W Chinach znaleziono szczątki naprawdę dużego nosorożca
Kilkadziesiąt milionów lat temu tereny dzisiejszej Azji przemierzały majestatyczne nosorożce olbrzymie z rodzaju Paraceratherium. Najnowsze wykopaliska pozwoliły na odkrycie ich jeszcze dorodniejszego kuzyna – Paraceratherium linxiaense.
Grafika poglądowa przedstawiająca osobniki z rodzaju Paraceratherium.
Ten przerośnięty stwór żył głównie na leśnych obszarach wschodniej i centralnej Azji od 47 do około 23 milionów lat temu. Według wstępnych szacunków osobniki mierzyły do 7 metrów wysokości i osiągały masę 20 ton. Oznacza to, że Paraceratherium linxiaense był wyższy od żyrafy i ważył niemal dziesięć razy więcej od współczesnego nosorożca białego. Mógłby również śmiało stawać do rywalizacji z wieloma wymarłymi jeszcze wcześniej dinozaurami.
Nowy gatunek rodzaju Paraceratherium ("bezrogich nosorożców") zgłosiła ekipa Tao Denga z Chińskiej Akademii Nauk w Pekinie. Odkrycia dokonano na podstawie odnalezionych kręgów szyjnych oraz zachowanej w doskonałym stanie czaszki datowanej na 26,5 miliona lat.
Drugi człon nazwy – linxiaense – pochodzi od miejscowości Linxia w prowincji Gansu, gdzie wykopano szczątki. Miejsce to jest naukowcom znane od dawna, właśnie z uwagi na bogactwo skamieniałości pochodzących z późnego oligocenu (epoka geologiczna trwająca od 34 do 23 milionów lat temu).
Chińczycy uważają, że odkrycie pomoże w zrekonstruowaniu drzewa genealogicznego dużych ssaków lądowych, zwłaszcza nosorożców. "Paraceratherium linxiaense posiada cechy typowe dla tego rodzaju, w tym ogromny rozmiar ciała, długą kość międzyszczękową i oddzielne kości ciemieniowe (…) Nowy gatunek różni się natomiast od poznanych wcześniej Nosorożców Olbrzymich głębszą jamą nosową" – tłumaczy Deng. Po wstępnej analizie paleontolodzy podejrzewają, że anatomia poznanego osobnika (kształt żuchwy) najbardziej zbliża go do odkrytego sto lat temu w Pakistanie gatunku P. bugtiense.
Zdaniem uczonych te pradawne zwierzęta pojawiły się po raz pierwszy w regionie dzisiejszej Mongolii i Kazachstanu. W toku dalszej ewolucji były w stanie opanować południową część kontynentu, docierając do Pakistanu oraz Indii, jednak późniejsze silne ocieplenie klimatu doprowadziło do dalszego różnicowania i migracji. Co ciekawe, tego rodzaju wędrówki mogły mieć miejsce tylko dzięki korzystnemu ukształtowaniu terenu. Chodzi głównie o Tybet i Himalaje, które w tamtym okresie nie były jeszcze tak wypiętrzone jak obecnie.
Więcej informacji znajdziecie w oryginalnej publikacji: T. Deng, X. Lu, S. Wang, An Oligocene giant rhino provides insights into Paraceratherium evolution, "Communications Biology" 639 (2021), https://www.nature.com/articles/s42003-021-02170-6
