Od pomysłu z plaży do standardu handlu. Jak powstał kod kreskowy?

26 czerwca 1974 roku kasjer w supermarkecie Marsh w Troy w stanie Ohio jako pierwszy zeskanował produkt spożywczy – paczkę gumy do żucia Wrigley’s Juicy Fruit – za pomocą Uniwersalnego Kodu Produktu (UPC). Kody UPC, lepiej znane jako kody kreskowe, szybko stały się wszechobecne i używane wszędzie – od sklepów spożywczych i detalicznych po szpitale i łaziki marsjańskie.

Innowacja ta powstała jako sposób na rozwiązanie problemu ręcznych, czasochłonnych procesów, które nękały sklepy spożywcze. Wykroczyła ona jednak poza swoje pierwotne przeznaczenie, zmieniając nie tylko sposób, w jaki ludzie robią zakupy, ale także sposób, w jaki udostępniają informacje.

W 1949 roku Norman Joseph Woodland i Bernard Silver złożyli wniosek patentowy na "urządzenie i metodę klasyfikacji". Ich wynalazek, znany jako kod "byczego oka", charakteryzował się koncentrycznymi okręgami.

Pewnego dnia, przeczesując palcami piasek na plaży, Woodland zdał sobie sprawę, że linie o różnej szerokości mogą reprezentować dane w taki sam sposób, jak kreski i kropki w kodzie Morse'a. Choć był to świetny pomysł, wymagał on 500-watowej żarówki i specjalnej świetlówki do przekształcania światła w kod.

W międzyczasie inni próbowali uruchomić podobne systemy. System KarTrak, uruchomiony w 1967 roku, miał pomóc w identyfikacji i śledzeniu ładunków w pociągach. System ten, jak wyjaśnia Jordan Frith, profesor komunikacji zawodowej im. Pearce’a na Uniwersytecie Clemson, opierał się na kolorowych kodach kreskowych, które można było skanować, aby identyfikować pociągi i ich ładunki w trakcie ruchu.

Dwa lata później, w 1969 roku, IBM rozważało rozszerzenie swojej działalności na nowe obszary, przejmując startupy. George Laurer odegrał kluczową rolę w tym procesie i okazał się kluczowy dla wynalezienia kodu kreskowego. Napisał on później, że początkowo istniały próby opracowania kodu kreskowego typu "bycze oko", ale wiedział, że to się nie powiedzie.

"Było dla mnie oczywiste, że takie podejście nigdy nie spełni wszystkich wymagań w dłuższej perspektywie" – napisał. Zamiast tego forsował liniowe kreski i znak X na okienku skanującym. "Za pomocą prostego znaku X kreski liniowe można było odczytać niezależnie od ich orientacji w okienku skanującym" – napisał.

W 1970 r. sieci spożywcze powołały komitet do wyboru standardu. W 1972 r. zgłoszono siedem propozycji, w tym bycze oko RCA. IBM wskazywało problemy druku kół. Woodland, już w IBM, wsparł zespół McEnroe, by wygrała wersja liniowa.

Zespół IBM stworzył sprzęt i oprogramowanie, które umożliwiły wprowadzenie kodu kreskowego. Jednak wdrożenie technologii napotkało kilka trudności. Zespół IBM musiał zatrudnić firmę, która udowodni, że skanery laserowe nie będą szkodzić ludziom. Ówcześni aktywiści byli bowiem przekonani, że rozpowszechnienie kodów kreskowych sprawi, że sklepy przestaną informować konsumentów o cenach produktów.

Mimo oporu, w latach 80. UPC upowszechnił się w sklepach, a do 1989 r. obejmował ponad połowę sprzedaży spożywczej w USA. George Laurer trafił za swój "wynalazek" do Hall of Fame inżynierii. Kod natomiast pozostał dobrem publicznym, otwierając drzwi w handlu i logistyce.