Finlandia prezentuje superpocisk. To rewolucja artyleryjska

Na stanowisku koncernu dziennikarze portalu Army Recognition znaleźli makietę artyleryjskiego pocisku przyszłości Ramjet 155, który po latach prac jest coraz bliżej wprowadzenia do służby. Zapewni on zwykłym haubicom możliwości dostępne obecnie tylko dla artyleryjskich systemów rakietowych - ze względu na zasięg rażenia celów na dystansie do 150 km.

- Jeśli możesz strzelać znacznie dalej niż przeciwnik, niwelujesz zagrożenie ogniem kontrbateryjnym. Twoja własna artyleria pozostaje bezpieczna, podczas gdy ty możesz atakować pozycje przeciwnika bezkarnie. Tego rodzaju przewaga znacząco zmieni dynamikę pola bitwy - komentuje wiceprezes ds. amunicji wielkokalibrowej w Nammo, Thomas Danbolt.

Pociski artyleryjskie są rozpędzane przez gazy powstające w wyniku spalania ładunku prochowego identycznie jak w przypadku broni palnej. Zasadniczo, im dłużej pocisk jest przyśpieszany, tym większą prędkość wylotową osiąga. Z dłuższą lufą łączy się także pojemniejsza komora zamkowa mieszcząca więcej ładunków prochowych, aby zachować identyczne ciśnienie w dłuższej lufie. Dla luf kal. 155 mm o długości 39 kalibrów standardowa pojemność komory wynosi 18,7 litra, podczas gdy dla luf o długości 52 kalibrów są to 23 litry.

Ma to jednak swoje wady, ponieważ zwiększanie prędkości wylotowej powoduje także szybsze zużycie luf, więc produkcja dłuższych o podobnej żywotności co krótszych jest ogromnym wyzwaniem. W Europie się to powiodło przy lufach o długości 52 kalibrów, ale np. Amerykanie z armatą o długości 58 kalibrów w ramach programu ERCA polegli.

Inne opcje to np. zastosowanie gazogeneratora zmniejszającego opór denny pocisku, co przekłada się na zwiększenie zasięgu o 30 proc oraz dodanie do pocisku dodatkowego napędu. Obecnie standardem jest booster rakietowy rozpędzający pocisk dodatkowo po opuszczeniu lufy. Pozwala to osiągnąć zasięg rzędu nawet 60 kilometrów, ale minusem jest mniejszy ładunek trotylu w pocisku, ponieważ trzeba wygospodarować miejsce na silnik rakietowy z paliwem.

Tymczasem fiński pomysł obejmuje wykorzystanie silnika strumieniowego zamiast rakietowego. Ten działa podobnie jak rakietowy, ale w składzie paliwa nie potrzeba utleniacza i wystarczy tylko substancja palna. Z kolei niezbędny do reakcji spalania tlen jest pobierany z atmosfery przez charakterystyczny wlot powietrza dodatkowo sprężający powietrze, zanim trafi ono do komory spalania.

Sprawia to, że w pocisku zostaje więcej miejsca na paliwo w stosunku do klasycznych pocisków z dopalaczem rakietowym takich jak choćby M549A1, dzięki czemu silnik może pracować dłużej. Finowie chwalą się też wysoką precyzją, ponieważ mówią o możliwości trafienia w środek boiska piłkarskiego na dystansie 150 km, ale sposób naprowadzania pozostaje nieznany. Może to być tandem nawigacji satelitarnej i inercyjnej lub coś innego.

W efekcie powstał unikatowy pocisk możliwy do zastosowania w istniejących systemach artyleryjskich takich jak choćby polski Krab czy francuski CAESAR dający im możliwości większe niż kiedykolwiek wcześniej. Jednakże z drugiej strony tworzy to nowe problemy w postaci wykrywania celów na tak odległym dystansie. Jeden ze scenariuszy pokazywanych przez Finów zakładał wykorzystanie samolotu F-35A jako obserwatora oznaczającego cele dla artylerii wyposażonej w pociski Ramjet 155.