Ankara buduje Stalową Kopułę. Testy tureckiego lasera

W jego trakcie z powodzeniem neutralizował bojowe bezzałogowe statki powietrzne klasy FPV (First-Person View). Według informacji przekazywanych przez przedstawicieli Aselsana – z natury rzeczy nastawionych na zachwalanie produktu – Gökberk miał krótki czas reakcji i z wysoką precyzją naprowadzał wiązkę energii kierowanej na cel.

W trakcie jednego scenariusza zniszczył drona DJI Phantom klasy FPV w układzie czterowirnikowca z odległości 1500 m, zaś podczas innego – zneutralizował bezzałogowy statek powietrzny w układzie klasycznego samolotu z odległości 1200 m. Pierwszy zneutralizowano pomimo wykonywania przez niego manewrów unikowych. Za każdym razem oślepiano systemy optoeletroniczne drona, a ostatecznie niszczono laserem. Należy jednak zauważyć, że bezzałogowce buły niewielkich rozmiarów. Nie oznacza to, że w przyszłości turecki laser nie będzie mógł zwalczać zagrożeń o większych gabarytach.

Gökberk charakteryzuje się ograniczoną wielozadaniowością. Ma być bowiem skuteczny przeciwko pojazdom opancerzonym oraz improwizowanym urządzeniom wybuchowym. Ma zdolność przepalania sześciomilimetrowych płyt stalowych z odległości 600 m. Będzie służył do ochrony baz wojskowych, lotnisk, elektrowni i rafinerii ropy naftowej.

Jest systemem w pełni niezależnym, mobilnym, i zamontowanym na ciężarówce w układzie 6×6. Uzupełnieniem efektora laserowego są zestaw czujników radiolokacyjnych, w tym radar AURA 100-G, i głowica optoelektroniczna oraz zakłócacz KANGAL. AURA 100-G umożliwia skanowanie szerokiego obszaru na dłuższych dystansach. Do tego dochodzi układ zliczeniowy İhtar 100/S służący do automatycznego wykrywania i śledzenia celów zainstalowany na obrotowym wynośnym maszcie. Działanie Gökberka – dysponującego własnymi kamerami (dzienną i termowizyjną) oraz dalmierzem laserowym – podczas realizacji zadań jest wspomagane poprzez zastosowanie algorytmów sztucznej inteligencji. Na ciężarówce znalazł się również układ chłodzenia o dużej wydajności, który zapewnia długotrwałą pracę systemu.

– Wszystkie główne podzespoły Gökberka zaprojektowano i wyprodukowano w kraju, co wzmacnia niezależność przemysłu obronnego Turcji – czytamy w oświadczeniu Aselsana.

System, który po raz pierwszy zaprezentowano na targach IDEF w 2023 r., wykorzystuje laser o dużej wiązce i mocy około 5 kW do niszczenia celu metodą hard-kill, a jednocześnie zapewnia neutralizację metodą soft-kill za pomocą zestawów do walki elektronicznej. Dzięki danym uzyskanym z testów strzeleckich i prób przeprowadzonych w różnych warunkach pogodowych, trwają prace nad udoskonaleniem i rozwojem systemu.

Gökberk jest częścią komponentu przeciwdronowego zintegrowanego sieciocntrycznego systemu obrony powietrznej Stalowa Kopuła (Çelik Kubbe po turecku). Innym ciekawym rozwiążaniem jest system ŞAHİN do zwalczania mini- i mikrobezzałogowców oraz amunicji krążącej wykorzystującego granaty pneumatyczne kal. 40 mm. Zestaw antydronowy – którego nazwę na polski tłumaczymy jako myszołów – może niszczyć najmniejsze drony na dystansie do 700 m.

Efektorem Şahina jest granatnik automatyczny Mk 19 Mod 3 kal. 40 mm. Produkowany jest lokalnie w Turcji na licencji przez państwowe przedsiębiorstwo Makina ve Kimya Endüstrisi Kurumu. Jednostka ognia składa się z 64 nabojów kal. 40 mm. Jest to wyłącznie amunicja typu ATOM (Akıllı Bombaatar Mühimmatı) z programowalnym zapalnikiem czasowym. Idea użycia takiej amunicji wiąże się z koniecznością zwalczania roju dronów, gdyż pocisk zdetonowany w bliskim sąsiedztwie środków napadu powietrznego może zniszczyć lub uszkodzić wiele z nich.

Uzupełnieniem komponentu WRE i antydronowego jest system walki radioelektronicznej İhtar, który służy do oślepiania wrogich bsp. Do nich dołączył hybrydowy system obrony powietrznej Alka składający się z efektorów: elektromagnetycznego i laserowego. Zasięg rażenia laserem to 750 m, ale docelowo ma wynieść 1,5 km. Jego zadaniem stanie się zwalczanie dronów oraz zdalne detonowanie min i improwizowanych ładunków wybuchowych.

Kolejnym elementem staje się przenośny zestaw rakietowy Sungur do zwalczania celów w odległości 8 km i na wysokości 4,5 km. Sungur może wykorzystywać nośnik w postaci tureckich pojazdów minoodpornych Vuran lub Kirpi 4 × 4, stając się mobilnym zestawem, który towarzyszył będzie wojskom lądowym i bronił je przed środkami napadu powietrznego. Dwa kolejne piętra stworzy system przeciwlotniczy średniego zasięgu Hisar (Forteca). Hisar-O ma zasięg 25 km, Hisar-A – 15 km i pułap 8 km.

Za ostatnie piętro odpowiadać będzie system obrony przeciwlotniczej i przeciwrakietowej dalekiego zasięgu Siper (w języku tureckim: Okop). Siper ma zapewniać dookolne zwalczanie środków napadu powietrznego na dystansie 150 kilometrów i na wysokości od 0,1 do 30 kilometrów. W przyszłości – po wdrożeniu do służby pocisku Siper Block III – system będzie zdolny do niszczenia celów powietrznych w odległości przekraczającej 180 km.

Do tego dochodzą samobieżne lufowe zestawy przeciwlotnicze Korkut kal. 35 mm i artyleryjsko-rakietowe systemy obrony powietrznej Aselsan Gürz na podwoziu samochodu ciężarowego Seyit/Tatra Force 8 × 8. Elementem spinającym całą architekturę obrony powietrznej, w tym systemy krótkiego, średniego i dalekiego zasięgu, jest platforma dowodzenia i kontroli Hakim 100. Według najświeższych informacji w ramach zintegrowanej obrony powietrznej nie będzie działał pozyskany z Rosji system przeciwlotniczy i przeciwrakietowy S-400 Triumf.