Wybuch w Komendzie Głównej Policji. Antyterrorysta: to był granatnik Pallad-D wzór .83

Pallad to opracowany w latach 70. przez Instytut Mechaniki Precyzyjnej granatnik podwieszany. Powstał na potrzeby wojska, jako broń wsparcia używana na szczeblu drużyny piechoty. W wariancie podwieszanym został dostosowany do połączenia z karabinkami AKM, Tantal i Beryl.

Wersja Pallad-D wzór .83, o której wspomina Jerzy Dziewulski, to broń samodzielna – nie trzeba podczepiać jej pod karabinek, ponieważ jest wyposażona we własnych chwyt pistoletowy, celownik i składaną kolbę z gumowym amortyzatorem.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Granatnik ma bruzdowaną, aluminiową lufę, a celowanie jest możliwe dzięki tarczy nastawczej, na której znajdują się podziałki dla różnego rodzaju celów – oddzielna do strzelania do celów odkrytych i do strzelania stromotorowego, do celów ukrytych za przeszkodami. Granatnik jest wyposażony w bezpiecznik, zabezpieczający przed przypadkowym strzałem.

Pallad jest zasilany polską amunicją 40×47SR mm, pozwalającą na prowadzenie ognia na dystansie do 450 m (w praktyce do 430 m). Opracowano kilka rodzajów naboi tego typu – odłamkowe, zapalające, ćwiczebne czy balistyczne, pozbawione ładunku wybuchowego i służące do testów.

Granatnik Pallad-D wzór .83 waży 2,3 kg, ma 395 mm długości, która po rozłożeniu kolby rośnie do 670 mm. Prędkość początkowa wystrzelonego z niego pocisku sięga 78 m/s, a zasięg ognia zależy od rodzaju celu – w przypadku ognia stromotorowego to 170-430 m, a dla celów odkrytych 30-400 m.

Alternatywne dla Jerzego Dziewulskiego źródła wskazują, że wybuch mógł być wynikiem wystrzału z innej broni – granatnika RGW 90 HH.

To broń przeciwpancerna opracowana przez niemiecki koncern Dynamit Nobel Defence, której nieco silniejszą wersję - granatnik RGW 110 HH-T - przedstawialiśmy w kontekście zamówienia tej broni przez Węgry.