Odkryli twierdzenie Pitagorasa przed Pitagorasem. 1000 lat wcześniej

Twierdzenie o długości przeciwprostokątnej, znane powszechnie jako twierdzenie Pitagorasa, mogło być znane już w starożytnej Babilonii. Dowody na to pochodzą z tabliczki glinianej IM 67118, datowanej na okres między 1900 a 1600 r. p.n.e; wieki zanim Pitagoras przyszedł na świat, około 570 r. p.n.e. Tabliczka ta pokazuje zastosowanie twierdzenia do obliczania przekątnej prostokąta.

Inna tabliczka z tego okresu zawiera kwadrat z oznaczonymi trójkątami. Przekład z systemu sześćdziesiątkowego używanego przez Babilończyków ujawnia, że znali oni twierdzenie Pitagorasa oraz inne zaawansowane koncepcje matematyczne.

"Wnioski są nieuniknione: Babilończycy znali relację pomiędzy długością boku kwadratu a jego przekątną. To była prawdopodobnie również pierwsza znana im liczba, która była liczbą niewymierną. Mimo wszystko, oznacza to, że byli zaznajomieni z twierdzeniem o długości przeciwprostokątnej lub chociaż z jednym jego specyficznym przypadkiem - długością przekątnej kwadratu", mówi matematyk Bruce Ratner.

Jak uważa Ratner, spowodowane jest to przez uczniów szkoły pitagorejskiej - ośrodka założonego przez Pitagorasa na terenie dzisiejszych południowych Włoch.

"Jednym z powodów tak niezwykłej rzadkości znajdywania oryginalnych tekstów Pitagorasa jest to, że wiedza przekazywana była wówczas z pokolenia na pokolenie, ustnie, ponieważ materiały piśmiennicze były rzadkością", dodał matematyk.

"Ponadto, ze względu na szacunek dla swojego mistrza, dużo odkryć dokonanych przez pitagorejczyków przypisano samemu Pitagorasowi. To mogłoby tłumaczyć też powstanie terminu twierdzenie Pitagorasa", przypomniał Ratner.

Odkrycie to zmienia nasze postrzeganie historii matematyki, pokazując, że starożytne cywilizacje miały zaawansowaną wiedzę matematyczną. Babilończycy byli pionierami w dziedzinie, którą później przypisano Grekom.

To odkrycie podkreśla, jak wiele jeszcze możemy się nauczyć o starożytnych cywilizacjach i ich wkładzie w naukę.