Historia antybiotyku. Penicylina powstała przypadkiem

Przed erą antybiotyków nawet drobne infekcje mogły być śmiertelne. Wszystko zmieniło się dzięki przypadkowemu odkryciu 3 września 1928 r. przez dr. Alexandra Fleminga. Po powrocie z wakacji zauważył pleśń na szalce Petriego z bakteriami Staphylococcus.

Jak sam zaobserwował, pleśń ta sprawiała, że baterie wokół niej się nie rozwijały. Niedługo później Fleming zbadał, że pleśń produkowała obronną substancję, która zabijała bakterię. Substancja ta została przez niego nazwana penicyliną.

Fleming opublikował swoje odkrycie, ale spotkał się z obojętnością środowiska naukowego. Mimo pomocy chemików, nie udało się oczyścić penicyliny. Profesor Harold Raistrick uznał, że produkcja penicyliny na cele terapeutyczne jest niemal niemożliwa.

Dopiero w 1937 r. Howard Florey i Ernst Chain zainteresowali się badaniami Fleminga. Zespół naukowców nazwany "Projekt Penicylina", mimo wewnętrznych konfliktów, po trzech latach opracował metodę produkcji czystej penicyliny. Była ona jednak bardzo żmudna i nieefektywna.

Produkcja penicyliny była jednak bardzo ograniczona. W 1941 r. podczas pierwszej próby na człowieku, policjant Albert Alexander początkowo wyzdrowiał, ale zmarł z powodu braku leku. Zespół musiał odzyskiwać penicylinę z moczu pacjentów.

W 1941 r. Florey udał się do USA, by zwiększyć produkcję penicyliny. W Peoria, Illinois, zespół opracował nowe techniki fermentacji, co znacznie zwiększyło wydajność. Kluczowym odkryciem było użycie pleśni z melona, która produkowała sześciokrotnie więcej penicyliny.

Początkowo firmy farmaceutyczne były sceptyczne, ale po przystąpieniu USA do II wojny światowej zapotrzebowanie na penicylinę gwałtownie wzrosło. Do 1943 r. USA miały wystarczające zapasy dla swoich sił zbrojnych i sojuszników.

W 1946 roku penicylina po raz pierwszy trafiła do publicznego dostępu pacjentów. Bakterie jednak zaczęły się stopniowo uodparniać się na antybiotyk, co spowodowało potrzebę opracowania nowych specyfików.