Tajemnicze wioski w Amazonii. Naukowcy odkryli je dzięki zaawansowanej technologii
Zastosowanie technologii satelitarnej i laserowej umożliwiło odkrycie zadziwiającą sieć wiosek, ukrytych w brazylijskim lesie deszczowym w Amazonii. Wszystkie wioski mają podobny układ, a razem tworzą interesującą strukturę, która może być odwzorowaniem kosmosu.
Model wykonany dzięki metodzie Lidar(© University of Exeter; Iriarte, J, et al. 2020; CC BY 4.0))
Archeolodzy znaleźli ponad 35 wiosek, które najprawdopodobniej powstały około 1300-1700 lat temu. Prostokątne i okrągłe osady, połączone ze sobą siecią dróg tworzą zadziwiającą strukturę, która przykuła uwagę naukowców.
Metody wspierające odkrycia archeologiczne
Odkrycie reliktu prekolumbijskiej Amazonii było możliwe dzięki metodzie Lidar, która jest lotniczym skaningiem laserowym. Polega na budowie modeli powierzchni skanowanego terenu. Powstają na bazie pomiarów odległości między urządzeniami pomiarowymi zamieszczonymi na pokładzie helikoptera lub samolotu a określonymi punktami w terenie.
Zastosowanie ma tutaj urządzenie, którego działanie można porównać do radaru. Podstawową różnicą jest jednak to, że wykorzystuje się lasery, a nie mikrofale. Laser wysyła krótkie i mocne impulsy światła, kierowane na w określonym kierunku. Światło ulega rozproszeniu, co jest obserwowane przez teleskop. Sposób, w jaki rozprasza się światło, jest rejestrowany przez specjalne detektory np. fotodiody. Zgromadzone dane trafiają do komputera, który je analizuje i usprawnia tworzenie modeli.
Metoda Lidar jest doskonałym uzupełnieniem technologii satelitarnej. Pozwala na dokładniejsze zbadanie terenu. Na części ze zdjęć satelitarnych obiekty mogą być ukryte pod gęstym drzewostanem, słabo widoczne lub budzić wątpliwości badaczy. W przypadku laserów nie stanowi to problemu. Przenikają przez korony gęstych drzew i dają dostęp do gruntu, tworząc bardzo precyzyjne obrazy.
Intrygująca sieć wiosek
Wioski odkryto w brazylijskim stanie Acre. Dane zgromadzone dzięki Lidar i satelitom ujawniły 25 osad z okrągłymi kopcami i 11 z prostokątnymi. Eksperci dodali, że kolejne 15 wiosek nie dało się sklasyfikować ze względu na stopień ich zniszczenia.
Wioski z okrągłymi kopcami miały średnią średnicę 86 metrów, podczas gdy wioski prostokątne były zwykle mniejsze, o średniej długości 45 m. Dalsza analiza wiosek wykazała, że miały one starannie zaplanowane drogi. Każda wioska z okrągłym kopcem miała dwie główne drogi, które były szerokie i głębokie (do 6 m średnicy) z wysokimi brzegami i mniejszymi prowadzące do pobliskich strumieni.
Badacze stwierdzili, że większość wiosek znajdowała się blisko siebie w odległości około 4,4 km. Główne drogi często łączyły jedną wioskę z drugą, tworząc rozległą sieć. Charakterystyczny i konsekwentny sposób, w jaki rdzenni mieszkańcy urządzali te wioski, sugeruje, że mieli oni określone modele społeczne dotyczące życia społecznego. Zdaniem naukowców bardzo możliwe, że konfiguracja wiosek miała reprezentować kosmos.
