Żyły miliony lat temu. Nikt nie wiedział o ich istnieniu
Naukowcom udało się zidentyfikować dwa gatunki tygrysów szablozębnych, o których istnieniu nikt wcześniej nie wiedział. Wyniki badań opublikowano na łamach pisma "iScience".
Tygrysy szablozębne tworzyły zróżnicowaną grupę drapieżników, które występowały w Afryce ok. 6-7 mln lat temu. W tym samym czasie w Afryce rozpoczęła się ewolucja homininów, kiedy to rozeszły się linie ewolucyjne przodków szympansów i przodków człowieka.
Analiza zbioru skamieniałości ze stanowiska Langebaanweg w Kapsztadzie (Republika Południowej Afryki), pozwoliła naukowcom na wyodrębnienie dwóch, nieznanych dotąd, gatunków tygrysów szablozębnych.
Gatunki, których dotąd nie poznaliśmy
Badacze zidentyfikowali w sumie cztery gatunki. Dwa z nich nie były wcześniej znane. Są to Dinofelis werdelini i Lokotunjailurus chimsamyae. Różne gatunki z rodzaju Dinofelis występowały na całym świecie, w Afryce, Chinach, Europie i Ameryce Północnej. Z kolei gatunki z rodzaju Lokotunjailurus znane były dotąd wyłącznie z Kenii i Czadu.
Dalsza część artykułu pod materiałem wideo
Międzynarodowy zespół, pod kierunkiem paleontologa Alberto Valenciano z Uniwersytetu Complutense w Madrycie (Hiszpania), opracował drzewo pokrewieństwa znanych gatunków tygrysów szablozębnych. Naukowcy sklasyfikowali cechy fizyczne każdego gatunku, takie jak kształt i występowanie zębów oraz kształt żuchwy i czaszki.
Następnie porównywali występowanie gatunków o danych cechach z typem środowiska. Z ich analiz wynika, że występowanie określonych gatunków odzwierciedla zmiany zachodzące w środowisku, w tym rosnące globalne temperatury.
Na przykład obecność kotów z podrodziny Machairodontinae, które są większe i lepiej przystosowane do biegania z dużą prędkością, sugeruje, że lokalne środowisko miało charakter otwartej, trawiastej przestrzeni. Z kolei obecność podrodziny Metailurinae oznacza, że musiały występować również leśne enklawy.
Liczniejsza reprezentacja pierwszej grupy w skamieniałościach oznacza, że ta część Afryki ewoluowała w kierunku otwartych sawannowych przestrzeni. Klimat stopniowo stawał się coraz bardziej suchy.
Środowisko sawanny mogło z kolei sprawić, że wczesne homininy rozwinęły dwunożny, wyprostowany sposób poruszania się – spekulują badacze.
