Węgorze mają supermoce. Potrafią się wspinać, wybrać płeć i dużo więcej
Natura bywa zaskakująca. Doskonałym przykładem jej wybryków są węgorze. Niby to ryby, a okazuje się, że pływanie to tylko jedna z ich umiejętności. Mogą też przebywać poza wodą, wspinać się po skałach czy "wybrać" płeć. Powiedzmy krótko – węgorz to superzwierzę.
Są na tym świecie rzeczy, o którym się filozofom nie śniło, ale już biologom (zwłaszcza morskim) tak. Na pewno każdy z was wie, jak wyglądają węgorze i kojarzy te podłużne ryby z kreskówek lub filmów, gdzie bywały hodowane w akwariach jako źródło energii elektrycznej. Jest to zdecydowanie na wyrost, aczkolwiek pokazuje, że to zwierzę jest naprawdę wyjątkowe.
Węgorze słodkowodne zaczynają swój trening mistrzowski od dnia, w którym przyjdą na świat. Od chwili, gdy wyklują się z jajeczek muszą toczyć walkę z przeciwnościami losu. Ich pierwszym zadaniem jest przepłynięcie tysięcy kilometrów, by znaleźć miejsce do życia. Dotyczy to przykładowo ryb, które wykluwają się w wodach Australii. Wspomnianą wędrówkę przeżywa jedynie 0,0001 proc. osobników.
Małe ryby po przyjściu na świat nie są od razu ciemne, a wyglądają jak małe, pół-przezroczyste wężyki. Larwy nazywa się leptocefalami. Przezroczystość jest dla szklanych węgorzy sposobem na przetrwanie – dzięki temu są mniej widoczne dla drapieżników i łatwiej im się wtopić w otoczenie.
Jedną z dziwniejszych cech węgorzy jest "wybór" płci. Właściwie chodzi o kwestię dostosowania płci do struktury populacji. Zanim węgorz osiągnie długość około 30 cm, jest bezpłciowy. Dopiero przy odpowiedniej wielkości następuje proces kształtowania płci. Gdy ten się zakończy, zwierzę zaczyna dojrzewać. Płeć jest zależna od populacji – według naukowców ryba zostaje samcem, gdy wokół niego jest więcej osobników, a samicą, gdy jest ich mniej.
Jak wiemy – węgorze są rybami. Są bardzo wyjątkowe. Potrafią wypełznąć na brzeg i zacząć się poruszać z prędkością ok. 3 km/h. Tak, dobrze przeczytaliście. Tama lub kamienie nie stanowią da nich przeszkody. Są nie do pokonania i prą naprzód jak szalone. Węgorze zrobią wszystko, by znaleźć dla siebie przytulne miejsce, w którym się osiedlą. Jednak te ryby nie mają płuc, a skrzela, aczkolwiek między ich drobnymi łuskami zatrzymuje się tlen, którzy jest absorbowany do organizmu przez skórę zwierząt.
O ile węgorze zaczynają jako malutkie, przezroczyste wężyki, tak kończą jako przepotężne zwierzęta. Dorosłe samice mogą mieć nawet około 2 metrów długości, a ich zdolności łowieckie robią wrażenie. Węgorze potrafią polować nie tylko na ryby w wodzie, ale również szczury wodne, węże czy ptaki. W śródlądowych słodkich wodach nie mają sobie równych.
Absolutnie najdziwniejszą kwestią dotyczącą węgorzy jest rozmnażanie. U osobników wędrujących na tarło, znacznie powiększają się oczy, a głowa nabiera bardziej spiczastego kształtu – jest to prawdopodobnie spowodowane potrzebą lepszego widzenia na większej głębokości oraz koniecznością przeciwstawiania się prądowi wody. U samic kurczy się układ pokarmowy, by zrobić miejsce na wytworzenie jajeczek, a ich odbyty niemal się zamykają, by zniwelować uchodzenie wody. Po tarle na głębokości do 1000 metrów pod poziomem morza, dorosłe osobniki giną.
Przeciętnie węgorze w słodkich wodach przebywają od 6 do 10 lat. Niektóre zaś nawet do 20. Rekordowa długość życia węgorza, jaką odnotowano to 68 lat. Ryba żyła w sadzawce pewnego towarzystwa ubezpieczeniowego w Pradze, stolicy Czech.
