Tak polowano na mamuty. Wcale nie rzucano w nie włóczniami

Naukowcy potwierdzają, w jaki sposób prehistoryczni myśliwi polowali na mamuty i inne duże ssaki. Skuteczność gwaranotwał im spryt. Wykorzystywali oni bowiem tzw. wilcze doły.

W starożytnych czasach ludzie polowali na mamuty, używając sprytnej metody polegającej na wabieniu zwierząt do pułapek z ostrymi włóczniami umieszczonymi na dnie - taką informację przekazują badacze w najnowszym wydaniu czasopisma naukowego "PLOS ONE".

Jak podaje Polska Agencja Prasowa, zamiast rzucać w zwierzęta włóczniami, prehistoryczni myśliwi przygotowywali do tego celu specjalne pułapki. Nazywano je wilczymi dołami. Były to zagłębienia wypełnione włóczniami z kamiennymi grotami. Miały one za zadanie przebić ciało zwierzęcia, gdy to wpadnie do rzeczonego dołu.

Odkrycia te są częścią badań w ramach tzw. archeologii eksperymentalnej, prowadzonej przez zespół z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley. Koncentrują się one na kulturze Clovis, datowanej na około 13 tys. lat temu, z której to pozostały między innymi charakterystyczne kamienne ostrza włóczni.

Naukowcy uważają, że takie ostrza nie były przeznaczone do rzucania. Ich zdaniem miały być one czubkiem włóczni wbitych w ziemię. Tego rodzaju zasadzki przygotowano z myślą o polowaniu na duże ssaki. Kiedy zwierzę wpadało na tak przygotowane włócznie, pod wpływem ciężaru własnego ciała przebijało swoje ciało, co skutkowało znacznie większym uszkodzeniem niż w przypadku użycia siły ludzkich rąk do rzucenia ostrzem w stronę ssaka.

Ludność kultury Clovis w ten sposób mogła polować nie tylko na mamuty, ale również na mastodonty, bizony czy nawet smilodony. Nazwa tej kultury pochodzi od miasta Clovis w stanie Nowy Meksyk, gdzie blisko sto lat temu odnaleziono pierwsze kamienne groty. Ich wielkość waha się od rozmiarów zbliżonych do ludzkiego kciuka do kilkunastu centymetrów. Krawędzie grotów są bardzo ostre, z obu stron żłobkowane.

Dalsze badania pozwoliły odnaleźć tysiące podobnych grotów na terenie całych Stanów Zjednoczonych, niektóre z nich nawet w zachowanych szkieletach mamutów. Więcej informacji na ten temat można znaleźć na stronie Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley.