Trzy amerykańskie brygady pancerne. Nowa siła w Europie

100 tysięcy amerykańskich żołnierzy może robić wrażenie, ale z punktu widzenia ich potencjału bojowego kluczowa jest nie tylko liczba, ale także sposób, w jaki amerykańskie jednostki w Europie są zorganizowane.

Już w najbliższym czasie na Starym Kontynencie będą stacjonować trzy Pancerne Brygadowe Zespoły Bojowe (ang Armored Brigade Combat Team - ABCT). To bardzo dużo – Ameryka dysponuje w sumie 10 takimi związkami taktycznymi. Pięć spośród nich zostało skierowanych poza macierzyste terytorium: jeden stacjonuje w Korei Południowej, jeden na Bliskim Wschodzie, a trzy przeznaczono dla Europy.

Pancerny Brygadowy Zespół Bojowy to obecnie – na szczeblu taktycznym – podstawa ciężkich sił amerykańskich wojsk lądowych (istnieją jeszcze brygady średnie - na pojazdach Stryker i lekkie brygady piechoty).

Brygadowy Zespół Bojowy jest wydzielany przez nadrzędną dywizję i – po przeprowadzonej przez Pentagon reformie – zdolny do samodzielnego działania. Trzonem zespołu pancernego są trzy bataliony manewrowe, wsparte przez własne oddziały rozpoznawcze, organiczną artylerię, batalion inżynieryjny i oddziały odpowiedzialne za logistykę.

Siły, które zostały skierowane (albo przedłużono ich rotacyjną obecność) do Europy, to:

• 3. Pancerny Brygadowy Zespół Bojowy 4. Dywizji Piechoty z Fort Carson;
• 1. Pancerny Brygadowy Zespół Bojowy 1. Dywizji Piechoty z Fort Riley;
• 1. Pancerny Brygadowy Zespół Bojowy 3. Dywizji Piechoty z Fort Stewart.

Każdy z zespołów liczy nieco ponad 4,5 tys. żołnierzy. W jaki sprzęt są wyposażeni?

Czołgi Abrams to podstawa amerykańskich sił pancernych. Produkowane od 1980 roku, zostały – w aktualnej wersji – uzbrojone w gładkolufową armatę 120 mm. Napęd czołgu stanowi turbina gazowa – paliwożerna, ale zapewniająca dużą moc, elastyczność i możliwość korzystania z wielu rodzajów paliw.

Mimo znacznej masy, przekraczającej 62 tony, czołg może rozpędzić się do ponad 66 km/h. 250 czołgów tego typu postanowiła kupić Polska, a władze Stanów Zjednoczonych wyraziły niedawno zgodę na ten zakup.

Produkowany od 1980 roku M2 Bradley to podstawowy sprzęt amerykańskiej piechoty zmechanizowanej. BWP był początkowo planowany jako pojazd znacznie lżejszy, prostszy i tańszy, jednak w toku prac produkcyjnych jego możliwości znacznie zwiększono.

Bradley waży ponad 22 tony, może przewozić do 7 żołnierzy desantu i jest wyposażony w wieżę z armatą 25 mm oraz dwuprowadnicową wyrzutnię przeciwpancernych pocisków kierowanych BGM-71 TOW. Wersja rozpoznawcza tego pojazdu nosi oznaczenie M3.

Paladin jest głęboką modernizacją starych haubic samobieżnych M109, opracowanych jeszcze w latach 50. XX wieku i produkowanych od początku kolejnej dekady.

W porównaniu z leciwymi poprzednikami, Paladin ma zmodernizowany układ kierowania ogniem, napęd, opancerzenie i układ napędowy. Ważną cechą Paladina jest możliwość szybkiego przejścia z położenia marszowego do bojowego. Po zatrzymaniu pierwszy pocisk może zostać wystrzelony w ciągu zaledwie 30 sekund.

Niemal 60-letnie transportery opancerzone to w amerykańskich siłach zbrojnych relikt dawnych czasów – została już podjęta decyzja o ich zastąpieniu, jednak produkcja następców, jest na razie bardzo ograniczona.

M113 charakteryzuje się lekkim, zbudowanym ze stopów aluminium podwoziem. Choć w roli transportera piechoty zastąpił go BWP Bradley, M113 stanowi bazę dla niezliczonych rodzajów wozów specjalistycznych – rozpoznawczych, ewakuacyjnych, dowodzenia czy przeciwlotniczych.

Zmodyfikowane podwozie M113 wykorzystuje m.in. samobieżny moździerz M1064. To dość nietypowa konstrukcja – moździerz nie jest umieszczony w wieży, ale ustawiony w przedziale desantu, gdzie może prowadzić ogień przez otwór w stropie. W razie potrzeby obsługa może wynieść moździerz z pojazdu i prowadzić ogień spoza niego.

Brygadowy zespół bojowy ma silną obronę przeciwpancerną – jedna brygada ma więcej wyrzutni PPK Javelin, niż cała polska armia. Javeliny zastąpiły w tej roli starszy system M47 Dragon i są przewożone wewnątrz BWP M2, jako wyposażenie drużyn piechoty.