Najpiękniejsze opuszczone miasta. Co się z nimi stało?

Pierwsi osadnicy przybyli na tę wyspę w 1887 roku, gdy odkryto na niej złoża węgla kamiennego. W latach 30. XX wieku Hashima stała się ważnym okręgiem przemysłowym. W trakcie II wojny światowej do pracy w kopalni zmuszano Chińczyków i Koreańczyków. Wielu z nich nie wytrzymywało warunków i umierało.

W 1959 roku mieszkało na niej 5259 osób. Biorąc pod uwagę fakt, że powierzchnia wyspy była niewielka, Hashima była jednym z najgęściej zaludnionych miejsc na ziemi.

Mieszkańcy zaczęli opuszczać wyspę w latach 70. XX wieku, gdy kraj przerzucił się na ropę. Węgiel nie był już Japończykom potrzebny, więc w 1974 roku Mitsubishi - jej właściciel - postanowiło zamknąć kopalnię. Mieszkańcy opuścili wyspę. Po wielu latach całkowitej bezludności, Hashima stała się atrakcją turystyczną. A także planem filmowym - to właśnie na niej kręcono jedną ze scen “Skyfall”.

W czerwcu 1944 r. Oradour sur Glane było spokojną wsią, żyjącą z dala od działań wojennych. Miejscowość posiadała swój kościół, ratusz i hotel. Pierwotnie liczyła 300 mieszkańców, ale w trakcie wojny ich liczba powiększyła się ponad dwukrotnie - pisał Václav Flek na portalu historia.wp.pl.

10 czerwca 1944 r. żołnierze 2 Dywizji Pancernej SS Das Reich wtargnęli do wsi, leżącej w środkowej Francji. Ich celem była zemsta za ataki francuskiego ruchu oporu. Niemal wszystkich mieszkańców, w tym kobiety i dzieci, brutalnie zamordowano, a po masakrze wieś podpalono. Według oficjalnych danych zginęło 642 ludzi. Tylko nielicznym udało się przeżyć.

"Obecnie wieś Oradour sur Glane – podobnie jak na przykład czeskie Lidice – składa się z dwóch części. Współczesne Oradour, powstałe po wojnie jest nowo powstałą miejscowością ukrytą w zieleni. Wystarczy jednak przejść kilkaset metrów, a natrafimy na ruiny pierwotnej zabudowy. Opiekuje się nimi ekipa ekspertów, która utrzymuje je w stanie, w jakim znajdowały się po dokonaniu zbrodni. Spacer między ruinami jest bardzo przejmujący, ponieważ zwiedzający cały czas widzi efekty wydarzeń z 10 czerwca 1944 r., m.in. ilu niewinnych ludzi zostało na tym miejscu zamordowanych. Najważniejszym punktem jest kościół, w którym zabito kobiety i dzieci, do dziś można zobaczyć ślady po kulach" - czytamy na portalu historia.wp.pl.

Od 1884 roku do 1915 roku Namibia była niemiecką kolonią, pod nazwą Niemiecka Afryka Południowo-Zachodnia. Powstające na jej terenie miejscowości miały europejską zabudowę oraz niemieckie nazwy. Kolmanskop powstało, bo w okolicy dawnego miasteczka odkryto złoża diamentów.

"Mimo niesprzyjających warunków w krótkim czasie zbudowano tu domy dla 400 osób, obok których stanęły budynki administracyjne i usługowe. Nie mogło zabraknąć szpitala, szkoły, hali sportowej, a nawet basenu (ze słoną wodą), kasyna i teatru. Produkty niezbędne do życia, na czele ze słodką wodą, sprowadzano z oddalonego o 1000 km Kapsztadu. Materiały budowlane przyjeżdżały aż z Niemiec" - pisał portal turystyka.wp.pl.

Kolmanskop zaliczano do najbogatszych miast w całej Afryce! Idyllę przerwały spadające ceny diamentów. Z czasem mieszkańcy zaczęli opuszczać miasteczko. Ostatnia osoba żyła do 1960 roku. Opuszczone tereny zasypywała pustynia. Obecnie Kolmanskop to interesująca atrakcja turystyczna, pozwalająca spacerować po “mieście duchów”. I domach, które przykrył piach…

Warosia, dzielnica miasta Famagusta, w latach 60. była turystycznym centrum Cypru. Co więcej, był to jeden z najpopularniejszych kurortów na całym świecie. W 1974 roku kurort posiadał 45 obiektów z 10 tys. łóżek, 60 apartamentowców, 99 centrów rekreacyjnych, 21 banków czy 24 teatry. Mieszkało w nim 39 tys. ludzi.

“Tłuste lata” skończyły się w wyniku tureckiego ataku na Cypr. W 1974 roku mieszkańcy w pośpiechu opuszczali swoje domy, zostawiając cały dobytek. Po przejęciu terenu przez Turcję, Warosia stała się kolejnym “miastem duchów”. Opuszczonym i niszczonym przez czas. Do dziś władze Turcji i Cypru nie mogą dojść do porozumienia, do kogo należy ten teren. Jest więc pilnie pilnowany przez Turków, którzy nie pozwalają zbliżać się do opuszczonego obiektu.

Rhyolite powstało w 1905 roku, bo w okolicy odkryto złoto. Stąd też nazwa, pochodząca od minerału ryolit, który zawierał dużo złota. Miasteczko bardzo szybko się rozwijało, osadnicy mieli dostęp do bieżącej wody i elektryczności. Dalszy postęp zahamował kryzys z 1907 roku, nazwany “paniką roku 1907”. Produkcja zaczęła spadać, a mieszkańcy powoli opuszczali Rhyolite. W 1911 roku zamknięto kopalnie, a w 1916 roku miejscowe władze “zgasiły światło”.