Erozja ziemi na Alasce jest coraz szybsza. Naukowcy biją na alarm

Profesor Nathan D. Brown, autor publikacji opublikowanej w magazynie "AGU Advances", wyjaśnia: "Na półkuli północnej większość ziemi to wieczna zmarzlina, co oznacza, że jest ona zamarznięta przez cały rok. To delikatny, naturalny zasób. Jeśli ubywa jej szybciej niż się regeneruje, zagraża to jej strukturze i prowadzi do uwalniania węgla, który może ogrzać atmosferę".

Rzeki odgrywają kluczową rolę w utrzymaniu równowagi tego zasobu. Na Alasce, ziemia wzdłuż brzegów rzek często ma postać wiecznej zmarzliny - jest to mieszanka gleby, żwiru i piasku, często związanych lodem.

Zespół badaczy z Teksasu, we współpracy z ekspertami z innych uczelni, przeprowadził szczegółowe badania w celu lepszego zrozumienia charakterystyki wiecznej zmarzliny tego regionu. Zmapowali i określili wiek osadów zalewowych, oszacowali zasięg wiecznej zmarzliny i scharakteryzowali roślinność wzdłuż rzeki Koyukuk na Alasce, która jest długim na ponad 800 km dopływem rzeki Yukon.

Na podstawie zebranych danych stworzyli model zmian, które zachodzą w wiecznej zmarzlinie wraz ze zmianą temperatury powietrza. Choć nowa wieczna zmarzlina powstaje wzdłuż równiny zalewowej rzeki, nie tworzy się wystarczająco szybko, aby zastąpić to, co znika z powodu wzrostu temperatur.

- W warunkach ocieplającego się klimatu główne pytanie brzmi: czy arktyczne rzeki będą powodowały erozję wiecznej zmarzliny na rozmarzających brzegach szybciej niż wieczna zmarzlina może się odnowić? Datując te złoża wiecznej zmarzliny, odkryliśmy, że tworzenie się wiecznej zmarzliny w tym regionie może zajmować tysiące lat - wyjasnia dr brown.

Naukowiec ostrzega, że w warunkach ocieplającego się klimatu proces tworzenia się wiecznej zmarzliny będzie prawdopodobnie trwał dłużej. Rozmarzające brzegi rzek z wiecznej zmarzliny staną się bardziej podatne na erozję. Ostatecznym rezultatem będzie utrata wiecznej zmarzliny i emisja węgla do atmosfery.