"Bramy do piekła". Jest ich całe mnóstwo na Ziemi

Według portalu IFL Science, część tych enigmatycznych miejsc była kiedyś uważana za dosłowne przejścia do podziemnego świata. Inne zyskały tę nazwę ze względu na swoją niezwykłą geologię, aktywność wulkaniczną, niedostępność lub stwarzane przez nie niebezpieczeństwo dla ludzi.

Jednym z przykładów jest syberyjski krater Batagaika, znany jako syberyjska "brama do piekła". Ten intrygujący fenomen w Rosji od dawna przyciąga zainteresowanie naukowców. Zjawisko to zostało odkryte w latach 60. XX wieku i od tego czasu jego rozwój jest dokładnie monitorowany przez badaczy na całym świecie.

Krater ten systematycznie się powiększa, co jest związane z globalnymi zmianami klimatycznymi, które powodują topnienie wiecznej zmarzliny. W roku 2014 krater miał ok. 790 m szerokości, natomiast w 2023 r. jego szerokość zmierzono na niemal 1 tys. m. Wzrastają obawy, że odsłonięciu mogą ulec nie tylko zanurzone w zmarzlinie szczątki roślin i zwierząt, ale również pradawne patogeny.

Kontrast stanowi "brama Plutona" w Turcji, której historia sięga czasów starożytnych. Odkryta w 2013 r. była postrzegana przez starożytnych Greków i Rzymian jako portal do świata zmarłych, będąc jedną z części świątyni poświęconej Hadesowi.

Miejsce to jest rzeczywiście niebezpieczne dla ludzi. Pobliska jaskinia uwalnia gazy, głównie wulkaniczny dwutlenek węgla, który różni się stężeniem w zależności od odległości od wejścia. To wyjaśnia tajemniczą śmierć zwierząt, które starożytni kapłani posyłali do jaskini jako ofiary dla bogów. Współcześnie giną tam głównie ptaki, które nieświadome niebezpieczeństwa podlatują zbyt bisko tego obiektu.

Ten fenomen można spotkać także w innych regionach, m.in. w Turkmenistanie (krater Darvaza), USA (Hellam Township w Pensylwanii), Chinach (Fengdu, tzw. "miasto duchów") oraz w Kenii. W Kenii "bramą do piekła" określa się wąwóz w jednym z parków narodowych (Hells Gate), który został uformowany przez aktywność wulkaniczną i tektoniczną.