Zapoczątkowało cywilizację. Polacy je uwielbiają

Najstarsze dowody na istnienie piwa pochodzą z okresu między 3500 a 3100 r. p.n.e. i pochodzą od Sumerów z Mezopotamii, dzisiejszego Iranu. Uważa się jednak, że Sumerowie warzyli piwo tysiące lat wcześniej.

Piwo było czczone jako dar bogów i często opiewane w poematach, mitach i pieśniach. Sumeryjska bogini piwa, Ninkasi, została wysławiona w poemacie "Hymn do Ninkasi", który zawierał również ich wczesny przepis na piwo.

Napój był spożywany codziennie i wytwarzany przez kobiety, kapłanki Ninkasi, które warzyły piwo w domu, jako element przygotowywania posiłków. Wytwarzany z fermentowanego chleba jęczmiennego, miał konsystencję owsianki i musiał być popijany przez słomkę, aby odfiltrować cząstki stałe i zioła.

Produkcja piwa rozwinęła się pod rządami babilońskimi. Do 2050 r. p.n.e. piwo było produkowane komercyjnie, o czym świadczą paragony handlowe. Do tego udokumentowano 20 różnych odmian piwa, z których każda miała swój własny zestaw cech. Ponadto, zgodnie z Kodeksem Hammurabiego za niedolanie groziła śmierć.

Egipcjanie wierzyli również, że piwo pochodzi od bogów. Chociaż Tenenit była egipską boginią piwa, uważa się, że to Ozyrys nauczył ludzi warzenia. Podobnie jak w tradycji mezopotamskiej, kobiety również warzyły w domach w Egipcie piwo o konsystencji owsianki. Praktykę tę później przejęli mężczyźni.

Piwo było głęboko zakorzenione w kulturze egipskiej; duże browary komercyjne powstały w Egipcie około 3150 r. p.n.e. Egipcjanie płacili swoim robotnikom piwem, używali go w ponad 100 kuracjach medycznych i chowali członków rodziny królewskiej w miniaturowych browarach, jeśli zapragnęli go w zaświatach.

W Mezopotamii piwo warzono z pszenicy i jęczmienia, natomiast w Egipcie z jęczmienia i płaskurki, odmiany pszenicy. Starożytny proces warzenia piwa był dość pracochłonny i rozpoczynał się od słodowania zbóż. Polegało to na moczeniu ziaren w wodzie przez kilka dni, a następnie suszeniu ich na słońcu lub na gorących kamieniach. Słód mielono następnie na gruby proszek, który mieszano z wodą w celu uzyskania zacieru.

Następnie, zacier gotowano, a następnie odcedzano, aby usunąć łuski i inne ciała stałe. Powstały płyn, zwany brzeczką, gotowano ponownie i doprawiano ziołami i przyprawami. Na koniec brzeczkę fermentowano z drożdżami, w wyniku czego powstawało piwo.

Ze względu na brak profesjonalnych narzędzi, starożytni piwowarzy musieli polegać na swoich zmysłach, aby określić, kiedy to piwo jest gotowe do spożycia. W rezultacie starożytne piwo znacznie bardziej kwaśne i gorzkie niż to znane nam współcześnie. Było ono również szczególnie mocne.