Zbadali odkrycie sprzed 100 lat. Może wywrócić naukę do góry nogami

Powszechnie uważa się, że dzisiejsze rozmiary wielorybów są wynikiem zmian klimatycznych w epoce lodowcowej. Naukowcy uważają, że mniejsze zwierzęta źle radziły sobie w chłodniejszych wodach niż większe, co doprowadziło do powolnego wzrostu ssaków morskich do znanego nam dziś rozmiaru. Teoria ta jednak powstała pomimo pewnych luk w danych oraz na podstawie badań jedynie szczątków prehistorycznych wielorybów z okolic półkuli północnej.

Najnowsze wyniki badań łatają luki, z którymi do tej pory naukowcy musieli się borykać. W 1921 roku na brzegu rzeki Murray w Australii Południowej odkryto niezwykłe szczątki wieloryba sprzed 19 mln lat. Co ciekawe bezzębne zwierzę miało ok. 9 metrów, czyli tyle co dzisiejsze płetwale karłowate. Musiało jednak minąć ponad 100 lat, zanim szczątki zostały dokładnie przebadane, a wyniki zaskoczyły naukowców.

Przede wszystkim po porównaniu szczątków znalezionych u wybrzeża Australii z tymi z półkul północnej, okazało się, że wieloryby poszły różnymi ścieżkami ewolucyjnymi. Te z południa wcale nie zwiększały gwałtownie swojego rozmiaru. "Zamiast gwałtownie zwiększać swoje rozmiary w plio-plejstocenie, gatunki południowe osiągnęły stosunkowo duże rozmiary na wczesnym etapie, być może w wyniku większej środowiskowej produktywności regionalnej", tłumaczą badacze.

W dużym skrócie można powiedzieć, że wieloryby z południa znacznie wcześniej osiągały duże rozmiary niż ich krewniacy z półkuli północnej. Ci drugi najprawdopodobniej zaczęli rosnąć wraz z nadejściem epoki lodowcowej. "Najwcześniejsze gatunki o dużych ciałach zbiegły się ze zlodowaceniem Antarktyki i sezonowo produktywnymi ekosystemami polarnymi około 36-33 milionów lat temu" doprecyzowują badacze.

Niedługo później, bo ok. 23 mln lat temu, wyewoluował kryl, który dziś stanowi podstawę diety wielorybów. To mogło być kolejnym czynnikiem sprzyjającym zwiększaniu się rozmiarów zwierząt, które mogły cieszyć się coraz lepszymi warunkami do życia.