Widowiskowa eksplozja. Akacja padła ofiarą Ukraińców

Obrońcy nie informują, jakiej broni użyto do eliminacji rosyjskiej Akacji. Rozmiar eksplozji może jednak wskazywać, że w tym przypadku nie posłużono się improwizowaną amunicją krążącą. Jednym z najbardziej prawdopodobnych scenariuszy jest atak przy użyciu artylerii.

2S3 Akacja kal. 152 mm to samobieżna broń z czasów Związku Radzieckiego, która powstała na bazie prototypowego działa samobieżnego SU-100P z 1949 r. Do służby została natomiast włączona w 1973 r. Do jej obsługi jest potrzebne sześciu członków załogi.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Uzbrojenie maszyny stanowi haubicoarmata D-20 kal. 152,4 mm zainstalowana na podwoziu wspomnianego SU-100P. Dodatkowo Rosjanie mają do dyspozycji w tej konstrukcji karabin maszynowy PK/PKM kal. 7,62 mm x 54 mm R. Akacja rozpędza się do prędkości maksymalnej 62 km/h na utwardzonej nawierzchni i może pokonać nawet 500 km na jednym zbiorniku paliwa. 27-tonowa konstrukcja jest napędzana pojedynczym silnikiem wysokoprężnym V12, który jest chłodzony cieczą i generuje moc 520 KM.

Mierząca 8,4 m długości, 3,2 m szerokości i 2,8 m wysokości Akacja osiąga maksymalny zasięg strzału wynoszący 18,5 km w przypadku użycia standardowego pocisku odłamkowo-burzącego o masie 43,6 kg. Wspomaganie rakietowe zwiększa zasięg do 24 km. Radziecka haubica samobieżna może też strzelać pociskami z ładunkiem jądrowym, chemicznymi, burzącymi HE, rakietowymi naprowadzanymi laserowo (Krasnopol), dymnymi, oświetlającymi, agitacyjnymi oraz przeciwpancernymi HEAT.

2S3 Akacja doczekała się kilku modernizacji do wersji oznaczonych 2S3M, 2S3M1, 2S3M2 i 2S3M3. W nowych wersjach wdrożono przede wszystkim nowy system łączności oraz kierowania ogniem. Modernizacja pozwoliła też zwiększyć szybkostrzelność broni.