Roboty dzieci - słodkie czy przerażające?
Roboty dzieci - słodkie czy przerażające?
Affetto
Affetto jest robotem stworzonym na uniwersytecie w Osace. Jego główną zaletą jest bliska rzeczywistości mimika twarzy. Ciekawe ile osób uciekło dzięki zmianom ekspresji tego bladego oblicza.
Flobi
Flobi to głowa robota wykonana na uniwersytecie Bielefeld w Niemczech. Została zrobiona w celu udoskonalenia mimiki twarzy robotów, a także by zobaczyć jak reagują na to ludzie.
Pneuborn-13
Pneuborn-13 jak sama nazwa wskazuje jest robotem wykorzystującym pneumatykę. Został zbudowany na uniwersytecie w Osace. Uczy się czołgać, chodzić i stać.
Nao
Nao jest francuskim robotem wyprodukowanym przez Aldebaran Robotics. Wygląda niczym zabawka, ale nie dajmy się zmylić pozorom. Potrafi poruszać się, rozmawiać, śledzić twarze, identyfikować obiekty, a także przy odrobinie wolnej przestrzeni, wykonywać choreografię Michale'a Jacksona.
Telenoid R1
Telenoid R1 jest kolejnym robotem stworzonym przez naukowców uniwersytetu w Osace. Wyglądem przypomina trochę duszka Kacpra, a jego zaletami jest naśladowanie głosu i ruchu operatora. Miejmy nadzieje że nie potrafi przechodzić przez ściany.
iCub
iCub jest chyba jednym z niewielu robotów, które miały tak wielu twórców, posiada ich aż dziesięciu. Wielkością dorównuje trzyletniemu dziecku, ciągle uczy się chodzić, mówić i chwytać przedmioty.
Babyloid
Babyloid powstał na uniwersytecie Chukyo w Japonii. Został stworzony jako narzędzie terapeutyczne oraz, by mógł monitorować starsze społeczeństwo. Trzeba przyznać że nie wygląda ładnie, ale przynajmniej nie odstrasza.
Yotaro
Yotaro jest robotem, który umie śmiać się, płakać oraz naśladować pociąganie nosem. Zrobiono go na uniwersytecie Tsukuba w Japonii by pokazać przyszłym rodzicom jak zachowuje się niemowlak. Miejmy nadzieję, że nie zniechęci to do dania życia nowemu pokoleniu.
Robotinho
Robotinho został stworzony przez inżynierów z uniwersytetu Bonn w Niemczech. Obecnie jest przewodnikiem muzeum. Często jednak grywa w piłkę nożną ze swymi rówieśnikami. Może warto wybrać się do tego muzeum.
Simon
Simon to mechaniczne dziecko naukowców Georgia Tech. Potrafi mrugać oczyma, ruszać ramionami, rozróżniać obiekty oraz mówić. Warto dodać że bardzo szybko się uczy oraz jego uszy zmieniają swój kolor w zależności od tego co robi.
RealCare Baby
RealCare Baby jest lalką produkowaną przez Realityworks. Nie jest to jednak zwykła lalka, gdyż należy ją karmić i zmieniać pieluchy, w przeciwnym wypadku zaczyna głośno płakać. Potrafi też czkać i trząść się.
Nexi
Nexi został zrobiony w laboratoriach MIT. Jego twarz potrafi pokazywać kiedy jest szczęśliwy, smutny, znudzony lub zdenerwowany. Póki co, trwają prace nad jego ruchami i interakcją z otoczeniem.
Diegosan
Diegosan stworzony przy współpracy robotyków z uniwersytetu California w San Diego oraz japońskiej firmy Kokoro. Potrafi rozmawiać i trzymać przedmioty. Naukowcy ciągle pracują nad wyglądem.
M3-neony
M3-neony jest owocem badań na uniwersytecie w Osace. Posiada aż 90 czujników, dzięki czemu reaguje, gdy ktoś go dotyka. Potrafi poruszać się i reagować na otoczenie dzięki wbudowanym kamerom.
Kojiro
Kojiro jest kolejnym produktem japońskich naukowców, tym razem z uniwersytetu tokijskiego. Ruchy tego robota są ściśle określone przez system komputerowy. Warto dodać, że może być sterowany za pomocą kontrolera do PlayStation.
Zeno
Zeno jest robotem stworzonym przez Hanson Robotics. Wygląda jak postać z bajki, dzięki czemu ludzie chętnie biorą udział w testach robota. Potrafi rozmawiać, zapamiętywać imiona i odpowiadające im twarze. Warto dodać że jego wielkie oczy wyglądają jakby mogły strzelać laserami.
CB2
CB2 jest pneumatycznym robotem wykonanym przez naukowców z uniwersytetu w Osace. Swoją mimiką twarzy ukazuje jak niemowlęta reagują na otaczający je świat.
Repliee R1
Repliee R1 jest kolejnym robotem, który powstał na uniwersytecie w Osace. Wygląda niczym czteroletnia dziewczynka. Gdy prawdziwa japońska dziewczynka, na której wzorowano robota, zobaczyła swoją kopię, rozpłakała się. Nic dziwnego, nikt nie chciałby mieć chyba swojego sztucznego odpowiednika.
