Niezwykła broń. Yokosuka MXY7 Ohka - rakietowy samolot kamikadze

Za twórcę samobójczych formacji kamikadze uznawany jest japoński wiceadmirał Takijiro Ohnishi. Z jego inicjatywy rozpoczęto nie tylko tworzenie oddziałów pilotów samobójców, ale także zainicjowano prace nad bronią dla nich. Przyjęty w sierpniu 1944 roku program rozwoju lotnictwa japońskiej marynarki wojennej zakładał wykorzystanie trzech kategorii samolotów, określanych jako Kokoku Heiki - Broń Cesarza.

Pierwszą kategorią były istniejące już modele maszyn, pod które przed atakiem kamikadze planowano podczepić bomby lotnicze. Trzecią kategorię miały stanowić specjalne samoloty uderzeniowe o uproszczonej budowie, pozwalającej na masową produkcję. Kategorię drugą miały tworzyć samoloty rakietowe i odrzutowe.

Do tej właśnie, drugiej, kategorii należał samolot-pocisk Yokosuka MXY7 Ohka (Kwiat Wiśni). Opracowana w 1944 roku maszyna nie mogła działać samodzielnie – od początku projektowano ją do roli pocisku, startującego w powietrzu spod kadłuba większego samolotu-nosiciela (do tego zadania wyznaczono bombowce Mitsubishi G4M). Całość przypominała nieco odwrotność stosowanego przez Niemców zestawu Mistel.

Samoloty 0hka miały małe skrzydła, podwójne powierzchnie sterowe. Przód kadłuba zajmował ładunek wybuchowy o masie tony, a z tyłu oraz na końcach skrzydeł umieszczono zespół głównych i pomocniczych silników rakietowych.

Taktyka użycia zakładała, że samolot-pocisk wyczepi się spod kadłuba nosiciela na około 35 km przed celem, na wysokości około 8 km. Pilot wprowadzał następnie pocisk w płytkie nurkowanie, pozwalające na nabranie prędkości. Przed rozpoczęciem ataku pilot uruchamiał napęd rakietowy (silniki pracowały 8-10 sekund) i zmieniał kąt nurkowania na bardziej stromy, aby z dużą prędkością, sięgającą nawet 950 km/h, uderzyć w amerykański okręt.

W sumie wyprodukowano ponad 850 samolotów tego typu, ale tylko niewielka część została wykorzystana w walce. Ich bojowy debiut opóźniło dodatkowo zatopienie wielkiego lotniskowca Shinano, który transportował 50 maszyn Ohka, z zamiarem wykorzystania ich podczas ostatniej wielkiej bitwy japońskiej floty – bitwy w zatoce Leyte. Podobny los spotkał w grudniu 1944 r. lotniskowiec Unryū, przewożący podczas swojego jedynego rejsu bojowego 30 latających bomb.

Samoloty Ohka nie spełniły pokładanych w nich nadziei. Przypisywane jest im zatopienie co najmniej jednego amerykańskiego niszczyciela i uszkodzenie kilku mniejszych okrętów oraz – być może – niegroźne trafienie w wieżę artyleryjską jednego z pancerników.

Amerykanie, po początkowym zaskoczeniu, szybko nauczyli się zwalczać nowe zagrożenie, niszcząc zarówno samoloty Ohka w locie, jak i podczepione pod kadłubem nosiciela. Niepowodzenia nie skłoniły jednak Japończyków do porzucenia idei samobójczych ataków – po zaprzestaniu rozwoju samolotów Ohka, japońscy konstruktorzy próbowali zbudować ich doskonalszego następcę – latającą bombę Kugisho Ohka Model 22. Ze względu na koniec wojny nie została ona jednak użyta bojowo.