Armia Korei Południowej. Militarna potęga powstała, by powstrzymać komunistów z północy

Korea Południowa to jedna z największych potęg militarnych świata. Dzięki obowiązkowemu poborowi koreańska armia utrzymuje nie tylko znaczną liczebność (ponad 400 tys. żołnierzy), ale dysponuje bardzo dużym zapleczem w postaci milionów przeszkolonych rezerwistów.

Głównym – choć niejedynym – zadaniem południowokoreańskich sił zbrojnych jest obrona przed ewentualnym atakiem z północy, podczas którego walki toczyłyby się w znacznej części na terenach górzystych, zajmujących 60 proc. powierzchni kraju. Temu zadaniu została podporządkowana zarówno struktura, jak i wyposażenie sił zbrojnych.

Użytkowany przez południową Koreę sprzęt to nietypowa mieszanka uzbrojenia zachodniego i nielicznych wzorów broni, dostarczonej w ramach rozliczeń handlowych przez Rosję (jak bojowe wozy piechoty BMP-3, czołgi T-80 czy przeciwpancerne pociski kierowane 9K115-2 Metys-M).

Poza zagranicznym sprzętem, Korea Południowa użytkuje wiele wzorów uzbrojenia dostarczanego przez lokalny przemysł. Część tego sprzętu, jak czołgi K2, bojowe wozy piechoty K21 czy samoloty FA-50, brana jest pod uwagę jako ewentualne wyposażenie polskich sił zbrojnych.

Szlaki dla współpracy polskiego i koreańskiego sektora zbrojeniowego przetarła haubica K9. Jej podwozie (bez armaty i wieży) jest wykorzystywane w polskiej armatohaubicy Krab.

Sztandarowym przykładem takiego sprzętu jest czołg K2 Black Panther. To nowoczesny, projektowany w XXI wieku sprzęt, uzbrojony w 120-mm gładkolufową armatę i wyposażony w automat ładowania. Jest eksploatowany równolegle z nieco starszym czołgiem K1 opracowanym w latach 80.

Warto jednak pamiętać, że czołg K2 został zaprojektowany do walki w specyficznych warunkach Korei, gdzie kierunek natarcia przeciwnika jest jasno określony, a walki byłyby toczone w dolinach i na górskich przełęczach. Z tego powodu koreański czołg ma potężny pancerz czołowy, ale stosunkowo słabe opancerzenie boków kadłuba i wieży.

Dlatego nawet teoretyczne rozważania dotyczące ewentualności zakupu przez Polskę tych czołgów, koncentrują się nie na bazowej wersji K2, ale na K2PL. To wariant zmodyfikowany tak, by uwzględnić polskie potrzeby i specyfikę, z przedłużonym podwoziem i dodatkowo wzmocnionym, bocznym opancerzeniem.

Przeciwpancerny pocisk kierowany AT-1K Raybolt to dzieło koncernu LIG Nex1. AT-1K to nowa broń, produkowana od 2017 roku. Pocisk ma zasięg ok 2,5 km, jest naprowadzany na cel dzięki termowizji i może przebić do 900 mm stali chronionej pancerzem reaktywnym.

Wyrzutnia waży 20 kg i jest obsługiwana przez dwóch żołnierzy. Istnieje także wersja montowana na pojazdach i – docelowo – na śmigłowcach bojowych.

Warunki geograficzne Półwyspu Koreańskiego sprawiają, że armia Korei Południowej dysponuje bardzo dużą liczbą różnego rodzaju moździerzy i haubic, szczególnie przydatnych podczas walk w górach. Przykładem takiej broni jest holowana haubica KH179, dostosowana do transportu droga powietrzną.

Ta opracowana jeszcze w latach 80. broń ma kaliber 155 mm i może ostrzeliwać cele odległe o 18 km. Wykorzystanie pocisków z gazogeneratorem zwiększa zasięg do 30 km, a haubica może także prowadzić ogień bezpośredni – zasięg jest w tym przypadku ograniczony do ok. 3,5 km.

Korea Południowa rozwija także własne pociski balistyczne i manewrujące. Oba rodzaje broni są rozwijane pod nazwą Hyunmoo. Hyunmoo-2 ma zasięg – w zależności od wariantu – 300-800 km i prawdopodobnie wykorzystuje rozwiązania z rosyjskiego Iskandera. Hyunmoo-3 to pocisk samosterujący, który rozwija prędkość do Mach 1,2 i ma zasięg do 3 tys. km.

Hyunmoo-4 to pociski bazujące na wersji Hyunmoo-2, ale mające zwiększony zasięg i cięższą głowicę bojową, zdolną do zniszczenia północnokoreańskich, podziemnych instalacji wojskowych. Pocisk tego typu został podczas testów odpalony m.in. z pokładu jednego z południowokoreańskich okrętów podwodnych.

K21 to najnowocześniejszy z południowokoreańskich bojowych wozów piechoty - pierwsze pojazdy zostały wyprodukowane w 2009 roku. Pancerz bewupa zapewnia ochronę przed amunicją 14.5×114mm, a jego czołowe płyty są odporne na ostrzał pociskami kalibru 30 mm.

Uzbrojenie K21 to 40-mm armata i – w przyszłości – przeciwpancerne pociski kierowane. Poza trzyosobową załogą, K21 przewozi do 9 żołnierzy desantu, którzy dzięki licznym sensorom i zaawansowanemu systemowi zarządzania walką mają obraz sytuacji na zewnątrz pojazdu. Ważną cechą jest możliwość pływania, którą można dodatkowo zwiększyć poprzez montaż specjalnych zbiorników wypornościowych.

K808 to kołowy transporter opancerzony, przypominający nieco polskiego Rosomaka. Pojazd w układzie 8×8 jest produkowany od 2016 roku i ma za zadanie zastąpić starsze, gąsienicowe transportery z rodziny K200.

Około 20-tonowy K808 został opracowany w wielu wersjach – od transportera opancerzonego, poprzez wóz wsparcia ogniowego, samobieżny moździerz, artyleryjski zestaw przeciwlotniczy AAGW, bojowy wóz piechoty czy wóz dowodzenia. Istnieje także krótsza i lżejsza, 6-kołowa wersja o oznaczeniu K806.