Gigantyczna "żaba-diabeł" sprzed 70 milionów lat. To największy okaz na całej Ziemi

W świecie prehistorycznych bestii, dinozaury często dominują wyobraźnię, ale Ziemia była także domem dla innych niezwykłych stworzeń. Jednym z nich była Beelzebufo, gigantyczna żaba, która żyła około 70 milionów lat temu na Madagaskarze. Jej niezwykłe rozmiary i drapieżna natura sprawiły, że stała się jednym z najbardziej fascynujących płazów w historii Ziemi. Odkrycie Beelzebufo w 2008 roku rzuciło nowe światło na życie w późnej kredzie i pokazało, że wśród płazów, również mogły występować prawdziwe giganty.

Beelzebufo, znana również jako "żaba-diabeł", była jednym z największych płazów, jakie kiedykolwiek stąpały po Ziemi. Żyła około 70 milionów lat temu na terenie dzisiejszego Madagaskaru, w czasach, gdy po naszej planecie wędrowały dinozaury. Jej nazwa, Beelzebufo ampinga, pochodzi od greckiego słowa "Beelzebub", co oznacza "diabeł", oraz łacińskiego "bufo", czyli "ropucha". Ampinga nawiązuje do charakterystycznej, opancerzonej głowy tego płaza.

Gigantyczna żaba Beelzebufo mogła osiągać długość nawet 41 centymetrów i ważyć więcej niż noworodek. Wielkością przypominała nieco spłaszczoną piłkę plażową, co w połączeniu z jej krótkimi nogami i dużą paszczą czyniło ją jednym z najbardziej niezwykłych stworzeń swojego czasu. Wśród jej krewnych współczesnych, możemy znaleźć ropuchy rogowe, które zachowały pewne cechy tej prehistorycznej bestii. Jednak to Beelzebufo, według naukowców, była największa z nich wszystkich, dorastając do rozmiarów, które w jej świecie czyniły ją prawdziwym gigantem.

Beelzebufo, jako gigantyczna żaba, była prawdziwym drapieżnikiem swoich czasów. Chociaż jej dieta nie została bezpośrednio udokumentowana w skamieniałościach, naukowcy są w stanie wyciągnąć wnioski na podstawie zachowań jej współczesnych krewnych, takich jak ropuchy rogowe.

Podobnie jak dzisiejsze ropuchy rogowe, Beelzebufo najprawdopodobniej była drapieżnikiem zasadzkowym. Z ukrycia atakowała swoje ofiary, korzystając z agresywnej natury i silnego ugryzienia. Dieta tej gigantycznej żaby mogła obejmować różnorodne małe zwierzęta, w tym owady, jaszczurki, a nawet młode dinozaury. Badania nad siłą ugryzienia Beelzebufo sugerują, że jej szczęki były w stanie rozgryźć nie tylko niewielkie kręgowce, ale również małe krokodyle czy młode, nieptasie dinozaury.

To właśnie zdolność do atakowania i zjadania tak dużych ofiar czyniła Beelzebufo wyjątkową wśród płazów. Mogła ona odgrywać kluczową rolę w ekosystemie późnej kredy, polując na szeroką gamę współczesnych jej zwierząt. Takie adaptacje wskazują na to, że gigantyczna żaba nie tylko przetrwała w świecie pełnym drapieżników, ale również sama była jednym z groźniejszych myśliwych w swoim środowisku.