Kolejka po HIMARS-y. Kolejny kraj chce je kupić

Najnowszym potencjalnym nabywcą HIMARS-ów są Włochy. W połowie grudnia 2023 r. amerykański Departament Stanu wydał zgodę na sprzedaż wyrzutni i towarzyszącego im wyposażenia w ramach procedury Foreign Military Sale. Potencjalna wartość umowy sięga 400 mln dolarów. Umowa została wysłana do akceptacji przez Kongres, ale nie należy się spodziewać w tej sprawie prób blokowania. Włochy są członkiem NATO i bliskim sojusznikiem USA w regionie Morza Śródziemnego.

Włochy złożyły wniosek o zakup 21 wyrzutni M142 HIMARS i jednego dodatkowego kontenera startowego dla pocisków M31A2 Guided Multiple Launch Rocket System Unitary (GMLRS-U). Ponadto pakiet obejmuje systemy łączności, pakiet szkoleniowy i pakiet wsparcia logistycznego. Producentem HIMARS-ów jest koncern Lockheed Martin, który produkuje je w fabryce w Grand Prairie w Teksasie.

W uzasadnieniu zgody na sprzedaż M142 do Włoch napisano, że ich wdrożenie do włoskich sił zbrojnych zwiększy ich interoperacyjność z wojskami amerykańskimi. Ponadto pozwoli stawić czoła obecnym i przyszłym zagrożeniom. Formalnie wyrzutnie mają się przyczynić do zwiększenia ochrony wojsk rozwiniętych w polu i przyczynić się do wzrostu stabilności w regionie.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Włochy posiadają w uzbrojeniu podobny system artyleryjski. Chodzi o wyrzutnie M270 MLRS, które wykorzystują te same kontenery startowe. Różnica polega na tym, że HIMARS wykorzystuje wyrzutnię kołową na podwoziu samochodu ciężarowego wysokiej mobilności FMTV, a M270 jest posadowiona na podwoziu gąsienicowym. Dodatkowo HIMARS może przenosić tylko jeden kontener startowy dla sześciu pocisków M31 lub dla jednego pocisku ATACMS, a wyrzutnia MLRS mieści dwa takie kontenery. Włochy dysponują 22 wyrzutniami M270 MLRS.

W połowie 2023 r. poinformowano, że włoskie wyrzutnie M270 MLRS przejdą modernizację do standardu M270A2 polegającą na zastosowaniu mocniejszego silnika (600 KM), nowego układu przeniesienia napędu, zainstalowaniu dodatkowego opancerzenia kabiny i dostosowaniu do strzelania nowymi rodzajami amunicji, w tym GMLRS-ER o zasięgu 150 km i Precision Strike Missile o zasięgu kilkuset kilometrów. Modernizacja ma zostać zakończona do 2027 r.

M142 HIMARS to lekki system artylerii rakietowej posadowiony na samochodzie ciężarowym wysokiej mobilności. Ten amerykański system oryginalnie jest instalowany na samochodach Oshkosh M1140, ale w polskich warunkach będą to ciężarówki Jelcz. W wyrzutni zmieści się zestaw sześciu rakiet GMLRS o zasięgu około 80 km lub pojedynczy pocisk operacyjno-taktyczny ATACMS o zasięgu 300 km. Duży zasięg ognia umożliwia skuteczne rażenie celów w głębi ugrupowania przeciwnika, a także pozwala na odsunięcie stanowisk ogniowych od linii styczności wojsk, co pozytywnie wpływa na ich przeżywalność na polu walki. Wyrzutnie HIMARS mogą wykorzystywać kilka typów amunicji.

Pocisk M31 GMLRS-U (Unitary) jest wyposażony w głowicę odłamkowo-burzącą o masie 89 kg. Jest naprowadzany bezwładnościowym systemem nawigacyjnym korygowanym GPS-em. W razie zakłócenia sygnału GPS jego celność spada, ale nadal pozostaje bardzo wysoka, w granicy kilkudziesięciu metrów. Zapalnik pocisku działa w dwóch trybach: kontaktowym i ze zwłoką.

Pocisk M30A1 GMLRS-AW (Alternative Warhead) jest uzbrojony w głowicę odłamkową o masie 89 kg. System naprowadzania jest identyczny jak w przypadku pocisku M31. Po detonacji głowica rozpada się na 176 tys. prefragmentowanych odłamków w postaci kul wolframowych o średnicy 3,3 mm i 5,5 mm. Dodatkowo z przodu głowicy znajduje się dodatkowy pocisk wypełniający lukę powstałą w czasie rozprysku głowicy. Pocisk jest wyposażony w zapalnik zbliżeniowy wywołujący detonację 10 m nad celem, dzięki czemu maksymalna liczba kul wolframowych ląduje na zadanym obszarze.

Pocisk balistyczny M57 ATACMS ma zasięg 300 km i jest uzbrojony w głowicę odłamkowo-burzącą WDU-18/B o masie 221 kg. Głowica jest detonowana przez zapalnik kontaktowy lub zbliżeniowy. Pocisk jest przeznaczony do niszczenia stacjonarnych celów punktowych lub małych celów grupowych przy minimalizacji zniszczeń pobocznych. Mogą to być stanowiska dowodzenia, centra logistyczne, magazyny, wyrzutnie rakiet ziemia-ziemia i przeciwlotniczych czy stacje radiolokacyjne. Podobnie jak poprzednie pocisk jest naprowadzany bezwładnościowo z korekcją GPS-a.

Plan pozyskania wyrzutni M142 HIMARS to nie jedyny program modernizacji i wzmocnienia włoskich wojsk lądowych. Duży nacisk położono także na zwiększenie potencjału wojsk pancernych. Włochy planują kupić produkowane w Niemczech czołgi podstawowe Leopard 2A8, a do tego zmodernizować będące w służbie czołgi C-1 Ariete.

Z nieoficjalnych informacji wynika, że Włochy chciałyby kupić 133 Leopardy 2A8. Według szacunków włoskiego ministerstwa obrony zakup czołgów miałby kosztować około 4 mld euro. Dostawy miałyby być realizowane w latach 2024-2037, co jest bardzo długim czasem. Oznacza to, że dostawy będą się odbywały małymi partiami lub rozpoczną się bardzo późno. Wiele może wskazywać na tę drugą ewentualność, ponieważ w kolejne po Leopardy 2A8 ustawili się już Niemcy, Norwegowie, Czesi i Holendrzy.

Jeśli chodzi o czołgi Ariete, to plan zakłada modernizację 50 egzemplarzy będących w służbie i przywrócenie do stanu używalności kilkudziesięciu egzemplarzy będących w magazynach. Łącznie za sumę około 900 mln euro ma zostać zmodernizowanych 125 czołgów Ariete.

Zmiany kadłuba dotyczą w szczególności napędu. Zastosowany ma być silnik wysokoprężny Iveco MTCA V12AMV o pojemności 30 l, co pozwoli zwiększyć moc z 1250 do 1500 KM. W przyszłości możliwe ma być dalsze zwiększenie mocy do 1600 KM. Ponadto moment obrotowy przy 1600 obrotach na minutę zwiększy się z 4615 do 5800 Nm. Zostanie także zastosowany nowy układ przeniesienia napędu IVECO/ZF LG-3000. Wymianie ulegnie również zawieszenie i gąsienice, które będą o 20% szersze od dotychczasowych.

Zastosowanie mocniejszego napędu ma związek z chęcią zwiększenia ochrony czołgu poprzez zastosowanie pancerza reaktywnego ROMOR-A. Dodatkowo wzmocniona zostanie ochrona przeciwminowa podwozia. To spowoduje wzrost masy stąd konieczność zastosowania mocniejszego silnika i przekładni.

Bez zmian pozostanie system kierowania ogniem TURMS-T z przyrządem panoramicznym dowódcy ATTILA-D i celownikiem działonowego Lothar. Natomiast w wieży mają zostać zainstalowane różnego rodzaju czujniki i sensory przeniesione z lekkich czołgów kołowych Centauro II. Bez zmian pozostanie główne uzbrojenie czołgów, którym jest 120-mm armata gładkolufowa o długości lufy 44 kalibrów.

Twórz treści i zarabiaj na ich publikacji. Dołącz do WP Kreatora