Rekordowa podróż humbaka. Przepłynął 13 tys. kilometrów w poszukiwaniu miłości i pożywienia

Humbaki (Megaptera novaeangliae) żyją we wszystkich oceanach na świecie. Co roku pokonują duże odległości i odbywają jedne z najdłuższych migracji wśród ssaków. Lato spędzają w chłodniejszych wodach na północy i południu, a na zimę płyną do cieplejszych wód tropikalnych i podzwrotnikowych, gdzie odbywają gody i rodzą potomstwo.

Obserwowany osobnik przebył jedną z najdłuższych tras migracyjnych, jakie kiedykolwiek odnotowano. Jekaterina Kałasznikowa z Tanzania Cetaceans Program, główna autorka publikacji dotyczącej tej rekordowej migracji, która ukazała się na łamach "Royal Society Open Science", powiedziała, że ​​wyczyn był "naprawdę imponujący i niezwykły nawet dla tego migrującego gatunku".

Dorosłego humbaka po raz pierwszy sfotografowano w 2013 roku w Zatoce Tribugá u wybrzeży Kolumbii na Pacyfiku. Pływał razem z siedmioma innymi humbakami. Wieloryba zauważono następnie w 2017 roku w Bahía Solano, również u wybrzeży Kolumbii na Oceanie Spokojnym, około 78 kilometrów od miejsca, w którym został po raz pierwszy zauważony. Ale pięć lat później, w sierpniu 2022 r., wieloryb pojawił się u wybrzeży Zanzibaru na Oceanie Indyjskim, 13 046 kilometrów od pierwotnego miejsca obserwacji.

Bije to poprzedni rekord migracji dla humbaka wynoszący 10 tys. kilometrów. Ale 13 tys. kilometrów to minimalna odległość dla trasy, którą mógł pokonać wieloryb. Badacze twierdzą, że prawdopodobnie jest ona znacznie większa. Nie wiedzą, dokąd ten osobnik udał się między zarejestrowanymi obserwacjami. Ale prawdopodobnie dotarł na Antarktydę, zanim skierował się na południowo-zachodni Ocean Indyjski.

Podczas swoich podróży humbaki pokonują dystans kilku tysięcy kilometrów. Charakterystyczny dla tych migracji jest kierunek – wieloryby płyną z północy na południe lub z południa na północ. Ale ten osobnik zmienił zwyczaje i poruszał się na kierunku wschód-zachód. Humbaki zwykle trzymają się tego samego oceanu, a populacja kolumbijska zazwyczaj migruje tylko między swoimi południowoamerykańskimi terenami lęgowymi a żerowiskami u wybrzeży Antarktydy.

Naukowcy sugerują, że humbak mógł udać się w tak długą podróż w poszukiwaniu pożywienia. Globalna zmiana klimatu mogła wpłynąć na rozmieszczenie kryla w żerowiskach, którym żywią się humbaki, co skłoniło wieloryba do poszukiwań. Drugim możliwym wyjaśnieniem jest to, że samiec humbaka szukał partnerki. Dzięki wysiłkom na rzecz ochrony przyrody, które doprowadziły do odradzania się przetrzebionych populacji humbaków, osobnik ten mógł eksplorować nowe tereny lęgowe.

– Chociaż rzeczywiste przyczyny są nieznane, wśród czynników mogą znajdować się globalne zmiany klimatu, ekstremalne wydarzenia środowiskowe, które obecnie zdarzają się częściej oraz mechanizmy ewolucyjne gatunku – powiedziała Kałasznikowa.

– To może być prosta historia zdezorientowanego wieloryba, ale bardziej prawdopodobne jest, że ten nieustraszony odkrywca jest samotnym samcem desperacko poszukującym partnerki – powiedział Alexander Werth, biolog morski z Hampden-Sydney College, który nie był zaangażowany w te badania.

Naukowcy w swoich pracach oparli się na setkach tysięcy zdjęć wielorybów przesłanych przez badaczy, obserwatorów wielorybów i amatorów na stronę internetową happywhale.com. Dzięki oprogramowaniu do rozpoznawania twarzy zmodyfikowanemu w celu identyfikacji gigantycznych ssaków wodnych po charakterystycznych kształtach ich płetw ogonowych, naukowcy mogli rozpoznać tego konkretnego osobnika. Oprogramowanie rozpoznaje unikalne wzory, kolor, nacięcia, blizny i inne znamiona na płetwie ogonowej wielorybów.

Źródło: Science, Live Science, BBC