Irak kolejnym użyt­kow­ni­kiem KM‑SAM

Jak podaje The Korea Economic Daily, wart 2,6 mld dolarów kontrakt ma zostać podpisany w przyszłym tygodniu. Irak okazał formalnie zainteresowanie KM-Sam Block II na początku tego roku. W marcu do Seulu udała się oficjalna delegacja kierowana przez ministra obrony Sabeta Muhammada Al-Abbasiego. W czerwcu pojawiły się pierwsze informacje o możliwości zamówienia łącznie ośmiu baterii. Za wyborem połud­nio­wo­kore­ań­skiej oferty miały stać korzystna cena i szybkie rozpoczęcie dostaw. Producent systemu, LIG Nex1, zaoferował możliwość dostarczenia "od ręki" dwóch baterii.

Po obaleniu Saddama Husajna i partii Baas przez Stany Zjednoczone i ich sojuszników w roku 2003 nowe irackie siły zbrojne zostały jedynie z obroną prze­ciw­­lot­niczą dolnego piętra. W spadku po poprzednim systemie pozostało sporo działek ZU-23-2 i S-60 oraz przenośnych zestawów 9K338 Igła. Z czasem uzupełniły je amerykańskie zestawy M1097 Avenger i rosyjskie Pan­cyry S1.

Konieczne było więc stworzenie bardziej kompleksowego systemu obrony prze­ciw­­lot­niczej, tym bardziej że sytuacja w regionie pozostaje napięta. Przez długi czas faworytem wydawał się rosyjski S-400 Triumf. Sprawa regularnie powracała, nigdy jednak nie dochodziło do roz­strzyg­nię­cia. Od 2018 r. Waszyngton zaczął ostrzegać Bagdad, że wybór rosyjskiego systemu może skutkować nałożeniem sankcji na mocy ustawy CAATSA (Countering America’s Adversaries Through Sanctions Act).

Dalsza część artykułu pod materiałem wideo

Po prawdzie nie wiadomo, czy jakiekolwiek rozmowy iracko-rosyjskie w ogóle się rozpoczęły. Oprócz amerykańskich nacisków na przeszkodzie stawały najpierw kolejne kryzysy rządowe w Iraku, a od roku 2022 – napaść Rosji na Ukrainę. Jednym z rezultatów wojny jest podkopanie pozycji rosyjskiego przemysłu zbrojeniowego na światowych rynkach. Zamówienia na potrzeby własnych sił zbrojnych mają priorytet, a opuszczone miejsce zajmują bardzo często firmy z Chin, a także z Korei Południowej.

S-400 okazuje się więc wielkim przegranym. W ubiegłej dekadzie oprócz Iraku zain­te­re­so­wa­nie systemem wykazywało wiele państw Bliskiego Wschodu: Katar, Bahrajn, Iran, Arabia Saudyjska i Zjednoczone Emiraty Arabskie. Żadna z tych umów nie doszła do skutku. Naciski ze strony Waszyngtonu zaś nie oznaczały automatycznego zwycięstwa Patriota. Zresztą nawet administracja Donalda Trumpa jasno sygnalizowała bliskowschodnim sojusznikom i partnerom, że w grę wchodzi każdy zachodni system.

Z rywalizacji zwycięsko wychodzi KM-SAM Block II. Pierwsze na kupno połud­nio­wo­kore­ań­skiego systemu zdecydowały się Zjednoczone Emiraty Arabskie. Wartą 3,5 mld dolarów umowę na dwanaście baterii podpisano w styczniu 2023 r. To najdroższy do tej pory kontrakt eksportowy w historii połud­nio­wo­kore­ań­skiej zbrojeniówki. Jak zwykle w przypadku Koreańczyków spodziewano się szybkiego rozpoczęcia dostaw, jak jednak dowiedział się serwis Defense News, Emiraty zdecydowały się poczekać i zamiast wersji Block II dostać jeszcze bardziej zaawansowaną Block III. Głównym atutem tej wersji ma być bardziej zaawansowany radar AESA rozwijany przez Hanwha Systems.

Wart 3,2 miliarda dolarów kontrakt na Cheongung II podpi­sano w listopadzie 2023 r., jednak z jego ogłoszeniem pocze­kano do 7 lutego roku następnego, czyli niemal do końca organizowanych w Rijadzie targów World Defense Show (4–8 lutego). Okazją do komunikatu było podpisanie listu inten­cyjnego w sprawie zacieś­nienia współ­pracy w dziedzinie obronności przez Królestwo Arabii Saudyjskiej i Republikę Korei. Saudowie kupili łącznie dziesięć baterii systemu KM-SAM Block II.

Warto dodać, że oba państwa arabskie już wcześniej pozyskały artyleryjski system rakietowy K239 Chunmoo. Arabia Saudyjska nieujawnioną liczbę, zaś Emiraty – dwanaście wyrzutni. Dodatkowo Rijad jeszcze w roku 2017 kupił niespre­cyzowaną liczbę pocisków prze­ciw­­pan­cer­nych Raybolt. Trzeba też zwrócić uwagę na kolejny fakt. Jeśli Irak faktycznie podpisze kontrakt na KM-SAM, będzie trzecim z kolei państwem z Bliskiego Wschodu, które zrezygnowało z pozyskania S-400, a zamiast Patriota czy jednego z europejskich systemów wybrało ofertę Seulu.

Za zainteresowaniem coraz liczniejszych państw współ­pracą zbrojeniową z Koreą Południową stoją względy gospo­darcze. Przede wszystkim połud­nio­wo­kore­ań­ska zbrojeniówka zachowała po zakończeniu zimnej wojny duże zdolności produk­cyjne. Tymczasem zachodnie, zwłaszcza europejskie firmy odchodziły od pro­dukcji przemys­łowej na rzecz manufak­tury i teraz muszą odbudowywać zdolności.

Choć raz sąsiedztwo Korei Północ­nej się opłaciło. Sytuacja Południa przyniosła owoce w postaci zdolności do szybkiej realizacji zamówień. Nawet jeżeli duża część sprzętu pochodzi z zasobów własnych sił zbrojnych, są one chętne do takich umów z uwagi na możliwość szybkiego uzupeł­nienia braków. Produkcja na dużą skalę przynosi też niższe koszty jednostkowe. Pojedynczy efektor KM-SAM ma kosztować jedną trzecią tego co w przypadku Patriota.

Po drugie: Koreańczycy nie mają jeszcze oporów przed szerokim transferem tech­no­logii i chętnie angażują do współ­pracy ośrodki badawcze z krajów partnerskich. To znaczący atut dla państw chcących rozwijać swój przemysł zbrojeniowy, takich jak Arabia Saudyjska, ZEA, a także Polska. Wreszcie połud­nio­wo­kore­ań­ska broń jest po prostu dobrze oceniana. Niekiedy KM-SAM jest oceniany jako lepszy od Patriota.

KM-SAM powstał jako następca przestarzałych systemów MIM-23 HAWK, produkowanych lokalnie jako Cheolmae. W pracach nad systemem dużą rolę odegrali Rosjanie, przede wszystkim Ałmaz-Antiej i Fakieł. Współpraca rozpo­częła się, kiedy na połud­nio­wo­kore­ań­skich wojskowych olbrzymie wrażenie wywarł system S-300. Pociski KM-SAM bazują na pociskach 9M96 systemu S-350E Witiaź, a według nieofic­jalnych wiadomości Cheongung Block II ma wykorzystywać rozwiązania opracowane dla S-400. Bateria Cheongung składa się z czterech lub sześciu wyrzutni, stano­wiska dowodzenia i radaru. Oprócz wersji lądowych trwają także prace nad wersją morską.

Dostawy wersji Block I dla połud­nio­wo­kore­ań­skich sił zbrojnych zakończono w kwietniu 2020 r. Natomiast dostawy wersji Block II, charakteryzującej się w lepszymi zdolnościami zwalczania pocisków balis­tycznych i manew­rujących, ruszyły w listopadzie tego samego roku.

Twórz treści i zarabiaj na ich publikacji. Dołącz do WP Kreatora