Rosjanie gromadzą broń. Wiadomo, na co czekają

Sprzęt, który pozostaje obecnie w arsenale Rosji jest obiektem zainteresowania wielu ekspertów. Nie dziwi więc, że dużym echem odbijają się sytuacje, w których Federacja Rosyjska nieco wyhamowuje z uderzeniami prowadzonymi w kierunku Ukrainy.

W ostatnim czasie zwrócił na to uwagę wojskowy z Ukrainy Igor Romanenko, który na antenie ukraińskiego kanału TSN podkreślił, że Moskwa od pewnego czasu nie prowadzi masowych ostrzałów w kierunku kraju obrońców. – W ostatnim czasie nie widzieliśmy masowego użycia broni rakietowej. Rosjanie gromadzą broń. Być może przygotowują się na chłodniejsze jesienne dni, aby skuteczniej wpływać na stan moralny i psychiczny obywateli Ukrainy – mówił Romanenko.

Wojskowy zauważa, że wyhamowanie uderzeń może wynikać nie tylko ze szczególnej taktyki Federacji Rosyjskiej, ale też problemów, z którymi mierzy się obecnie tamtejszy przemysł zbrojeniowy. Były zastępca szefa Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych Ukrainy wyjaśnia, że z uwagi na konflikt w Iranie i doniesienia o zniszczeniach w tym regionie irańskich zakładów produkujących rakiety balistyczne i bezzałogowe statki powietrzne, Rosja musi polegać na własnych rezerwach i fabrykach.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

W kontekście broni, którą Federacja Rosyjska używa do uderzeń na Ukrainę, na największą uwagę zasługują przede wszystkim jedne z popularniejszych pocisków Ch-101 – a jednocześnie jedne z najnowszych. Ponadto cenne dla Moskwy są rakiety Ch-47M2 Kindżał. Obie te konstrukcje – choć znacznie od siebie różne – są realnym zagrożeniem dla kraju obrońców.

Ch-47M2 Kindżał to zaawansowany pocisk, który charakteryzuje się imponującymi parametrami technicznymi. Ma długość około 7 mi średnicę 1 m, a jego masa wynosi aż 4,5 t. Chociaż maksymalna prędkość rakiety szacowana jest na poziomie 10 Ma, bardziej realistyczne oceny wskazują na możliwość osiągnięcia prędkości około 8 Ma, co odpowiada około 9800 km/h.

Najistotniejszym atutem Kindżała jest jego zdolność do wykonywania skomplikowanych manewrów podczas lotu. Ta funkcjonalność znacznie utrudnia zestrzelenie pocisku, co sprawia, że jest jednym z najbardziej mobilnych systemów broni hipersonicznych. Opcja omijania zagrożeń na każdym etapie lotu dodaje mu efektywności bojowej, czyniąc go niezwykle trudnym celem do zneutralizowania.

Natomiast Ch-101 to pocisk, w którego najnowszym egzemplarzu zastosowano dwie głowice bojowe, w tym jedną kasetową. Taka konfiguracja umożliwia przeprowadzanie uderzeń na znacznie szerszym obszarze niż przy użyciu pocisku z typową głowicą. Warto podkreślić też obecność modułu naprowadzania Otblesk-U. Moduł ten porównuje obraz rejestrowany podczas lotu z tym, który znajduje się w pamięci pocisku. Dzięki takiej technologii dokładność trafienia wynosi zaledwie kilka metrów.

Ch-101 może pochwalić się imponującym zasięgiem dochodzącym nawet do 5 tys. kilometrów. Należy jednak zaznaczyć, że najnowsze modernizacje mogły ograniczyć ten zasięg. Pomimo to, wciąż pozostaje on na tyle duży, by pociski mogły być wystrzeliwane z bezpiecznych pozycji na terytorium Rosji. Maksymalna prędkość pocisku Ch-101 wynosi około 1000 km/h.