Odkryto drugą najgłębszą na świecie błękitną dziurę. "Taam ja'" ma imponujące wymiary

Naukowcy znaleźli drugą najgłębszą na świecie podwodną studnię. Ten ogromny lej krasowy o głębokości 274 metrów i powierzchni ponad 13,6 tys. metrów kwadratowych znajduje się w zatoce Chetumal w Meksyku. Został nazwany "Taam ja'", co w języku Majów oznacza "głęboką wodę".

Druga na świecie najgłębsza podwodna jaskinia została odkryta przez naukowców z El Colegio de la Frontera Sur (Ecosur), publicznego centrum badawczego koordynowanego przez Meksykańską Narodową Radę Nauki i Technologii (Conacyt). Jak donosi serwis Live Science, badacze po raz pierwszy zwrócili na nią uwagę we wrześniu 2021 r. Wyniki ich analiz ukazały się jednak dopiero w lutym 2023 r. na łamach czasopisma naukowego "Frontiers in Marine Science".

Rozpadlina zlokalizowana u wybrzeży półwyspu Jukatan w Meksyku ma głębokość 274 metrów i powierzchnię ponad 13,6 tys. metrów kwadratowych. Oznacza to, że jest niewiele płytsza od najgłębszej podwodnej jaskini na świecie, nazywanej Smoczą Dziurą. Lej krasowy znajdujący się w okolicach Wysp Paracelskich na Morzu Południowochińskim ma ponad 300 metrów głębokości. Naukowcy odkryli go w 2016 r. Inna imponująca podwodna studnia o nazwie Wielka Błękitna Dziura (ang. Great Blue Hole) u wybrzeży Belize ma natomiast głębokość 125 metrów. Dla porównania Pałac Kultury i Nauki w Warszawie ma wysokość 237 metrów, a wieża Eiffla w Paryżu - 324 metrów.

Eksperci podczas badania "Taam ja'" wykorzystali m.in. informacje zgromadzone w trakcie nurkowań, analizy pobranych próbek wody i badania biologiczne. To dzięki nim byli w stanie ustalić głębokość i powierzchnię jaskini. Dane pozwoliły również zauważyć, że rozpadlina ma strome zbocza o nachyleniu 80 stopni, a jej ujście znajduje się ok. 5 metrów poniżej poziomu morza.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Według naukowców tego typu miejsca kryją w sobie dużą różnorodność flory i w fauny, w tym koralowce, żółwie morskie czy rekiny. Dlatego też kolejne badania powinny skupić się na analizie różnorodności mikrobiologicznej miejsca i poznaniu występującego tutaj życia. Zwłaszcza że, jak podkreśla serwis IFL Science, "badanie struktury i geologii niebieskiej dziury może również rzucić nieco światła na środowisko i klimat z odległej przeszłości".