Dziury w zębach są potrzebne. Nie choroba, a ewolucyjny znak

Badania opublikowane w "Journal of Human Evolution" wskazują, że płytkie dziury w szkliwie zębów naszych przodków mogą nie być wynikiem choroby czy niedożywienia. Jak się okazuje wgłębienia mogą one mieć znaczenie ewolucyjne. To sprawia, że przed naukowcami otwierają się nowe drogi w badaniach w badaniach nad naszym drzewem genealogicznym.

Szkliwo zębów dostarcza cennych informacji o ewolucji i stanie zdrowia człowieka. W szczególności, brak szkliwa w postaci płytkich dziur może być nowym wskaźnikiem w badaniach nad relacjami między naszymi przodkami. Odkrycie to może pomóc w lepszym zrozumieniu, jak różne gatunki homininów były ze sobą powiązane.

Szkliwo to twarda, zewnętrzna warstwa zęba, która chroni go przed uszkodzeniami mechanicznymi, działaniem kwasów i bakteriami. Składa się głównie z minerałów, przede wszystkim hydroksyapatytu, dzięki czemu jest najtwardszą tkanką w ludzkim ciele. Choć jest bardzo wytrzymałe, nie ma zdolności do regeneracji, dlatego jego uszkodzenia są trwałe. Szkliwo odgrywa kluczową rolę w utrzymaniu zdrowia jamy ustnej, dlatego tak ważna jest odpowiednia higiena zębów i unikanie nadmiernego spożycia cukrów i kwaśnych produktów, które mogą je osłabiać.

jak podaje serwis Science Alert, pierwsze takie dziury zidentyfikowano u Paranthropus robustus w Afryce Południowej. Badania wykazały, że podobne zmiany w szkliwie występują także u innych gatunków Paranthropus w Afryce Wschodniej oraz u niektórych osobników Australopithecus. To sugeruje, że tajemnicze wgłębienia w uzębieniu mogą być cechą wspólną dla tych gatunków.

Jeśli zjawisko to rzeczywiście ma podłoże genetyczne to przyczynić się do lepszego zrozumienia ewolucji człowieka. Analizy szkliwa naszych przodków mogą przydać się podczas  identyfikacji gatunków i zrozumieniu, jak Paranthropus wyodrębnił się z Australopithecus. To odkrycie może również rzucić nowe światło na ewolucję Homo floresiensis.