S-300 do Tadżykistanu. Rosja integruje obronę powietrzną Organizacji Układu o Bezpieczeństwie Zbiorowym

– Dostarczyliśmy już do Tadżykistanu dwa dywizjony naszych systemów obrony powietrznej S-300, jest to osiem wyrzutni – powiedział Putin.

Podczas rozmowy na Kremlu Putin i Rahmon zgodnie stwierdzili, że stosunki między tymi dwoma krajami mają charakter sojuszniczy i strategiczny. Ich podstawą jest Traktat o przyjaźni, współpracy i wzajemnej pomocy, który wszedł w życie 17 listopada 1993 roku. Nastąpił wzrost wzajemnych obrotów handlowych do 1,5 miliarda dolarów, a rozliczenia w walutach krajowych wzrosły do 82%. W Rosji pracuje ponad milion Tadżyków, którzy zdaniem Putina "wnoszą ogromny wkład w rozwój rosyjskiej gospodarki".

Większą uwagę poświęcono tematowi dwustronnej współpracy w zakresie zagospodarowania złóż ropy i gazu oraz zagospodarowania złóż minerałów. Ich liczba w Tadżykistanie wynosi około 800. Wśród aktywnie rozwijających się projektów znajduje się poszukiwanie i złóż uranu i metali ziem rzadkich. Wśród nich wyróżnia się lit, który jak wiadomo jest coraz częściej stosowany w akumulatorach o ultra dużej pojemności, które służą nie tylko sektorowi cywilnemu, ale również wojskowemu, będąc stosowanymi na okrętach podwodnych lub jako część składowa napędów hybrydowych.

Po zakończeniu rozmów rosyjsko-tadżyckich w Moskwie Putin i Rahmon udali się do Mińska, aby wziąć udział w posiedzeniu Rady Bezpieczeństwa Zbiorowego OUBZ. Na zakończenie negocjacji w wąskim gronie (prezydenci Federacji Rosyjskiej, Białorusi, Kazachstanu, Kirgistanu i Tadżykistanu) 23 listopada odbyła się rozszerzona sesja plenarna.

Dokończenie prac nad OUBZ

Nie jest to pierwsze rozmieszczenie systemu z rodziny S-300 w tym kraju Azji Centralnej. W październiku 2019 r. w rosyjskiej 201. bazie wojskowej w Duszanbe poinformowano o uzyskaniu gotowości operacyjnej przez baterię systemu S-300PS, która finalnie pozostawała pod rosyjską kontrolą. Wybuch wojny z Ukrainą w lutym ubiegłego roku spowodował podniesienie gotowości bojowej jej obsługi.

To nie jedyny sprzęt przeciwlotniczy rosyjskiej proweniencji, którym dysponują tadżyckie siły zbrojne. Tamtejsi przeciwlotnicy używają jednej baterii składającej się z trzech wyrzutni zestawów S-125-2M Peczora-2M i dwóch baterii po pięć wyrzutni systemu S-125M1 Newa-1M. Ochrona nieba skupiona jest w szczególności na obszarze stolicy kraju. W zapasach magazynowych pozostają wycofane w 2018 zestawy S-75M Wołchow (75 wyrzutni). Tadżykistan to tylko jeden z elementów cały czas tworzonej przez Rosjan regionalnej struktury obrony powietrznej.

Zwracając się do ministrów uczestniczących w spotkaniu w dniu 22 listopada, Putin zaapelował o dołożenie wszelkich starań, aby "kontynuować i dokończyć prace nad OUBZ jako całością". Innymi słowy Moskwa musi do końca roku czuwać nad wykonaniem narzuconej wizji kształtu tej organizacji o charakterze wojskowo-politycznym. Dzień przed przywołanym spotkaniem minister obrony Siergiej Szojgu w swoim raporcie szczegółowo opisał sposób dalszego tworzenia i integrowania OUBZ (informacje te jednak pozostały niejawne). Według Rosjan dzięki dotychczasowym działaniom i podpisywaniu umów dwustronnych z państwami OUBZ de facto udało się stworzyć wspólną obronę powietrzną (niezależnie od niechęć Armenii, która zdecydowała się pozostać poza strukturą).

Kreml w dalszym ciągu jest gotowy do realizacji dostaw sprzętu na potrzeby zintegrowanego (jednolitego) systemu obrony powietrznej państw członkowskich OUBZ. Do tego paktu polityczno-wojskowego należą obecnie Rosja, Armenia, Białoruś, Kirgistan, Tadżykistan i Kazachstan. Tadżykistan to nie jedyny beneficjent rosyjskich starań w zakresie modernizacji obrony powietrznej OUBZ. W 2013 r. umowę w sprawie ustalenia wspólnego z Rosją systemu podpisał Kazachstan, ale za realizację jej postanowień zabrano się dopiero rok później.

Dokument zakładał nieodpłatnie przekazanie pięciu dywizjonów systemów przeciwlotniczych i przeciwbalistycznych S-300PS. Dostawy zrealizowano w 2014 r. Obecnie Astana ma w uzbrojeniu dziesięć dywizjonów, po cztery wyrzutnie każdy, co daje liczbę 40 nosicieli pocisków. Pozwala to stwierdzić, że obrona powietrzna tego kraju została niemal stworzona przez Rosjan, którzy chcieli utrzymać Kazachstan w zależności od siebie w zakresie obrony przed środkami napadu powietrznego.

2 listopada tego roku Rosja sfinalizowała porozumienie w sprawie jednolitego systemu obrony powietrznej z Kirgistanem. Parlament tego kraju dał zielone światło dla realizacji umowy z Federacją Rosyjską, którą zawarto ściśle określony okres pięciu lat. Dokładny typ systemu obrony powietrznej, który znajdzie się w rosyjskiej bazie wojskowej w Kant, pod Biszkekiem, pozostaje przedmiotem ciągłych domysłów. Doświadczenie podpowiada, że może to być zestaw dalekiego zasięgu, w szczególności S-400 Triumf lub któryś z rodziny S-300. Obecnie potencjał przeciwlotniczy w tym obiekcie wygląda dość skromnie. Stacjonują tam zestawy S-125 Newa-M1 i S-75M3 Dźwina. Przeniesienie S-400 do Kirgistanu sprawi, że przy zasięgu operacyjnym 400 kilometrów będzie w stanie dbać również o przestrzeń powietrzną Tadżykistanu i Kazachstanu. Biorąc pod uwagę powyższe, należy przyznać, że przynajmniej teoretycznie budowa wspólnej struktury systemu obrony nieba OUBZ idzie cały czas do przodu.

Twórz treści i zarabiaj na ich publikacji. Dołącz do WP Kreatora