7 inżynierskich cudów starożytnego świata

Inżynieria kojarzy nam się z postępem technologicznym ostatnich lat. Maszyny, roboty, komputery. Jednak na świecie wciąż można znaleźć przykłady niesamowitych obiektów zaprojektowanych przez człowieka już w starożytności. Niezwykłe konstrukcje powstały bez użycia współczesnych narzędzi i rozwiązań. Do dziś wprawiają w zachwyt nie tylko inżynierów.

O piramidzie Cheopsa, Wielkim Murze czy akwedukcie w Segowii pisaliśmy tutaj: 10 największych cywilnych projektów infrastrukturalnych wszech czasów

Kolejne przykłady niezwykłych konstrukcji starożytnego świata zebrali naukowcy z Norwich University w zestawieniu 7 inżynierskich cudów starożytnego świata.

Warto spojrzeć na ten wybór, wszak Norwich University to najstarsza w Stanach Zjednoczonych prywatna akademia wojskowa, która od prawie 200 lat przoduje - nie tylko w swoim kraju - w innowacyjnym kształceniu.

Zobaczcie sami, co człowiek potrafił skonstruować setki lat temu.

Lalibela, położona w górzystym sercu Etiopii, od setek lat uznawana jest za miejsce święte. To tu w XII w. ówczesny cesarz Lalibeli nakazał wykucie w litych skałach kilkunastu świątyni na wzór Jerozolimy.

Według różnych przekazów te niezwykłe budowle wznoszono ponad dwie dekady, a przy ich budowie pracowało kilkadziesiąt tysięcy robotników różnych narodowości, sprowadzonych specjalnie na rozkaz cesarza.

Powstało w sumie 11 kościołów, które stały się miejscem pielgrzymek Etiopskiego Kościoła Ortodoksyjnego. Największy z nich - Kościół Zbawiciela. Ma 37 metrów długości, 23 m szerokości i 11,5 m wysokości. Jest to największy wykuty w skale obiekt na świecie.

Co więcej wszystkie kościoły połączone są skomplikowaną siatką korytarzy i oplecione systemem odwadniającym.

W 1978 roku wykute w skale kościoły w Lalibeli wpisano na listę światowego dziedzictwa kulturalnego UNESCO. Rocznie to niezwykłe miejsce przyciąga od 80 do 100 tys. odwiedzających.

To zaginione miasto w Pakistanie zostało ponownie odkryte dopiero w latach 20. ubiegłego wieku przez Brytyjczyków. Historycy określają czasy jego świetności na około 2500 lat p.n.e., co oznacza, że było świadkiem przejścia z neolitu do epoki brązu.

W czasach świetności cywilizacji Doliny Indusu było to jedno z większych miast Azji. W szczytowym momencie mieszkało tam ok. 35 tysięcy mieszkańców, którzy mieli zapewniony dostęp do zaawansowanych systemów wodociągów i kanalizacji.

Niemalże każdy dom miał łaźnię, zaopatrywaną w wodę ze studni kopanych w okolicach miasta. Funkcjonował także system odprowadzania ścieków.

Równie zadziwiający jest układ przestrzenny Mohendżo-Daro, który przypomina XX-wieczne miasta.

Posąg Buddy wykuty został w skale w Leshan w prowincji Syczuan na przełomie VIII i IX w. n.e. z inspiracji mnicha Haitonga, który chciał w ten sposób skłonić bóstwa do ochrony łodzi rybackich przed zatonięciem.

Mierzy 71 metrów wysokości, co czyni go największym posągiem Buddy na świecie. Sama jego głowa ma 15 metrów, a palce u stóp ponad 8 metrów.

Nie tylko wielkość budowli robi dziś wrażenie. Jego budowniczowie zadbali o odpowiedni system drenażu, chroniący obiekt przed niszczycielską siłą wody. Na głowie Buddy została wyrzeźbiona skomplikowana sieć kanałów, które tworzą włosy, ale jednocześnie są systemem odprowadzającym deszczówkę.

Posąg od 1996 r. widnieje na liście UNESCO.

Kompleks kamiennych murów w okolicach miasta Cusco w Peru został wzniesiony w XVI w. na wysokości ponad 3600 m n.p.m. Całość składa się z trzech kamiennych murów, które przeplatają się tworząc niezwykłą mozaikę.

Technika wykonania konstrukcji wciąż robi wrażenie, gdyż kamienne głazy, z których zbudowano mury, są tak dokładnie dopasowane, że nawet dziś trudno wcisnąć między nie nawet kartkę papieru.

Co więcej każdy z głazów był wykuwany z oddalonego o 3 kilometry kamieniołomu. Sposób, w jaki transportowano tak ciężkie i wielkie kamienie do dziś pozostaje zagadką. Największe z nich mogą ważyć nawet 120 ton.

Cusco było stolicą imperium Inków. Za ich czasów pochodzą również inne imponujące konstrukcje, jak akwedukt i system dróg w okolicach Sacsayhuamán.

Meksyk - podobnie jak Egipt - jest zagłębiem największych piramid na świecie. Znajdziemy je w Teotihuacan co w języku Azteków oznacza "miejsce, w którym narodzili się bogowie".

To płaskowyż na północny wschód od stolicy Meksyku, gdzie starożytna cywilizacja rozwinęła ośrodek kultu religijnego między II w. p.n.e. a II w. n.e.

Jego część mieszkalna została zaplanowana na prostokątnej siatce ulic o dwuosiowym układzie. Oś wschód-zachód wyznaczał ruch Słońca. Z kolei na osi w kierunku północ-południe rozplanowano świątynie wybudowane w mieście.

W szczytowym momencie żyć tu mogło nawet 200 tys. ludzi, dla których powstały zbiorniki wody, spichlerze, place targowe, teatry.

Położona na skraju Wielkiej Pustyni Indyjskiej, zbudowana ok. X w. studnia schodkowa jest najgłębszym tego typu obiektem na świecie. Tego rodzaju studnie budowano, by zapobiegać parowaniu wody i ułatwić dostęp do niej.

Stopnie pomagały także w zbieraniu w studni deszczówki i przechowywaniu jej w wykutym w skale wykopie.

Chand Baori składa się z 3500 takich wąskich stopni, 13 pięter i ma głębokość ok. 30 m. Jej ściany zdobi dedykowana bogini Harsiddhi świątynia.

Okres rozkwitu tego miasta Majów przypada na III w. p.n.e. Wtedy El Mirador mogło zamieszkiwać nawet 80 tys. ludzi. Dziś pozostałości niezwykłego świadectwa tej starożytnej cywilizacji, odkryte dopiero w latach 20. XX w., są ozdobą narodowego parku Mirador-Rio Azul.

W czasach świetności powierzchnia El Mirador przekraczała 200 tys. ha, z czego obszar mieszkalny stanowił prawie 42 ha. W tym rejonie znajdowało się 35 piramid z trzema szczytami, z których największa - La Danta - przewyższa swoją objętością piramidę Cheopsa.

W El Mirador pozostały również ślady skomplikowanej siec dróg, którą niektórzy archeologowie i historycy określają pierwszą na świecie autostradą.