Które rasy psów żyją najdłużej? Eksperci znają odpowiedź

Małe rasy psów o długich pyskach czy długich nosach (dolichocefaliczne) mają najwyższą średnią długość życia, przynajmniej te z Wielkiej Brytanii. Tak wynika z badań, które ukazały się na łamach pisma "Scientific Reports" (DOI: 10.1038/s41598-023-50458-w). Wyniki te uzyskano na podstawie danych dotyczących ponad 580 tys. psów z ponad 150 różnych ras. Mogą one pomóc w identyfikacji psów najbardziej narażonych na przedwczesną śmierć.

Za badaniami stoi zespół naukowców pod kierunkiem Kirsten McMillan z Dogs Trust, brytyjskiej organizacji charytatywnej. Uczeni postanowili ocenić, jak średnia długość życia psów różni się w zależności od szerokiego zakresu czynników, w tym rasy, rozmiaru, kształtu pyska czy płci. Zgromadzili w tym celu bazę danych zawierającą informacje na temat 584 734 psów. Wykorzystali do tego 18 różnych źródeł w Wielkiej Brytanii, w tym z rejestry ras, lekarzy weterynarii, firmy ubezpieczeniowe dla zwierząt domowych, organizacje charytatywne zajmujących się dobrostanem zwierząt i różne instytucje akademickie.

Psy analizowane w badaniach pochodziły z jednej ze 155 czystych ras lub zostały sklasyfikowane jako mieszańce. W pracach uwzględniono rasę, płeć, datę urodzenia i datę śmierci (jeśli dotyczyła) psów.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Psy podzielono również w zależności od wielkości na małe, średnie lub duże. Zróżnicowano je także pod względem kształtu głowy - dolichocefaliczne lub długonose, mezocefaliczne lub średnionose oraz brachycefaliczna lub krótkonose. Następnie obliczono medianę oczekiwanej długości życia dla wszystkich ras indywidualnie i dla grupy mieszańców, a na koniec dla każdej kombinacji płci, wielkości i kształtu głowy.

- Podczas gdy w poprzednich badaniach płeć, kształt pyska i wielkość ciała były czynnikami wpływającymi na długowieczność psów, nikt nie badał interakcji między nimi ani potencjalnego związku między historią ewolucji a długością życia – stwierdziła McMillan.

Wyniki pokazały, że małe rasy dolichocefaliczne obu płci (takie jak jamniki miniaturowe i owczarki szetlandzkie) miały najwyższą średnią długość życia wynoszącą 13,3 roku. Po drugiej stronie umiejscowiono średnie rasy brachycefaliczne, które miały najniższą średnią długość życia, wynoszącą 9,1 dla samców i 9,6 roku dla suk.

- Średniej wielkości samiec o płaskim pysku, jak buldog angielski, ma prawie trzy razy większe prawdopodobieństwo, że będzie żył krócej, niż mała samica o długim pysku, jak jamnik miniaturowy czy chart włoski – powiedziała McMillan.

Wspomniane buldogi angielskie czy buldogi francuskie, czyli rasy brachycefaliczne, żyją krócej od swoich kuzynów. W przypadku buldogów francuskich – uznanych w zeszłym roku za najpopularniejszą rasę w Stanach Zjednoczonych przez American Kennel Club – liczba ta wyniosła zaledwie 9,8 roku. W innych, wcześniejszych badaniach sprawdzono przyczyny popularności takich ras. Prace te sugerowały, że krótkie i stosunkowo płaskie pyski psów mogą przypominać ludzkie dzieci, co czyni je tak popularnymi. Jednak rasy te mają sporo problemów zdrowotnych, w tym trudności w oddychaniu i problemy skórne.

Najdłużej żyjące psy, jak wynika z tego badania, to czworonogi rasy Lancashire Heeler ze średnią długością życia wynoszącą 15,4 roku, następnie spaniele tybetańskie (15,2) i jamniki miniaturowe (14 lat). Wśród 12 najpopularniejszych ras, które stanowiły ponad 50 proc. wszystkich czystych ras zarejestrowanych w bazie danych, najdłużej żyją labradory. Średnia długość ich życia to 13,1 roku.

W przypadku ras czystych mediana długości życia była nieco wyższa niż w przypadku mieszańców, odpowiednio 12,7 i 12 lat. Jeśli chodzi o płeć to suki miały wyższą średnią długość życia - 12,7 roku w porównaniu z 12,4 roku dla samców.

Autorzy zauważają, że ich wyniki są reprezentatywne wyłącznie dla psów z Wielkiej Brytanii. Sugerują też, że w przyszłych badaniach należy oddzielnie badać tzw. "rasy designerskie", takie jak Labradoodle i Cockapoos, aby uwzględnić różne poziomy różnorodności genetycznej między tymi psami a mieszańcami.

Źródło: Nature Publishing Group, The Guardian