna, zdolność do rażenia różnego rodzaju celów, współpraca z jednostkami specjalnymi czy rodzaj i działania systemu AIP (napęd niezależny od powietrza). To ostatnie rozwiązanie jest bardzo ważne, bo pozwala okrętom z klasycznym napędem pozostawać w zanurzeniu nawet przez dwa tygodnie.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Zgodnie z deklaracją MON-u, Polska jest zainteresowana trzema lub czterema okrętami podwodnymi, które – jak wynika z wcześniejszych wypowiedzi ministra Mariusza Błaszczaka – powinny być uzbrojone w pociski manewrujące dalekiego zasięgu.

Zobacz także: Rozpoznasz te myśliwce i bombowce?

Zgodnie z najnowszą deklaracją Agencji Uzbrojenia, do programu Orka zgłosiło się aż 11 podmiotów, z których siedem może zaoferować konkretne modele okrętów podwodnych, a cztery współpracę przy pozyskaniu technologii lub budowie. Są to następujące firmy:

• Aycomm Sp. z o.o.,
• Babcock International Group plc,
• FINCANTIERI S.p.A.,
• Hanwha Ocean Co, Ltd,
• Hyundai Heavy Industries Co, Ltd.,
• JFD,
• Naval Group,
• Navantia,
• SAAB Technologies Poland Sp. z o.o.,
• ThyssenKrupp AG,
• Volue Industrial IoT.

Jakie okręty podwodne mogą zaoferować poszczególne podmioty?

Okręty podwodne DSME 1400, znane także pod nazwą klasa Jang Bogo, to południowokoreański wariant niemieckiego typu 209. Okręty tego typu wypierają do 1400 ton, mają 56-61 (w zależności od wariantu) metrów długości i osiem wyrzutni torped. Mogą przenosić także wystrzeliwany spod wody wariant pocisków Harpoon (Sub-Harpoon), a także miny morskie.

Włoska stocznia również ma w ofercie lokalny wariant niemieckiego okrętu – tym razem typu 212. Włosi doposażyli je m.in. w system walki radioelektronicznej, możliwość współpracy z jednostkami specjalnymi, a także w możliwość wystrzeliwania spod wody – poprzez wyrzutnie torped – pocisków manewrujących Teseo EVO.

Francuska oferta jest wyjątkowo interesująca ze względu na pakiet, jaki stanowią okręty podwodne typu Scorpène, wyposażone w pociski manewrujące MdCN/NCM.

To morski, dostosowany do wystrzeliwania spod wody, wariant francuskich pocisków manewrujących SCALP EG. Jest to lokalna wersja pocisków Storm Shadow, które dowiodły swojej skuteczności w Ukrainie. Obok tej broni okręty mogą być uzbrojone w pociski przeciwokrętowe Exocet i torpedy.

Hiszpański typ S-80 Plus miał bardzo trudne początki: jednostka okazała się źle zaprojektowana, co ujawniono już na zaawansowanym etapie budowy. Wymusiło to przeprojektowanie okrętu i wydłużenie kadłuba.

S-80 Plus należy do największych zachodnich okrętów podwodnych o napędzie konwencjonalnym – jego wyporność przekracza 2400 ton. Jednostka została wyposażona w napęd niezależny od powietrza BEST (Bio-Ethanol Stealth Technology), wykorzystujący ogniwa paliwowe.

Szwedzki okręt – podobnie jak jego poprzednicy – to "akustyczna czarna dziura". Pierwsza jednostka tego typu jest właśnie budowana. Okręt został zaprojektowany jako ekstremalnie cichy i trudny do wykrycia.

W przeciwieństwie do powszechnie stosowanych na świecie napędów niezależnych od powietrza, wykorzystujących ogniwa paliwowe, Szwedzi konsekwentnie rozwijają i stosują silnik Stirlinga.

O skuteczności tych rozwiązań dobitnie świadczy fakt, że podczas wspólnych ćwiczeń z US Navy szwedzki okręt ma celowo zwiększaną głośność, aby inne jednostki miały w ogóle szansę go wykryć.

Niemiecki typ 212A to pierwsze, seryjnie budowane okręty, które otrzymały AIP w postaci ogniw paliwowych. Opracowana przez Niemców konstrukcja - wraz z bazującym na niej wariantem eksportowym typu 214 - wyróżnia się modułowa budową.

Takie rozwiązanie ułatwia konfigurowanie okrętów według specyficznych wymagań poszczególnych użytkowników. Pozwala także na prostszą – ze względu na łatwość wymiany poszczególnych elementów – modernizację eksploatowanych jednostek.