Białoruski Polonez. Mordercza broń Aleksandra Łukaszenki

Białoruś oficjalnie zaprezentowała Poloneza w 2016 roku. Nowy system rakietowy powstał, by zastąpić używane przez białoruską armię, pamiętające czasy Związku Radzieckiego zestawy Smiercz i Uragan.

Pamiętające czasy Związku Radzieckiego wyrzutnie nadal oferują potężną siłę ognia, ale – mimo stosowania coraz bardziej zaawansowanych rakiet – nie zapewniają już precyzji i elastyczności, potrzebnych we współczesnych konfliktach zbrojnych. Polonez wprowadza w tych kwestiach zupełnie nową jakość.

Choć oficjalne źródła białoruskie mocno podkreślają udział krajowego przemysłu w stworzeniu Poloneza, to jest on efektem współpracy Białorusi i Chin, które dostarczyły – co najmniej – technologię produkcji rakiet A200.

Zakres współpracy nie jest wprawdzie znany ale sądząc po jej owocach można przyjąć, że Białoruś obok licencji pozwalającej na produkcję systemu, nabyła także możliwość samodzielnego rozwoju i modyfikacji zakupionego uzbrojenia. I wygląda na to, że skutecznie z tych możliwości korzysta.

Dowodzą tego zmiany w specyfikacji Poloneza, a także doniesienia z Białorusi o udanych próbach nowych wersji systemu czy prezentacja sprzętu podczas targów zbrojeniowych, ja choćby MILEX.

Pierwsze doniesienia na temat Poloneza podawały zasięg o wartości 200 km. To już nieaktualne, bo Białorusini przeprowadzili udane testy atakowania celów oddalonych o 280, a nawet 300 km.

Choć Polonez wygląda jak wiele innych, znanych od dziesięcioleci systemów rakietowych, to jego możliwości robią wrażenie. 8-prowadnicowa wyrzutnia może wystrzelić swoje rakiety w taki sposób, aby zaatakować jednocześnie 8 niezależnych celów.

Eksperci podkreślają, że wprowadzeniu Poloneza na uzbrojenie towarzyszy ewolucja białoruskiej koncepcji użycia broni rakietowej.

Dotychczasowe porażenie celu, zapewniane przez dużą liczbę ciężkich rakiet kalibru 300 mm (jak w przypadku systemu Smiercz) czy 220 mm (Uragan) jest zastępowane możliwością precyzyjnego uderzenia na duże odległości, znacznie przekraczające możliwości wcześniejszych systemów.

W praktyce oznacza to możliwość uzyskania celności rzędu 30 metrów na dystansie 300 km, co jest możliwe dzięki zastosowaniu rakiet, kierowanych w locie przez inercyjno – satelitarny system naprowadzania.

Warty podkreślenia jest także fakt zintegrowania Poloneza z innym, białoruskim sprzętem, czego dowodzi przebieg testów. Dane dla wyrzutni były dostarczane przez białoruskie drony rozpoznawcze, jak m.in. miniaturowe maszyny Busel, a komunikację realizowano poprzez białoruskiego satelitę BelKA-2.

Test prowadzono po przebazowaniu całego systemu - wyrzutni, systemów kontroli, zabezpieczenia logistycznego - o 450 km, symulując szybkie przemieszczanie w warunkach wojennych.

Ciągle rozwijany Polonez (w 2019 pokazano jego kolejną wersję z rakietami kasetowymi) trafił już do odbiorców zagranicznych. Poza Białorusią eksploatują go siły zbrojne Azerbejdżanu (walczący o Górski Karabach Azerowie kupili także izraelskie pociski balistyczne LORA), a zainteresowanie zakupem wyraził już kolejny odbiorca – Uzbekistan.

Warto odnotować fakt, że odpowiednikiem białoruskiego Poloneza jest polski Homar. W jego przypadku Polska nie zdecydowała się jednak na rozwój czy produkcję własnego systemu, wybierając gotowy produkt "z półki".

Są nim amerykańskie wyrzutnie HIMARS, do których – obok standardowej amunicji GMLRS – zakupiono także (w pierwszej partii) 30 precyzyjnych rakiet ATACMS, oferujących zasięg do 300 km.