Ważąca 150 kilogramów nowa "płyta główna" IBM dla układu Power7 była rzucającym się w oczy elementem wystawy zorganizowanej podczas spotkania Supercomputing Conference 2009.
Osiem modułów procesorów, osiem hubów o łącznej szybkości transferu na poziomie jednego terabajta na sekundę i 12. złącz pamięci pozwalających zamontować nawet cztery terabajty pamięci RAM, 17 slotów PCI Express, nadmiarowe zasilanie DC-DC przygotowane na moc 10 kW – a do tego ani jednego wentylatora, bowiem wszystko jest chłodzone cieczą. Nawet przez moduły pamięci DDR3 zostały przeciągnięte miedziane przewody odprowadzające ciepło.
Moduł platformy dla Power7 obsługuje cztery procesory; każdy z nich ma po osiem rdzeni, może korzystać z pamięci za pośrednictwem łącza o przepustowości wynoszącej 51. GB/s i pobiera do 800 watów mocy. Dzięki czterem jednostkom podwójnej precyzji (DP) na jeden rdzeń (wykonujących po osiem operacji zmiennoprzecinkowych – Fused Multiply-Accumulate, FMAC) jeden moduł procesorowy taktowany czterogigahercowym zegarem osiąga teoretyczną moc szczytową na poziomie jednego teraflopsa (DP). Poza tym każdy rdzeń obsługuje cztery wątki – w efekcie cały węzeł z 256 rdzeniami obsługuje łącznie 1024 wątki i działa z szybkością do 8 teraflopsów. Zwykle jednak jest on podzielony na mniejsze węzły.
Zbudowane na bazie opisanej platformy "centrum przetwarzania danych w szafie rack" ma masę ponad trzech ton, mieści dwanaście modułów oraz dwa węzły pamięci masowej i jednostkę chłodzenia wodą (WCU). Całość pochłania 14. kilowatów i osiąga szczytową moc obliczeniową na poziomie 96 teraflopsów. Przy zakładanej sprawności na poziomie 80 procent w benchmarku Linpack szafa mogłaby uzyskać wyniki 77 teraflopsów oraz 550 megaflopsów na wat – a więc wypadałby nieco lepiej niż Bladecenter QS22 z procesorami PowerXCell 8i.
W przyszłym roku ma wystartować budowa pierwszego wielkiego systemu na bazie Power7. Superkomputer Blue Waters zamówiony przez National Center for Supercomputing Applications (NCSA) w Illinois będzie złożony z 110 szaf, a jego szczytowa wydajność wyniesie ponad 10 petaflopsów. Kosztująca 208 milionów dolarów instalacja, sfinansowana przez National Science Foundation (NSF), powinna zostać ukończona w 2011 roku.
