10 technologii bojowych przyszłości

10 technologii bojowych przyszłości

Co prawda technologia jest już dość stara, ale nadal broń atomowa pozostaje najpotężniejszym narzędziem w arsenale wielu państw. Niestety również niestabilne politycznie regiony mają do swojej dyspozycji destrukcyjną moc tej broni. Mimo niewątpliwego rozwoju technologii uważamy, że głowice nuklearne nadal mogą odegrać ogromną rolę w przyszłych konfliktach.

Jedna lub więcej głowic atomowych wynoszona jest za pomocą pocisków balistycznych do górnych warstw atmosfery, gdzie rakiety ulegają spaleniu, a głowice opadają na wybrany cel, gdzie sieją potworne spustoszenie.

Moc tej broni jest tak przerażająca, że od czasów zbombardowania Hiroshimy i Nagasaki nigdy nie została użyta w konflikcie zbrojnym. Dodatkowo miejsce wystrzelenia i trajektoria lotu pocisku balistycznego z głowicą nuklearną są łatwe do określenia, umożliwiając odwet atakowanego państwa (zapewne również za pomocą broni atomowej)

Po II Wojnie Światowej prowadzono nawet prace nad wystrzeliwaniem głowic nuklearnych z dział samobieżnych, co miało siać zniszczenie w szeregach wrogiej piechoty. Jednak, ponieważ pocisk spadał z niskiej wysokości, powstała fala uderzeniowa okazała się być potężniejsza niż sądzono. Próby zarzucono w latach 50. XX wieku.

Wróć do artykułu

Androidy, które będą za nas walczyć w przyszłości to wcale nie scenariusz filmu science-fiction. Już teraz amerykańskie wojska w Iraku wykorzystują samobieżne platformy mobilne do określania położenia celów w warunkach miejskich.

Samobieżne roboty mają być wyposażane w oprogramowanie i uzbrojenie, które pozwoli im zidentyfikować i unieszkodliwić cel. Przyszłe roboty wojskowe raczej nie będą przypominać Terminatorów z filmu Jamesa Camerona – naśladowanie ludzkiego chodu jest bardzo trudnym i złożonym problemem robotyki. Najbardziej zaawansowane są prace nad pojazdami poruszającymi się na kołach lub jak zwierzęta – na czterech kończynach. Przyjaźni żołnierze wyposażani będą w nadajniki sygnału, który pozwala robotowi ich rozpoznać.

Największym problemem w przypadku autonomicznych robotów jest rozróżnianie wrogów i osób neutralnych. Dodatkowo robot może siać zniszczenie pośród obiektów cywilnych, zwierząt i innych celów, które przez człowieka zostałyby zignorowane.

Istnieją roboty bojowe poruszające się w sposób naśladujący ruch węża.

Wróć do artykułu

Lasery dużej mocy pozwalają atakować strumieniem energii na bardzo duże odległości liczone w tysiącach kilometrów. Promień lasera trafia w cel z prędkością światła rozgrzewając go do ogromnych temperatur.

Za pomocą dużych zwierciadeł potężna wiązka światła skupiana jest na pojedynczym punkcie. Laser błyskawicznie przepala cel, co pozwala np.: zestrzelić samolot, zniszczyć pocisk balistyczny albo wysadzić w powietrze zbiorniki z paliwem.

Największym ograniczeniem laserów jest ich rozmiar oraz ogromne zapotrzebowanie na energię. Dodatkowo cel musi się znajdować w linii prostej od lasera.

Armia USA dysponuje laserem dużej mocy zamontowanym na samolocie. Urządzenie jest tak duże, że wypełnia całego Boeinga 747 (na zdjęciu).

Wróć do artykułu

Broń umieszczona w kosmosie pozwoli niszczyć cele znajdujące się w dowolnym punkcie na Ziemi, w powietrzu lub na wodzie. Najbardziej prawdopodobnym rozwiązaniem w tym zakresie jest umieszczanie laserów lub pocisków na satelitach.

Amerykański projekt "Gwiezdnych wojen" zakłada umieszczenie na orbicie okołoziemskiej serii stacji bojowych wyposażonych w pociski albo lasery. Obecnie mówi się, że głównym celem tej kosmicznej instalacji ma być ochrona przed pociskami balistycznymi, które mogłyby być niszczone z kosmosu.

Pomijając polityczne sprzeciwy przeciw umieszczaniu broni w kosmosie przez jedno państwo, które będzie miało nad tą bronią kontrolę, sam projekt jest bardzo kosztowny. Właśnie z powodu kosztów całego przedsięwzięcia Amerykanie myślą raczej o naziemnym systemie "tarczy antyrakietowej". Dodatkowym problemem jest wymagany szybki czas reakcji kosmicznych stacji bojowych, który pozwoliłby zniszczyć głowice lecące nuklearne.

Rozpoczęcie amerykańskiego programu gwiezdnych wojen zostało ogłoszone 28 lat temu przez prezydenta USA Ronalda Reagana.

Wróć do artykułu

ADS (Active Denial System) to eksperymentalna broń mikrofalowa, której testy zostały ujawnione pod koniec 2001 roku przez armię Stanów Zjednoczonych. Z założenia ADS ma wywoływać uczucie parzenia, zmusić przeciwnika do wycofania się, ale nie wywołać żadnych stałych fizycznych obrażeń.

Działanie broni polega na emisji wiązki mikrofal o częstotliwości 94 GHz (długości fali 3 mm). Zasięg broni to około 500 m. Fale o tej długości i częstotliwości przenikają przez ubranie i powodują szybkie rozgrzanie powierzchni skóry. Osoba poddana ich działaniu odczuwa gorąco i parzenie.

Pomimo że z założenia broń nie powinna ranić fizycznie osób poddanych jej działaniu, podczas testów na terenie bazy Kirtland Air Force Base w Albuquerque z udziałem ochotników, kilka osób doznało drobnych poparzeń, w szczególności w miejscach w których ciało stykało się z metalem (suwaki, metalowe guziki itd). Dodatkowo ochotnicy zostali poproszeni o zdjęcie okularów i soczewek kontaktowych w obawie przed uszkodzeniem wzroku.

Pentagon nie zdecydował się na użycie systemów ADS podczas ostatniego konfliktu w Iraku w obawie przed wykorzystaniem tej broni do torturowania wrogów.

Wróć do artykułu

Dzisiejsze działania wojenne są w ogromnym stopniu oparte o nowoczesny sprzęt naszpikowany po brzegi elektroniką. E-bomba pozwala na neutralizację systemów elektronicznych przeciwnika. Na zdjęciu obok pokazany jest samolot dowodzenia Stanów Zjednoczonych na poligonie testowym broni EMP.

W momencie detonacji e-bomba wysyła potężny impuls elektromagnetyczny, który powoduje wyłączenie wszystkich urządzeń elektronicznych w zasięgu. Większość wrażliwej elektroniki w wyniku takiego ataku zostaje zniszczona. W typowym zastosowaniu bomba pokrywa swoim zasięgiem ogromny teren, ale istnieją również mniejsze ładunki, które mogą być przenoszone przez samoloty i pozwalają unieszkodliwiać pojedyncze cele.

Efekty działania e-bomby zależą od warunków otoczenia i są ciężkie do przewidzenia, poza tym wróg może ekranować wrażliwy sprzęt elektroniczny – w szczególności wojskowy. Nie można również zapomnieć o tym, że impuls elektromagnetyczny unieszkodliwia także sprzęt sojuszniczy.

W 2003 roku podczas wojny w Iraku, amerykańska telewizja CBS donosiła, że Amerykanie zrzucili e-bombę na siedzibę irackiej telewizji. Informacja ta nie została nigdy potwierdzona.

Wróć do artykułu

Prace nad samolotami naddźwiękowymi, mogącymi latać z prędkościami większymi niż 5 Machów prowadzone są już dość dawna. Samoloty takie dysponować będą odpowiednim ciągiem silników, aby dostarczyć satelitę na orbitę Ziemi lub zaatakować dowolny punkt na naszej planecie w ciągu dwóch godzin. Na zdjęciu obok: naddźwiękowy samolot NASA X43A wynoszony w powietrze przez inny samolot.

Aby oderwać się od pasa startowego, samoloty naddźwiękowe muszą posiadać konwencjonalny silnik odrzutowy albo zostać podczepione do innego samolotu. Po osiągnięciu wysokości, na której gęstość powietrza jest mniejsza, uruchamiane są specjalne silniki strumieniowe.

Technologia jest jak na razie niedojrzała. Pokazane do tej pory modele testowe były zbyt małe, aby zmieścił się w nich człowiek. Poza tym zanim będzie możliwe włączenie specjalnych silników, samolot musi się poruszać z prędkością ponaddźwiękową, co również stanowi pewien problem dla inżynierów.

Stosowanie takich silników pozwala osiągnąć prędkości sięgające nawet 20 Machów (20-krotna prędkość dźwięku).

Wróć do artykułu

System warstwowej obrony rakietowej stanowi najlepszy sposób na zestrzelenie nadlatujących pocisków balistycznych.

Na całym świecie rozmieszcza się wiele systemów obrony antyrakietowej, które mają na celu zestrzelenie pocisku w jednej z trzech różnych faz jego lotu: podczas startu, gdy łatwo namierzyć gorące silniki wynoszące głowicę na orbitę, w środkowej fazie lotu, gdy głowica znajduje się na ogromnej wysokości nad ziemią oraz w ostatniej fazie, gdy pocisk zbliża się już do celu. Wraz z każdą fazą lotu pocisku inaczej nazywaną warstwą, wzrasta prawdopodobieństwo jego zestrzelenia.

Głównym ograniczeniem tej technologii jest ogromny koszt stworzenia oraz utrzymania takiego systemu. Poza tym do zestrzelenia pocisku w fazie startu wymagany jest bardzo krótki czas reakcji systemu.

Od października 1999 do października 2007 roku przeprowadzono pięć udanych testów systemu tarczy antyrakietowej, podczas których doszło do przechwycenia rakiet.

Wróć do artykułu

Technologia sprawiająca, ze pojazdy rozpraszają lub pochłaniają wiązkę fal elektromagnetycznych w taki sposób, że stają się one niewidoczne dla radarów jest już znana od wielu lat. Nie zmienia to jednak faktu, że w przyszłości prawdopodobnie wszystkie produkowane czołgi, statki i samoloty wojskowe będą standardowo wykonane w tej technologii.

Jest wiele technik umożliwiających stworzenie obiektu typu stealth, np.: wykorzystanie materiałów pochłaniających w części promieniowanie radarowe, kamuflaż obiektu, zmniejszenie śladu termicznego i turbulencji za obiektem (np. w lotnictwie), zmniejszenie hałasu z napędu obiektu (bardzo istotne w marynarce ze względu na możliwość wykrycia przez sonar) i wiele innych. Najważniejsze jest jednak odbicie fal radarowych pod kątem innym niż nadeszły, stąd właśnie płaskie i pochylone powierzchnie.

Wraz z rozwojem technologii Stealth rozwijają się również systemy wykrywania, w związku z czym obserwujemy nieustanny wyścig pomiędzy inżynierami, z których jedni starają się "ukryć", a inni "odnaleźć" obiekty.

Polska buduje obecnie dwa okręty wykorzystujące technologię Stealth. Wielu specjalistów twierdzi jednak, że korwety Gawron (na zdjęciu) są za duże na akwen morza Bałtyckiego.

Wróć do artykułu

Nie jest to żadna konkretna technologia, ale w kontekście prowadzenia przyszłych działań wojennych, nie można pominąć coraz częściej pojawiających się cyberataków. Kraje dzisiejszego świata, w szczególności te bardziej rozwinięte, są bardzo mocno uzależnione od przepływu informacji. Skoordynowany atak na różne punkty infrastruktury informatycznej kraju może skutecznie sparaliżować przepływ informacji i ograniczyć zdolności obronne atakowanego.

Grupy crackerów, czyli osób specjalizujących się we włamywaniu do systemów informatycznych jest wykorzystywana do sparaliżowania kluczowych ośrodków przepływu informacji, wykradania poufnych danych lub wielu innych działań – możliwości są praktycznie nieograniczone.

Pewne ograniczenia jednak istnieją. Przede wszystkim rządy są dziś świadome niebezpieczeństw związanych z cyberatakiem i posiadają specjalistyczne jednostki, które składają się ze specjalistów mających za zadanie nie dopuścić do włamania na istotne serwery. Poza tym należy pamiętać, ze obie strony konfliktu mogą posiadać wyszkolone grupy crackerów i hackerów, przez co jest to broń obosieczna.

W kwietniu 2009 roku Pentagon oświadczył, że w ciągu pół roku wydał ponad 100 milionów dolarów na reagowanie oraz naprawianie skutków cyberataków.

Wróć do artykułu