Topnienie lodowca na Alasce przyspiesza. Co to oznacza?

Międzynarodowy zespół naukowców dokonał analizy informacji na temat pola lodowego o powierzchni ponad 3,8 tys. kilometrów kwadratowych. Przyjrzano się danym aż od 1770 r., kiedy trwała "mała epoka lodowcowa" do 2020 r. Porównano objętość lodowca w tym okresie.

- Składanie archiwum ze zdjęć wykonanych 70 i 50 lat temu było trochę jak układanie najtrudniejszych puzzli na świecie, ale jakość obrazów umożliwiła nam zrekonstruowanie wysokości pola lodowego z epoki przed satelitami po raz pierwszy – stwierdził dr Robert McNabb, autor badania, cytowany przez redakcję iflscience.com.

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Dzięki połączeniu obrazu ze zdjęć z historycznymi zapisami inwentaryzacyjnymi, mapami i zdjęciami satelitarnymi, zespół odkrył, że w ciągu 250 lat objętość lodu na polu lodowym spadła o co najmniej 25 proc.

Tempo utraty lodu nie zawsze było jednak takie samo. W latach 1770-1979 utrata objętości lód była stabilna. Zaczęła ona wzrastać pod koniec XX wieku, a największy wzrost tempa przypadał na lata 2010-2020. Wtedy to tempo utraty lodu podwoiło się. Rezultatem rzeczonego procesu jest utrata 108 lodowców od 1770 r.

- Pola lodowe na Alasce – które są przeważnie płaskimi polami lodowymi na płaskowyżu – są szczególnie podatne na przyspieszone topnienie w miarę ocieplania się klimatu, ponieważ utrata lodu następuje na całej powierzchni, co oznacza, że ​​dotyczy to znacznie większego obszaru. Ponadto bardziej płaskie czapy lodowe i pola lodowe nie mogą wycofać się na wyższe wysokości i znaleźć nowej równowagi – mówi dr Berthan Daveis, kierownik badania.

- W miarę jak lodowce na płaskowyżu Juneau nadal się przerzedzają, a lód cofa się do niższych poziomów i cieplejszego powietrza, uruchamiane przez to procesy sprzężenia zwrotnego prawdopodobnie zapobiegną przyszłemu odrastaniu lodowców, potencjalnie wpychając lodowce poza punkt krytyczny w nieodwracalną recesję – dodaje Davies.