NASA wykryła ślady życia na Wenus już w 1978? Naukowcy twierdzą, że nie zdawała sobie z tego sprawy
Jeśli na Wenus faktycznie istnieje życie, NASA mogła po raz pierwszy wykryć dowody o tym świadczące w 1978 roku. Odkrycie pozostawało jednak niezauważone przez 42 lata, a eksperci nawet nie przypuszczali, że gorąca i toksyczna atmosfera Wenus może kryć takie tajemnice.
Zalogowani mogą więcej
Możesz zapisać ten artykuł na później. Znajdziesz go potem na swoim koncie użytkownika
Naukowcy 14 września na łamach czasopisma "Nature Astronomy" ogłosili informacje, która zelektryzowała cały świat. Eksperci za pomocą teleskopów wykryli fosfinę – toksyczny gaz od dawna uważany za możliwą oznakę występowania drobnoustrojów w górnej części gęstej atmosfery planety.
NASA: Dowody życia na Wenus z 1978 roku
Odkrycie było punktem zwrotnym w długich poszukiwaniach życia w innych częściach Układu Słonecznego, które skupiały się głównie na Marsie i kilku księżycach krążących wokół Jowisza i Saturna.
Jak się jednak okazuje, odkrycie mogło pozostać niezauważone przez 42 lata. Rakesh Mogul, biochemik z Cal Poly Pomona w Kalifornii, wraz ze współpracownikami dokonał przeglądu archiwalnych danych NASA. Badacze znaleźli ślad fosfiny wychwycony przez Pioneera 13 – sondę (LNMS), która dotarła na Wenus w grudniu 1978 roku.
Sonda pobrała próbki atmosfery. Następnie wykorzystano spektrometria mas, czyli standardową technikę laboratoryjną używaną do identyfikacji nieznanych substancji chemicznych. Uzyskane wyniki po raz pierwszy zostały opisane w latach 70. XX wieku, ale naukowcy nie omawiali związków opartych na fosforze, takich jak fosfina. Skupili się na innych kwestiach.
NASA: Wyniki analiz próbek z Wenus zaskakują
Kiedy zespół Mogula ponownie przeanalizował dane LNMS z dolnych i środkowych chmur Wenus (potencjalna strefa nadająca się do zamieszkania na planecie), odkryli elementy, które bardzo przypominają fosforowodór. Naukowcy znaleźli również ostateczne dowody na obecność atomów fosforu w atmosferze, który prawdopodobnie pochodzi z cięższego gazu, takiego jak fosfina.
LNMS nie został zbudowany do polowania na związki podobne do fosfiny i trudno byłoby mu odróżnić gaz od innych cząsteczek o podobnej masie. Trzeba jednak zaznaczyć, że próbka pobrana przez Pioneera 13 zawierała dowody na obecność jakiejś cząsteczki w gazie, która miała taką samą masę jak fosfina - w ilościach odpowiadających poziomom opisanym w artykule na łamach "Nature Astronomy".
Mogul i jego współpracownicy znaleźli również wskazówki dotyczące innych substancji chemicznych, które nie powinny naturalnie powstawać w chmurach Wenus - takich jak chlor, tlen i nadtlenek wodoru. Wyniki ich analiz uwiarygadniają ostatnie doniesienia na temat śladów fosfiny. Naukowcy zaznaczają jednak, że wciąż potrzebne są długoterminowe badania chemiczne i geologiczne, które pozwolą zrozumieć źródła wszelkich potencjalnych [anomalii] chemicznych na Wenus.
