Aevum Ravn X. Ogromny autonomiczny dron wyśle satelity na orbitę

Ravn X stworzony przez firmę Aevum to "największy na świecie bezzałogowy system powietrzny (UAS) pod względem masy". Jego przeznaczenie jest wysyłanie niewielkich rozmiarów satelitów w przestrzeń kosmiczną, czego jest w stanie dokonać z wykorzystaniem bardzo niewielkich zasobów. I nie wymaga tak długiego przygotowania, jak rakiety nośne.

Ravn X ma 24 metry długości, 5,5 metra wysokości i rozpiętość skrzydeł 18,3 m. Jego całkowita masa startowa 24950 kg. Jego konstrukcja nie odbiega niczym od budowy standardowych latających pojazdów autonomicznych. Jest górnopłatowcem z pochylonymi ogonami, napędzają go dwa silniki turbowentylatorowe. Jego maksymalna prędkość wynosi 925 km/h i może osiągać wysokość 18 288 metrów.

Cały system składa się z trzech etapów. Pierwszy stanowi opisywany powyżej samolot autonomiczny. Drugi i trzeci stopień to rakiety przymocowane w częściowo zagłębionej pozycji pod kadłubem, których zadaniem jest dotarcie na orbitę planety. Wszystkie trzy stopnie Ravn X są napędzane standardowym paliwem Jet-A, wykorzystywanym przez samoloty pasażerskie.

"Teraz zaczniemy przeprowadzać testy na poziomie pojazdu, które są wymagane do certyfikacji zdatności do lotu i wydania licencji" - powiedział dyrektor generalny Aevum, Jay Skylus.

Jeszcze zanim Aevum przedstawiło prototyp maszyny Ravn X, otrzymało już pierwsze kontrakty od rządu Stanów Zjednoczonych, na łączną kwotę 1 miliarda dolarów. Pierwsza misja jest szczególnie ważna. ASLON-45 to kontrakt podpisany z Siłami Kosmicznymi Stanów Zjednoczonych, czyli niedawno stworzonym rodzajem sił zbrojnych USA. 

Zobacz też: Technologia 5G Huaweia może pomóc brazylijskim rolnikom. O ile nie przeszkodzi w tym rząd

Kluczową cechą Ravn X jest krótki czas przygotowania do lotu. To zaledwie 3 godziny. Po wykonaniu misji, samolot wraca na ziemię i może zostać przygotowany do kolejnej misji. Kolejną jest bezpieczeństwo. W przeciwieństwie do projektu firmy Virgin Galactic, system Ravn X operuje w powietrzu bez pilota.

To z kolei zwiększa bezpieczeństwo, ale pozwala na większe ryzyko. Silniki rakietowe drugiego stopnia są uruchamiane zaledwie pół sekundy po separacji, co minimalizuje utratę energii. Może jednak dojść do sytuacji, w której uruchomienie napędu się nie powiedzie, a w efekcie dojdzie do wybuchu. W przypadku lotu załogowego byłoby to niemożliwe, ze względu na zagrożenie dla życia ludzkiego.